«Χαρμολύπη»

Ὁ Σταυρός καί ἣ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ ἀποτελοῦν δύο πόλους τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ βιώματος. Διά τοῦ Σταυροῦ ἦλθε χαρά σέ ὅλο τόν κόσμο καί ὁ Ἀναστάς Κύριος κρατᾷ στά χέρια Του τόν Σταυρό καί ἀναγνωρίζεται ἐπί τῇ βάση τῶν πληγῶν τοῦ Σταυροῦ. Ἔτσι ἣ χριστιανική ζωή εἶναι σταυροαναστάσιμη.

Οἱ ἅγιοι Πατέρες χρησιμοποιοῦν τή λέξη «χαρμολύπη» γιά νά δηλώσουν αὐτήν τήν σταυροαναστάσιμη ἐμπειρία καί ζωή. Ἡ χαρά εἶναι συνδεδεμένη μέ τήν λύπη κατά Θεόν, καί ἣ κατά Θεόν λύπη μέ τήν πραγματική χαρά. Μιά χαρά χωρίς τήν κατά Θεόν λύπη εἰναι ἕνα ἁπλό συναίσθημα, καί μιά λύπη χωρίς τήν χαρά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εἶναι ἀπόγνωση καί ἀπελπισία.

Αὐτός ὁ θαυμάσιος συνδυασμός φαίνεται στήν περίοδο τοῦ Τριωδίου καί τοῦ Πεντηκοσταρίου. Σέ ὅλα τα τροπάρια καί τίς ἀκολουθίες βλέπουμε αὐτήν τήν νέα πραγματικότητα πού ἔφερε στόν κόσμο ὁ Χριστός. Πραγματικά στήν Ἐκκλησία τά διαμετρικά ἀντίθετα σημεῖα ἑνοποιοῦνται, καί γι αὐτό ἢ θεωρουμένη ὑπέρ φύσιν ζωή γίνεται κατά φύσιν ζωή.

Τό ὅτι ἣ περίοδος τῆς Τεσσαρακοστῆς εἶχε συνδυασθῆ μέ τήν προπαρασκευή τῶν Κατηχουμένων γιά νά βαπτισθοῦν καί νά γίνουν μέλη τῆς Ἐκκλησίας δείχνει ὅτι ἣ Ἐκκλησία ἤθελε νά συνδέση τήν Κατήχησῃ, καί τούς Κατηχουμένους μέ τόν Σταυρό καί τήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ, μέ αὐτό πού χαρακτηρίζουμε «χαρμολύπη». Ἡ βίωση τοῦ Σταυροῦ εἶναι ἣ νέκρωση τοῦ παλαιοῦ ἀνθρώπου καί ἣ βίωση τῆς Ἀναστάσεως εἰναι ἣ βίωση τῆς νέας ζωῆς.

Ναυπάκτου Ἱεροθέου: Παρεμβάσεις στήν σύγχρονη κοινωνία