Γραπτὸ Κήρυγμα: Συκοφαντία-Βλασφημία τῆς Ἐκκλησίας

Συκοφαντία-Βλασφημία τῆς Ἐκκλησίας

«ἐν τῷ ἄρχοντι τῶν δαιμονίων ἐκβάλλει τά δαιμόνια» (Ματθ. θ΄, 34)

Μέ τήν θεραπεία τῶν δύο τυφλῶν καί τοῦ κωφοῦ δαιμονιζομένου οἱ ὄχλοι «ἐθαύμασαν λέγοντες ὅτι οὐδέποτε ἐφάνη οὕτως ἐν τῷ Ἰσραήλ» (Ματθ. θ', 33). Ἡ ἄμεση ὅμως ἀντίδραση τῶν Φαρισαίων στίς θεραπεῖες καί στήν γνώμη τοῦ λαοῦ δέν ἦταν νά ἀρνηθοῦν τά θαύματα, ἀλλά νά τά διαστρέψουν καί νά τά ἀποδώσουν στήν ἐνέργεια τῶν δαιμονίων, λέγοντες: «Ἐν τῷ ἄρχοντι τῶν δαιμονίων ἐκβάλλει τά δαιμόνια» (Ματθ. θ', 34). Πρόκειται γιά μιά βαρυτάτη μορφή συκοφαντίας πού καταλήγει σέ βλασφημία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἡ ἑρμηνεία πού ἔδωσαν οἱ Φαρισαῖοι γιά τά θαύματα ἔδειξε τήν ψυχική τους ἀσθένεια,ἀποκάλυψε τήν ὕπαρξη στήν καρδιά τους τοῦ πονηροῦ πνεύματος.

Στά Εὐαγγέλια ἐπανειλημμένα φαίνεται ἡ ἀντίδραση τῶν Φαρισαίων στό ἔργο τοῦ Χριστοῦ καί ὅτι πολλές φορές τίς παρερμήνευαν. Δέν τολμοῦσαν νά τίς ἀρνηθοῦν, ἀλλά τίς παρερμήνευαν ἐπιδιώκοντας νά ἀποπροσανατολίσουν τόν λαό, νά στρέψουν τήν προσοχή του μακρυά ἀπό τόν Χριστό.

Ὁ ἱερός Χρυσόστομος ἐρωτᾶ: «Οὗ τε γένοιτο ἄν ἀνοητότερον;» δηλαδή μποροῦσε νά ὑπάρχη πιό ἀνόητη σκέψη ἀπό αὐτήν; Διότι ὁ Χριστός δέν ἔβγαζε μόνον δαιμόνια, ἀλλά καί θεράπευε τούς λεπρούς, ἀνέστηνε τούς νεκρούς, ἠρεμοῦσε τήν θάλασσα, συγχωροῦσε ἁμαρτήματα, κήρυττε τήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, ὁδηγοῦσε τούς ἀνθρώπους στόν Πατέρα Του. Ἀκόμη, ἀγαποῦσε καί εὐεργετοῦσε τούς ἀνθρώπους, πράγμα πού δέν ἔκανε, οὔτε μπορεῖ νά κάνη ὁ διάβολος, ὁ ὁποῖος διαιρεῖ, μισεῖ, ταράσσει τούς ἀνθρώπους. Ἔπειτα, βλέπουμε σέ ἄλλες περιπτώσεις τόν διάβολο, στήν συνάντηση μέ τόν Χριστό, νά φρίττη: «Τί ἡμῖν καί σοί, Ἰησοῦ υἱέ τοῦ Θεοῦ; ἦλθες ὧδε πρό καιροῦ βασανίσαι ἡμᾶς;» (Ματθ. η', 29). Ἑπομένως βλέπουμε ὅτι οἱ Φαρισαῖοι εἶναι χειρότεροι καί ἀπό τούς δαίμονες, διότι ἐκεῖνοι ἀναγνωρίζουν τήν θεότητά Του, ἐνῶ οἱ Φαρισαῖοι τήν ἀρνοῦνται.

