Γραπτὰ Κυρήγματα: Κυριακή, 15 Αὐγούστου 2000, Ἑορτὴ τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου

Ἡ ἑορτή τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, εἶναι ἡ μεγαλύτερη Θεομητορική ἑορτή μέσα στόν ἐτήσιο ἐορτολογικό κύκλο. Καθώς ἑορτάζεται ἡ Παναγία μας στό μέσον του Καλοκαιριοῦ καί καθώς ἐκκλησιαζόμαστε σέ πολλές Ἐκκλησίες καί σέ πολλά Ἐκκλησάκια, πού εἶναι ἀφιερωμένα στήν Κοίμηση τῆς Θεοτόκου, ἡ ἑορτή αὐτή ἀποκτᾶ μεγαλύτερη λαμπρότητα καί προκαλεῖ συγκίνηση στήν ψυχή μας.

Αὐτήν τήν ἡμέρα ἀσπαζόμαστε τήν ἱερά εἰκόνα τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου. Στό μέσον της εἰκόνας βλέπουμε τό πανάχραντο σκήνωμα τῆς Παναγίας μᾶς ἐπάνω σε ἕνα κρεβάτι. Πίσω ἀπό τό σῶμα βλέπουμε τόν Χριστό πού κρατᾶ στά χέρια τοῦ ἕνα μικρό βρέφος ἐσπαργανωμένο, πού εἶναι ἡ ψυχή τῆς Παναγίας, ἡ ὁποία μόλις ἔχει βγῆ ἀπό τό σῶμα της. Γύρω ἀπό τήν Παναγία καί τόν Χριστό εἶναι οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι, οἱ ὁποῖοι ἦλθαν ἀπό τά πέρατα τῆς Οἰκουμένης “θεαρχίω νεύματι”. Ἐπίσης ἄγγελοι στέκονται σέ ἔκσταση. Ἀκόμη ὑπάρχουν καί τρεῖς Ἐπίσκοποι, ἤτοι ὁ ἅγιος Διονύσιος ὁ Ἀρεοπαγίτης, ὁ Ἀπόστολος Τιμόθεος καί ὁ ἅγιος Ἱερόθεος, ἐπίσκοπος Ἀθηνῶν. Ὅλοι ὑμνοῦν τήν Παναγία. Καί μπροστά ἀπό τό κρεβάτι τῆς Παναγίας βρίσκεται κάποιος ἄνθρωπος, τοῦ ὁποίου τά χέρια εἶναι κομμένα καί κρεμασμένα ἐπάνω στό σκήνωμα τῆς Παναγίας. Πρόκειται γιά τόν Ἑβραῖο Ἰεφωνία, πού πῆγε νά ἀτιμάση τό σκήνωμα τῆς Παναγίας καί ἀμέσως ὁ Ἀρχάγγελος τοῦ ἔκοψε τά χέρια.

Ἡ ὅλη εἰκόνα ὄχι μόνον ἀναπαριστᾶ αὐτό πού ἔγινε κατά τήν ἐξόδιο ἀκολουθία τῆς Παναγίας, ἀλλά δείχνει καί τό τί εἶναι ἡ Ἐκκλησία. Πρόκειται γιά μιά εἰκόνα πού δείχνει κατά τόν πλέον ἀνάγλυφο τρόπο τό μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας.

Ἡ Ἐκκλησία δέν εἶναι μιά ἀνθρώπινη ὀργάνωση, ἀλλά τό Θεανθρώπινο Σῶμα τοῦ Χριστοῦ. Εἶναι ἡ ἑνότητα Θεοῦ καί ἀνθρώπων στό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ. Στήν ἱερά εἰκόνα τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου βλέπουμε ὅτι ἡ Ἐκκλησία ἔχει στό κέντρο τῆς τόν Χριστό καί τήν Παναγία, ὡς Μητέρα τοῦ Χριστοῦ, καί γύρω ἀπό αὐτούς, τούς Ἀποστόλους, τούς Ἐπισκόπους καί τούς Ἀγγέλους. Ἡ Ἐκκλησία εἶναι ὁ Νυμφίος Χριστός, ἡ μητέρα τοῦ Νυμφίου καί οἱ φίλοι του Νυμφίου.

Ἔπειτα, στήν ἱερά εἰκόνα φαίνεται καθαρά ὅτι στήν Ἐκκλησία ἔχει καταργηθῆ ὁ θάνατος, ἀλλά αὐτό πού ὀνομάζουμε θάνατο εἶναι ἕνας ἁπλός ὕπνος. Τό σῶμα δέχεται τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ καί αὐτό λαμπρύνεται, ἀλλά καί ἡ ψυχή ζῆ μετά θάνατον, καί ἄν ὁ ἄνθρωπος ἔχει ἁγιασθῆ βρίσκεται “ἐν χειρί Θεού”. Αὐτό πού συνέβη μέ τήν Παναγία, κατά ἀναλογία, ἐπιθυμοῦμε νά συμβῆ καί σέ μᾶς. Δηλαδή, εὐχόμαστε, ὅταν ἔλθη ἡ ὥρα νά φύγουμε ἀπό τόν κόσμο αὐτόν, νά εἴμαστε μέσα στήν Ἐκκλησία, νά προσευχόμαστε, νά ἔχουμε τούς πνευματικούς πατέρας κοντά μας, νά λάβουμε τήν εὐχή τους καί κυρίως νά κοινωνήσουμε τό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Χριστοῦ.

Ἀκόμη, ὅπως ὁ Ἰεφωνίας προσπάθησε νά ἀτιμάση τό σῶμα τῆς Παναγίας καί δέν τό κατόρθωσε, ἔτσι ὑπάρχουν διάφοροι ἐχθροί, οἱ ὁποῖοι προσπαθοῦν νά βλάψουν τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ πού εἶναι ἡ Ἐκκλησία, ἀλλά δέν κατόρθωσαν οὔτε θά κατορθώσουν νά κάνουν τίποτε, γιατί ἡ Ἐκκλησία δέν εἶναι ἕνα ἀνθρώπινο σωματεῖο, ἀλλά τό Θεανθρώπινο Σῶμα τοῦ Χριστοῦ. Ἡ Ἐκκλησία ἔχει μεγάλη δύναμη, δέν φοβᾶται ἀπολύτως τίποτε, ἀλλά σώζει τούς πάντας καί αὐτούς ἀκόμη τούς λεγομένους ἐχθρούς της, ὅταν μετανοήσουν.

Ἡ Παναγία προξένησε μεγάλη χαρά σέ ὅλη τήν οἰκουμένη, γιατί γέννησε τόν Χριστό, πού εἶναι ἡ χαρά μας καί ἡ ἐλπίδα τῆς σωτηρίας μας. Γι’ αὐτό τήν ἀγαποῦμε καί τήν παρακαλοῦμε νά μᾶς προστατεύη, νά μᾶς ἐνισχύη στίς δύσκολες ὧρες τῆς ζωῆς μας, νά πρεσβεύη γιά νά παραμένουμε μέσα στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, καί νά μεσιτεύη γιά νά ἀξιωθοῦμε νά νικήσουμε τόν θάνατο μέ τήν δύναμη τοῦ Χριστοῦ καί νά εἰσέλθουμε στήν οὐράνια Ἐκκλησία.

† Ὁ Ναυπάκτου καί Ἁγίου Βλασίου ΙΕΡΟΘΕΟΣ