Πρωτ. π. Ιωάννη Ρωμανίδη: Σχῖσμα - Βατικανό

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ

Τὸ ἀποκαλούμενο “σχῖσμα” μεταξὺ Ἀνατολῆς καὶ Δύσεως ἦταν, στὴν πραγματικότητα, ἡ εἰσαγωγὴ στὴν Παλαιὰ Ρώμη τοῦ σχίσματος, ποὺ προκλήθηκε ἀπὸ τὸν Καρλομάγνο καὶ μεταφέρθηκε ἐκεῖ ἀπὸ τοὺς Φράγκους καὶ Γερμανούς, ποὺ κατέλαβαν τὸν παπικὸ θρόνο.

Ἡ ἐκκλησιαστικὴ διοίκηση τῆς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας ἐξαφανίσθηκε σταδιακὰ ἀπὸ τὴν Δυτικοευρωπαϊκὴ Ρωμανία... ἀλλὰ ἐπέζησε μέχρι σήμερα στὰ Ρωμαίικα Ὀρθόδοξα Πατριαρχεῖα Κωνσταντινουπόλεως, Ἀλεξανδρείας, Ἀντιοχείας καὶ Ἱεροσολύμων. Ὁ λόγος εἶναι ὅτι οἱ κατακτητὲς τῶν Δυτικῶν Ρωμαίων χρησιμοποίησαν τὴν Ἐκκλησία γιὰ νὰ καθυποτάξουν τὸ Ρωμαϊκὸ Ἔθνος, ἐνῶ ὑπὸ τὸ Ἰσλὰμ τὸ Ἔθνος τῶν Ρωμαίων ἐπέζησε μέσω τῆς Ἐκκλησίας...

Οἱ Φράγκο-Λατίνοι καὶ ὁ Παπισμὸς τοὺς συνέχισαν τὰς κατακτήσεις τους ποὺ πάντοτε συνοδεύοντο ἀπὸ τὴν ἐξόντωσιν ἢ ἐκδίωξιν τῶν Ὀρθοδόξων ἐπισκόπων καὶ τὴν ὑποδούλωσιν τῶν πιστῶν διὰ τῆς μεταβολῆς τους στὴν κατάστασιν δουλοπαροίκων μὲ τὴν πλήρη ἀφαίρεσιν τῆς γεωκτησίας τους. Αὐτὸ δὲν τὸ ἔκαναν ποτὲ οὔτε οἱ Ἄραβες καὶ οὔτε οἱ Τοῦρκοι Μουσουλμάνοι.

Ἀλλὰ ἀκόμη μέχρι τὰς ἀρχὰς τοῦ 20ου αἰῶνος τὸ Βατικανὸ ἐνεργοῦσε κατὰ τὸν ἴδιον τρόπον. Τὸ 1923 ἡ Ἰταλία ἀπέκτησε ἀπὸ τὴν Τουρκία τὰ Δωδεκάνησα μὲ τὴ Συνθήκην τῆς Λωζάνης. Τὸ Βατικανὸ ἔδιωξε ὅλους τους Ὀρθοδόξους ἐπισκόπους καὶ τοὺς ἀντικατέστησε μὲ Φράγκο-Τοσκάνους καὶ Λογγοβάρδους ποὺ ἀπὸ τὸ 1870 εἶχαν ὑποδυθεῖ τὴν ταυτότητα τοῦ μέχρι τότε ἀνυπάρκτου Ἰταλικοῦ ἔθνους.

Μὴ δυνάμενο πλέον νὰ χρησιμοποιήση τὸν τύπον τῆς Δυτικῆς μεσαιωνικῆς στρατιωτικῆς δυνάμεώς του, τὴν ὁποίαν χρησιμοποιοῦσε ἀνοικτὰ ἀκόμη μέχρι τὴν Γαλλικὴν Ἐπανάστασιν, καὶ μὲ τὴν οὐσιαστικὴν ἀποτυχίαν τῆς Οὐνίας, ἔμαθε τὸ Βατικανὸ κατὰ τὰ μέσα του αἰῶνος τούτου νὰ ἐπιτίθεται δημοσίως διὰ τῆς “ἀγάπης” καὶ τοῦ “διαλόγου”, ἀλλὰ στὴν πραγματικότητα “δὶ’ ἐπιθέσως ἀπὸ τὰ νῶτα”.