Ἡ διαγωγή τῶν Φαρισαίων συνεχίζεται στούς αἰῶνες. Ὁ Χριστός βλασφημεῖται συνεχῶς ἀπό τούς ἐμπαθεῖς ἀνθρώπους. Μέ αὐτό δέν ἐννοοῦμε μόνον τούς ὑβριστικούς λόγους πού μπορεῖ κανείς νά ἐκστομίση ἐναντίον τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά τήν ἄρνηση τῆς θεότητός Του. Ὑπάρχουν μερικοί πού πιστεύουν ὅτι ὁ Χριστός ἦταν ἕνας σοφός ἄνθρωπος, πού δίδαξε τούς ἀνθρώπους καί τούς ἔμαθε νά συμπεριφέρονται σωστά καί κοινωνικά.

Ἡ ἄρνηση ὅμως τῆς θεότητος τοῦ Χριστοῦ καί ἡ ὑποβάθμισή Του στήν τάξη τῶν κτιστῶν, εἶναι ἡ μεγαλύτερη συκοφαντία, ἡ μεγαλύτερη βλασφημία ἐναντίον Του καί ἐναντίον τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ὁ Χριστός θαυματουργοῦσε ὡς Θεάνθρωπος. Καί ὅταν δέν πιστεύουμε στήν Θεανδρικότητα τοῦ Χριστοῦ δέν εἴμαστε Χριστιανοί καί γινόμαστε ὀπαδοί μιᾶς ἐπίγειας συναισθηματικῆς θρησκείας, πού ἱκανοποιεῖ τίς ψυχολογικές μας ἀνάγκες.

Ὅταν συκοφαντῆται ὁ Χριστός, εἶναι ἑπόμενο νά συκοφαντῆται καί νά βλασφημῆται καί ἡ Ἐκκλησία. Ἐφ᾿ ὅσον ἡ Ἐκκλησία εἶναι Σῶμα Χριστοῦ, μέσα στήν ὁποία ὑπάρχει τό Ἅγιο Πνεῦμα, πού τήν ζωοποιεῖ, ὅ,τι λέγεται ἐναντίον της καταλήγει σέ βλασφημία ἐναντίον τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Δύο εἴδη συκοφαντίας θά ἀναφέρουμε.

Τό ἕνα εἶναι ὅταν ἀμφισβητοῦνται τά χαρίσματα μέ τά ὁποῖα τό Ἅγιο Πνεῦμα χαριτώνει τά μέλη τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος γράφει: «Ἑκάστῳ δίδοται ἡ φανέρωσις τοῦ πνεύματος πρός τό συμφέρον. ᾧ μέν γάρ, διά τοῦ πνεύματος δίδοται λόγος σοφίας, ἄλλῳ λόγος γνώσεως κατά τό αὐτό πνεῦμα, ἑτέρῳ δέ πίστις ἐν τῷ αὐτῷ πνεύματι, ἄλλῳ δέ χαρίσματα ἰαμάτων ἐν τῷ αὐτῷ πνεύματι, ἄλλῳ δέ ἐνεργήματα δυνάμεων, ἄλλῳ δέ Προφητεία· ἄλλῳ δέ διακρίσεις πνευμάτων» (Α' Κορ. ιβ', 7-10). Κάθε Χριστιανός ἔχει τό ἰδιαίτερο χάρισμα ἀνάλογα μέ τήν καθαρότητα τῆς καρδιᾶς, τήν πίστη καί τό συμφέρον, τόσο τοῦ ἴδιου ὅσο καί τῆς Ἐκκλησίας. Ὅποιος ἀρνεῖται τό χάρισμα ἑνός ἄλλου μέλους τῆς Ἐκκλησίας ὑποπίπτει στό ἁμάρτημα τῆς βλασφημίας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τό Ὁποῖο δίνει τό χάρισμα αὐτό.

