Ἡ πνευματική γέφυρα

Ὅταν ἔγραψα τό βιβλίο γιά τόν Προφήτη Σαμουήλ μέ τίτλο «Ὁ Βλέπων», τό ἀφιέρωσα σέ τρεῖς μεγάλες σύγχρονες μορφές τοῦ ἁγιορειτικοῦ μοναχισμοῦ πού καί ἐμένα μέ βοήθησαν, μεταξύ των ὁποίων καί τόν ἀείμνηστο π. Θεόκλητο. Ἔγραφα στήν ἀφιέρωση: «Προσφορά στούς Βλέποντας τῶν χρόνων τῆς ἐξόδου καί τῆς εἰσόδου μου, π. Σωφρόνιο, π. Ἐφραίμ, π. Παΐσιο καί π. Θεόκλητο». Μέ τήν φράση «ἐξόδου μου καί εἰσόδου μου» ἐννοοῦσα τήν ἔξοδό μου ἀπό τόν σχολαστικό καί ἠθικιστικό τρόπο σκέψεως καί ζωῆς καί τήν εἴσοδό μου στόν ἡσυχαστικό τρόπο σκέψεως τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας.

Τήν πρώτη ἐποχή πού ἐπισκεπτόμουν τό Ἅγιον Ὄρος ζοῦσαν ἐκεῖ ἡσυχαστές Πατέρες, πού περνοῦσαν τήν νύκτα μέ ἡσυχία καί προσευχή, ἀλλά ἐμεῖς, ὡς φοιτητές τήν ἐποχή ἐκείνη, ἐπηρεασμένοι ἀπό τόν κοινωνικό καί ἀκαδημαϊκό τρόπο σκέψεως καί ζωῆς, δέν μπορούσαμε νά τούς ἐκτιμήσουμε πολύ. Ἔτσι, ὁ Γέρων Θεόκλητος, μέ τόν διαλεκτικό τρόπο σκέψεώς του, μᾶς ἄνοιγε ὅλη αὐτήν τήν μοναχική καί ἡσυχαστική προοπτική καί ἀποτελοῦσε, κατά τήν μεταβατική ἐκείνη περίοδο, τήν πνευματική γέφυρα γιά νά περάσουμε ἀπό τίς ἀκαδημαϊκές θεολογικές σπουδές στήν ἐρημική ζωή τῆς ἱερᾶς ἡσυχίας. Ἀποτελοῦσε τήν γέφυρα μεταξύ τῆς ἀκαδημαϊκῆς θεολογίας καί τῆς χαρισματικῆς θεολογίας τῆς ἐρήμου.

Ναυπάκτου Ἱεροθέου: Ὁ Γέρων Θεόκλητος Διονυσιάτης, ἕνας λόγιος ἡσυχαστής. Ἐνιαύσιον 2007