Γραπτὸ Κήρυγμα: Κυριακή 23 Ἰουλίου. Ἑορτή τοῦ Προφήτου Ἰεζεκιήλ

Ἑορτή τοῦ Προφήτου Ἰεζεκιήλ

Σήμερα ἑορτάζει ὁ Προφήτης Ἰεζεκιήλ πού ἔζησε στήν Παλαιά Διαθήκη καί μάλιστα τόν 7ο μέ 6ο αἰώνα π.Χ., ὁ ὁποῖος ἦταν γιός ἱερέα τῶν Ἑβραίων καί ἔζησε τόν καιρό τοῦ Βασιλιά τῶν Βαβυλωνίων Ναβουχοδονόσορα.

Ὁ Προφήτης Ἰεζεκιήλ ἦταν ἔγγαμος καί ἱερεύς στόν Ναό τοῦ Σολομῶντα, ὅταν οἱ Βαβυλώνιοι κυρίευσαν τούς Ἰουδαίους, καί ὁ ἴδιος ἀπήχθηκε αἰχμάλωτος στήν Βαβυλῶνα. Στήν πόλη αὐτήν τῆς αἰχμαλωσίας κλήθηκε ἀπό τόν Θεό στό προφητικό ἀξίωμα καί ἕδρασε μεταξύ τῶν ἄλλων αἰχμαλώτων συμπατριωτῶν του.

Τό ὄνομα Ἰεζεκιήλ στήν ἑβραϊκή γλώσσα σημαίνει «Θεός ἰσχυρός ἤ Θεός ἐνισχύων», καί αὐτό δείχνει ὅτι σέ ὅλη τήν ζωή του, μέ τό ἔργο πού ἐπιτέλεσε ἀπέδειξε ὅτι ὁ Θεός εἶναι δυνατός καί ἐνισχύει τούς Προφῆτες Του. Ἑπομένως, ὁ Προφήτης Ἰεζεκιήλ, εἶναι ἀπό τούς μεγάλους Προφῆτες ἔζησε καί ἔδρασε προφητικά καί ἀπέθανε στήν Βαβυλῶνα, στόν τόπο τῆς αἰχμαλωσίας. Ἄσκησε τό προφητικό του ἔργο περίπου εἴκοσι (20) χρόνια. Ὅπως εἶπα προηγουμένως ἦταν ἔγγαμος, ἀλλά ἡ γυναίκα του ἀπέθανε κατά τήν ἡμέρα πού οἱ Βαβυλώνιοι κατέλαβαν τά Ἱεροσόλυμα.

Τήν περίοδο ἐκείνη πού οἱ Ἰουδαῖοι αἰχμαλωτίσθηκαν ἀπό τούς Βαβυλωνίους καί παρέμεναν στήν Βαβυλῶνα, πέρασαν ἕναν μεγάλο πειρασμό. Ἔβλεπαν τίς ἐπιβλητικές τελετές πού ἔκαναν οἱ Βαβυλώνιοι γιά τούς θεούς τους καί βρισκόμενοι σέ μεγάλη ἀπελπισία γιά τήν καταστροφή τοῦ δικοῦ τους Ναοῦ στά Ἱεροσόλυμα, πολλοί ἀπό αὐτούς ἄρχισαν νά κλίνουν πρός τήν εἰδωλολατρεία, θεωρώντας ὅτι οἱ θεοί τῶν εἰδωλολατρῶν εἶχαν περισσότερη δύναμη.