Γενικότερα μποροῦμε νά ποῦμε ὅτι ὅποιος περιφρονεῖ τήν ἡσυχαστική ζωή (μοναχισμό-νοερά προσευχή) ἤ ὅποιος ἀρνεῖται ὁποιαδήποτε ἄλλη διακονία πού γίνεται στήν Ἐκκλησία, (ποιμαντική δράση, ἱεραποστολή), αὐτός δείχνει ὅτι ζῆ μιά ἀποσπασματικότητα.

Ἄλλωστε, κατά τήν ὀρθόδοξη διδασκαλία, ὑπάρχει μιά θαυμάσια σύζευξη μεταξύ τῆς θεωρίας καί τῆς πράξεως. Ὅπως τό μάτι δέν πρέπει νά περιφρονῆ τό πόδι καί ἀντιστρόφως, ἔτσι καί ἡ θεωρία δέν μπορεῖ νά περιφρονῆ τήν πράξη, οὔτε ἡ πράξη νά ἀρνῆται τήν θεωρία. Δυστυχῶς στό σημεῖο αὐτό γίνονται πολλά λάθη ἀπό διαφόρους Χριστιανούς καί ἔτσι διασπᾶται ἡ ἐκκλησιαστική ἑνότητα.

Τό ἄλλο εἶδος τῆς βλασφημίας εἶναι ὅτι οἱ σύγχρονοι ἄνθρωποι συκοφαντοῦν διαρκῶς τό ἔργο πού κάνει ἡ Ἐκκλησία. Δέν ὑπάρχει κάτι πού νά τό θεωροῦν σωστό. Σέ ὅλα ἔχουν νά προσφέρουν ἀντίλογο. Τά πάντα τά διαστρεβλώνουν. Τήν θεωροῦν μιά ἀνθρώπινη ὀργάνωση καί αὐτούς ἀκόμη τούς ἱερούς Κανόνες τούς θεωροῦν «ἐντάλματα ἀνθρώπων». Τήν θεωροῦν κοινωνική ὀργάνωση πού πρέπει νά καταναλίσκεται σέ κοινωνική ἐργασία. Ἔτσι, ἄλλοτε τήν κατηγοροῦν ὅτι δέν κάνει κοινωνικό ἔργο, ἄλλοτε ἀμφισβητοῦν τό ἔργο της νά ἀσχολῆται μέ κοινωνικά ἔργα. Αὐτό γίνεται σέ πολλές περιπτώσεις. Ἐπίσης, ἄλλοι ἰσχυρίζονται ὅτι ἡ σύγχρονη Ἐκκλησία ἔχασε τήν ἀρχαία αἴγλη της.

Παρά ταῦτα ἡ Ἐκκλησία εἶναι τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ. Καί ὅπως ἡ φωτιά χωρίς νά ἀλλοιώνη τό σίδηρο τό κάνει νά λάμπη, ἔτσι καί ἡ Ἐκκλησία λάμπει ἀπό τό Φῶς τοῦ Χριστοῦ. Τό ὅτι δέν μποροῦμε νά δοῦμε τήν δόξα τῆς Ἐκκλησίας εἶναι γιατί δέν ἔχουμε καθαρότητα ψυχῆς. Οἱ «ἀλειτούργητοι» διαρκῶς συκοφαντοῦν τήν Ἐκκλησία, ἐνῶ οἱ λειτουργημένοι, οἱ ἐκκλησιαστικοποιημένοι αἰσθάνονται τήν Ἐκκλησία ὡς «κόσμο τοῦ κόσμου», ὡς «τήν πνευματική ἐλεημοσύνη τῆς ἀνθρωπότητος».

Νά διώξουμε τήν πονηρία. Νά γίνουμε ἁπλοί. Ἡ ἁπλότητα πού εἶναι συνδεδεμένη μέ τήν ταπείνωση θά μᾶς λυτρώση ἀπό τήν βάσανο τῆς συκοφαντίας καί βλασφημίας.

Ὁ Μητροπολίτης

+ Ὁ Ναυπάκτου καί Ἁγίου Βλασίου Ἱερόθεος