Γραπτὰ κυρήγματα: Κυριακή Ε' Ματθαίου

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἦταν Ἰσραηλίτης κατά τήν καταγωγή του, ὅμως μετά τήν ἐπιστροφή του στόν Χριστό ἀπέκτησε ἄλλη διάσταση, ἀφοῦ ὁ Χριστιανισμός ἔχει πανανθρώπινο καί οἰκουμενικό χαρακτήρα. Δέν ξεχνᾶ βέβαια ὁ Ἀπόστολος Παῦλος τήν καταγωγή του, ἀλλά αὐτή ἡ ἐθνική καταγωγή δέν γίνεται σέ βάρος τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς, ἀφοῦ πάνω ἀπό τήν Πατρίδα τοῦ καθενός μᾶς βρίσκεται ἡ Ἐκκλησία καί ἡ πραγματική μας πατρίδα πού εἶναι ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ.

Στό ἀπόσπασμα ἀπό τήν πρός Ρωμαίους ἐπιστολή τοῦ Ἀποστόλου Παύλου πού διαβάστηκε σήμερα στήν Ἐκκλησία, βλέπουμε ὅτι ὁ Ἀπόστολος τρέφει μεγάλη ἀγάπη πρός τούς πατριῶτες τοῦ Ἰσραηλίτες, ἀλλά ὅμως αὐτό δέν τόν ἐμποδίζει γιά νά παρουσιάση τήν μεγάλη τους πνευματική ἀσθένεια. Γράφει: “μαρτυρῶ γάρ αὐτοῖς ὅτι ζῆλον Θεοῦ ἔχουσιν, ἀλλ’ οὐ κατ’ ἐπιγνωσιν” (Ρωμ. ι', 2). Οἱ Ἰσραηλίτες τῆς ἐποχῆς τούς εἶχαν πολύ ζῆλο γιά τόν Θεό, ὅπως αὐτό φαίνεται στήν λατρεία τους καί τήν καθημερινή ἀναστροφή, ἀλλά ὅμως αὐτός ὁ ζῆλος δέν εἶναι ζῆλος μέ ἐπίγνωση. Αὐτό φαίνεται ἀπό τό ὅτι ἐνῶ ἀγνοοῦν τήν δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ ἀγωνίζονται νά στήσουν τήν δική τους δικαιοσύνη καί δέν ὑποτάσσονται στήν δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ. Εἶναι φοβερό το νά ἀγωνίζεται κανείς γιά νά ἐπικρατήση στήν γῆ ἡ δικαιοσύνη καί τελικά αὐτή νά μή εἶναι ἡ δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ, ἀλλά ἡ ἀνθρώπινη δικαιοσύνη, πού πολλές φορές συνδέεται μέ ἀδικίες.

Ὁ ζῆλος γιά τόν Θεό εἶναι ἀπαραίτητο στοιχεῖο γιά τήν πνευματική ζωή, γιατί ἄν ὁ ἄνθρωπος δέν διακρίνεται γιά τήν ἔνθερμη διάθεση νά τηρήση τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, τότε δέν μπορεῖ νά προχωρήση στήν ἐφαρμογή του. Προϋπόθεση κάθε ἐπιτυχίας εἶναι ὁ ζῆλος, ἡ θερμή διάθεση γιά τήν πραγματοποίηση κάθε στόχου στήν ζωή μας. Τό ἴδιο συμβαίνει καί στά πνευματικά πράγματα. Χρειάζεται φιλότιμο, πνευματική λεβεντιά, διάθεση θερμουργός.

Ὅμως, ὁ ζῆλος αὐτός εἶναι ἐνδεχόμενο νά μετατραπῆ σέ φανατισμό, ὅταν δέν ἐκφράζεται μέ ἐπίγνωση καί μέ ἀγάπη. Ἡ ἀγάπη εἶναι ἐκείνη πού δίδει ὀρθή κατεύθυνση στόν ζῆλο, τήν ἔμπνευση. Χωρίς τήν ἀγάπη ὁ ζῆλος μετατρέπεται καί γίνεται φανατισμός, μισαλλοδοξία πού σκοτώνει καί τόν ἴδιο τόν ζηλωτή, ἀλλά καί τούς ἄλλους συνανθρώπους του.

Ὅταν μελετοῦμε ὅλη τήν ζωή τοῦ Ἀποστόλου Παύλου θά διαπιστώσουμε ὅτι εἶχε αὐτόν τόν ἄριστο συνδυασμό μεταξύ ζήλου καί ἀγάπης, ἀκριβῶς γι’ αὐτόν τόν λόγο περιερχόταν ὅλο τόν τότε γνωστό κόσμο, ἵδρυε πολλές Ἐκκλησίες, καθοδηγοῦσε τούς Χριστιανούς μέ πολύ κόπο, ἀλλά ταυτόχρονα εἶχε καί μεγάλη καί ἀπέραντη ἀγάπη πρός τόν Θεό καί τούς ἀνθρώπους.

Ἀντίθετα, οἱ ὁμοεθνεῖς του Ἰουδαῖοι εἶχαν μόνον ζῆλο, χωρίς ἀλήθεια καί ἀγάπη, εἶχαν ζῆλο χωρίς ἐπίγνωση καί γι’ αὐτό τόν κατεδίωκαν, ὅπως καί σήμερα καταδιώκουν τούς Χριστιανούς. Πάντως, ὁ Ἀπόστολος Παῦλος μέ αὐτήν τήν ὁλοκληρωμένη πίστη καί ζωή ξέφυγε ἀπό τόν κλοιό τῆς ἐθνικῆς του καταγωγῆς καί ἔζησε σέ μιά ἄλλη προοπτική, ἀφοῦ ἦταν πολίτης τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ.

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος δέν ἦταν οὔτε Ἰουδαῖος οὔτε Ἕλληνας, ἀλλά οἰκουμενικός ἄνθρωπος, ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ. Αὐτό συμβαίνει καί μέ τούς γνησίους καί ἀληθινούς Χριστιανούς. Ξέρουμε ὅτι ὁ Χριστός γεννήθηκε σέ ἕναν ὁρισμένο χρόνο καί τόπο καί εἶχε μιά ἐθνικότητα. Θέλησε νά γεννηθῆ στήν Παλαιστίνη, ὄχι ἀπό ρατσιστικούς λόγους, ἀλλά γιατί οἱ Προφῆτες καί οἱ δίκαιοί της Παλαιᾶς Διαθήκης εἶχαν προετοιμασθῆ καλά καί ἦταν σέ καλύτερη πνευματική κατάσταση γιά νά δεχθοῦν τόν ἀποκαλυπτικό λόγο, βίωσαν τήν κάθαρση καί τόν φωτισμό, μερικοί δέ ἀπό αὐτούς ἔφθασαν καί στήν θέωση, ἀλλά τελικά το ἔργο τοῦ Χριστοῦ εἶναι πανανθρώπινο καί οἰκουμενικό. Σήμερα χρειαζόμαστε πολύ ζῆλο, ἀλλά καί μεγάλη ἀγάπη γιά νά εἴμαστε πραγματικοί Χριστιανοί.

† Ὁ Ναυπάκτου καί Ἁγίου Βλασίου ΙΕΡΟΘΕΟΣ