Θά μπορούσαμε νά τονίσουμε ὅτι ἔβλεπαν τήν διαφορά μεταξύ τῆς μονοθεΐας, ὅπως φανερώθηκε στό Σινᾶ καί ὅπως τούς τήν δίδαξε ὁ Θεόπτης Μωϋσῆς, καί τῆς πολυθεΐας, τῆς θρησκείας καί ἔκλιναν πρός τήν δεύτερη περίπτωση. Τότε ὁ Θεός ἀνέδειξε ὡς μεγάλο Προφήτη τόν Ἰεζεκιήλ, ὁ ὁποῖος μέ τήν διδασκαλία του καί κυρίως μέ τίς προφητεῖες του, ἀνεδείκνυε ὅτι ὁ Κύριος τῆς δόξης, ὁ Θεός πού ἀποκαλύφθηκε στόν Μωϋσῆ καί τούς Προφῆτες εἶναι ὁ ἀληθινός Θεός, ἐνῶ οἱ λεγόμενοι θεοί τῶν εἰδωλολατρῶν, ἔστω καί ἄν ἔχουν μεγάλες καί πομπώδεις λατρεῖες εἶναι ψεύτικοι.

Τό προφητικό βιβλίο τοῦ Ἰεζεκιήλ στήν ἀρχή παρουσιάζει τήν κλήση τοῦ Ἰεζεκιήλ στό προφητικό ἀξίωμα. Ὁ Κύριος τῆς δ όξης ἐμφανίζεται στόν Προφήτη μέ κτιστά εἰκονίσματα, τόν ἀποκαλεῖ «υἱόν ἀνθρώπου» καί τοῦ δίνει συγκεκριμένες ὁδηγίες. Ὁ Προφήτης Ἰεζεκιήλ αἰσθάνθηκε σάν νά τοῦ ἄνοιξε τό στόμα, ἔφαγε ἕνα βιβλίο καί γέμισε ἡ κοιλία του, ἡ καρδία του, ἀπό Χάρη Θεοῦ καί τόν στέλλει νά κηρύξη στούς Ἰσραηλῖτες, σέ πλῆθος λαοῦ, πού ὁμιλοῦν διαφορετικές γλῶσσες.

Συγχρόνως, ὁ Θεός τόν προειδοποιεῖ ὅτι οἱ ἀκροατές του δέν θά δεχθοῦν τόν λόγο του, διότι δέν θέλουν νά ὑπακούσουν στόν Θεό, ἐπειδή εἶναι φιλόνικοι καί σκληροκάρδιοι, γι’ αὐτό τόν δαβεβαιώνει ὅτι θά κάνη τό πρόσωπό του ἰσχυρό, δυνατό, ἰσχυρότερο ἀπό τόν βράχο γιά νά μπορέση νά ἀντισταθῆ σέ αὐτήν τήν ἀνυπακοή. Καί ἀφοῦ τοῦ ἔδωσε ἐντολή νά πορευθῆ στούς αἰχμαλώτους συμπατριῶτες του, τό Πνεῦμα Κυρίου τόν σήκωσε ψηλά καί ἐπορεύθη μέ μεγάλη ὁρμή γιά νά τούς στερεώση στήν πίστη τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ.

Ὅλο τό βιβλίο τοῦ Προφήτου Ἰεζεκιήλ εἶναι γεμάτο ἀπό προφητεῖες. Βασικά, διαιρεῖται σέ δύο μέρη, τό ἕνα ἀναφέρεται στήν πτώση τοῦ Ἰσραήλ καί τό ἄλλο ἀναφαίρεται στήν ἀποκατάστασή του. Ὅμως, εἰδικότερα ἀναφέρεται τό βιβλίο αὐτό, πρῶτον στίς ἀπειλές κατά τῆς Ἰουδαίας καί τῆς Ἱερουσαλήμ, δεύτερον σέ προφητεῖες κατά τῶν γειτονικῶν ἐθνῶν καί τρίτον σέ προφητεῖες γιά τήν ἀποκατάσταση τοῦ Ἰσραήλ.

