Σεισμὸς στὸ Ἅγιον Ὅρος

Ἀπό τό βιβλίο “Ὁ Ὅσιος Σιλουανός ὁ Ἀθωνίτης”

“Στις 14 Σεπτεμβρίου 1932 ἔγινε στό Ἅγιον Ὅρος δυνατός σεισμός. Ἔγινε τήν τετάρτη ὥρα τῆς νύχτας, κατά τό μέσον της ἀγρυπνίας τῆς Ὑψώσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ. Βρισκόμουν στούς χορούς, κοντά στό ἐξομολογητήριο τοῦ πάτερ Ὑφηγουμένου, ὁ ὁποῖος ἐκείνη τήν ὥρα βρισκόταν δίπλα μου, ἔξω ἀπό τό ἐξομολογητήριο. Ἀπό τό ἐξομολογητήριο ἔπεσε ἕνα τοῦβλο μέ ἀσβέστη. Στήν ἀρχή φοβήθηκα λίγο, ἀλλά γρήγορα ἡσύχασα καί λέω στό Γέροντα Ὑφηγούμενο: “Νά, ὁ ἐλεήμων Κύριος θέλει νά μετανοήσωμε”. Καί βλέπαμε τούς μοναχούς καί κάτω στό ναό καί στούς χορούς, κι ἐλάχιστοι ἀπ’ αὐτούς φοβήθηκαν. Περίπου ἕξι βγῆκαν ἀπό τήν ἐκκλησία, οἱ ἄλλοι ὅμως παρέμειναν στά στασίδια τους κι ἡ ἀγρυπνία συνεχίστηκε μέ τήν καθορισμένη τάξη καί τόσο ἤρεμα σάν νά μήν συνέβαινε τίποτε. Καί σκέφτηκα: Πόσο μεγάλη χάρη Ἁγίου Πνεύματος ἔχουν οἱ μοναχοί, ὥστε νά μένουν ἥσυχοι σέ τέτοιο σεισμό• γιατί ἔτρεμαν ὅλες οἱ τεράστιες οἰκοδομές τῆς Μονῆς, ἔπεφταν οἱ σοβάδες, κουνιόνταν οἱ πολυέλαιοι, τά καντήλια καί τά μανουάλια καί χτυποῦσαν στό καμπαναριό οἱ καμπάνες, χτύπησε ἀκόμα κι ἡ μεγαλύτερη καμπάνα (σχεδόν δώδεκα τόνοι). Καί σκεφτόμουν: “Ψυχή πού γνώρισε τόν Κύριο δέν φοβᾶται τίποτε, ἐκτός ἀπό τήν ἁμαρτία καί προπαντός τήν ἁμαρτία τῆς ὑπερηφάνειας. Γνωρίζει πῶς ὁ Κύριος μας ἀγαπᾶ• κι ἄν Αὐτός μας ἀγαπᾶ, τότε τί νά φοβηθοῦμε; Ὁ ἐλεήμων Κύριος μας νουθετεῖ: “Παιδιά μου, μετανοεῖτε καί ζῆτε μέ ἀγάπη, γίνετε ὑπάκουοι καί ἐγκρατεῖς καί μάθετε ἀπό μένα τήν πραότητα καί τήν ταπείνωση, καί οἱ ψυχές σας θά βροῦν ἀναπαυση”.”