Οἱ Ἰσραηλῖτες εἶχαν ἀπομακρυνθῆ ἀπό τόν ζωντανό Θεό, ἔκαναν παρανομίες, γι’ αὐτό καί ἡ αἰχμαλωσία τους ἀπό τούς Βαβυλωνίους ἦταν ἀποτέλεσμα αὐτῆς τῆς ἀποστασίας τους. Μέ αὐτόν τόν τρόπο ὁ Θεός διά τοῦ Προφήτου Ἰεζεκιήλ, τούς ἐλέγχει γιά νά μετανοήσουν, ἔπειτα τούς παρηγορεῖ μέ τίς προφητεῖες τῆς ἀποκαταστάσεώς τους.

Τό πνευματικό, λοιπόν, διάγραμμα τῶν προφητειῶν εἶναι ὅτι ἡ ἁμαρτία θεωρεῖται ὡς ἀποστασία ἀπό τόν Θεό καί αὐτό ἔχει ὀδυνηρές συνέπειες στούς ἀνθρώπους καί τούς λαούς. Ἀπαιτεῖται, ὅμως, μετάνοια, γι’ αὐτό ἐπιτρέπει ὁ Θεός διάφορες παιδαγωγικές πράξεις, τιμωρίες μέσα, ὅμως, ἀπό τήν προοπτική τῆς ἀγάπης Του, καί κατά τόν βαθμό τῆς μετάνοιας ἔρχεται ἠ ἀποκατάστασή τους.

Μέσα στό βιβλίο αὐτό ὑπάρχουν ὑπέροχες προφητικές εἰκόνες πού δείχνουν ὄχι μόνον τήν ἐπαναφορά τοῦ ἀνθρώπου στήν προηγουμένη κατάστασή του, ἀλλά καί τήν γενική ἀνάσταση τῶν νεκρῶν. Αὐτό τό βλέπουμε στήν προφητεία ἐκείνη πού ἡ Ἐκκλησία ἐπέλεξε νά διαβάζεται τήν Μεγάλη Παρασκευή μετά τήν περιφορά τοῦ Ἐπιταφίου. Κατά τήν προφητεία αὐτήν ὁ Προφήτης, μέ ἐντολή τοῦ Θεοῦ, ὁμιλεῖ στά νεκρά ὀστά, καί ἀπόκτησαν σάρκες καί νεῦρα, καί ὕστερα μέ ἄλλη ἐντολή ἔρχεται καί τό πνεῦμα μέσα σέ αὐτά καί ἀναστήθηκαν.

Αὐτό δείχνει τήν δύναμη τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ πού ἀνασταίνει πνευματικά καί σωματικά τόν ἄνθρωπο, ἀλλά καί τό ἔργο τῶν Προφητῶν, οἱ ὁποῖοι εἶναι πραγματικοί ποιμένες τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ, διότι δι’ αὐτῶν ἐνεργεῖ ὁ Θεός. Ἐνῶ σέ κάθε κοινωνία ὑπάρχουν ἐπιστήμονες, κοινωνιολόγοι, οἰκονομολόγοι, πολιτικοί, ἰατροί πού ἐνδιαφέρονται γιά τά βιολογικά καί κοινωνικά προβλήματα τῶν ἀνθρώπων, συγχρόνως ὁ Θεός ἀποστέλλει καί Προφῆτες, οἱ ὁποῖοι ὁμιλοῦν ἐξ ὀνόματός Του καί προσφέρουν τήν πνευματική ἀνάσταση πού δέν μποροῦν νά προσφέρουν οἱ ἄλλοι.

Ὅταν σέ μιά κοινωνία δέν ὑπάρχουν Προφῆτες, τότε εὐδοκιμοῦν οἱ αἱρέσεις καί οἰ ἀπογοητεύσεις. Γι’ αὐτό πρέπει νά ἀναζητᾶμε τέτοιους Προφῆτες, οἱ ὁποῖοι προσφέρουν τόν ἀνόθευτο λόγο τοῦ Θεοῦ.

Ὁ Μητροπολίτης

+ Ὁ Ναυπάκτου καί Ἁγίου Βλασίου Ἱερόθεος