Γραπτὰ Κηρύγματα: Κυριακὴ 26 Αὐγούστου, Ἡ Θεία Κοινωνία

Ὅλα τα μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, συνδέονται στενά μέ τήν θεία Εὐχαριστία. Βαπτιζόμαστε καί χριόμαστε μέ τό ἅγιο Μύρον γιά νά μπορέσουμε ὡς μέλη τῆς Ἐκκλησίας νά λάβουμε μέρος σέ αὐτό τό Μυστικό Δεῖπνο καί νά λάβουμε μέσα μας τόν Χριστό. Τό μυστήριο τῆς Ἱερωσύνης γίνεται, ὥστε νά ὑπάρξουν οἱ Ἐπίσκοποι, πού θά τελοῦν τήν θεία Λειτουργία καί οἱ ὁποῖοι θά χειροτονήσουν Πρεσβυτέρους γιά νά τελοῦν ἐπ’ ὀνόματί τους τήν θεία Εὐχαριστία. Τά μυστήρια τῆς Ἐξομολογήσεως καί τοῦ Εὐχελαίου γίνονται γιά νά μᾶς προετοιμάσουν νά συμμετάσχουμε πραγματικά μέσα στήν θεία Εὐχαριστία, ἀλλά καί τό μυστήριο τοῦ Γάμου γίνεται ὥστε τό ἀνδρόγυνο νά συμμετάσχη στήν θεία Εὐχαριστία, νά αἰσθάνεται τήν ἑνότητά του ὄχι ἁπλῶς σέ ἕνα βιολογικό ἐπίπεδο, ἀλλά ὡς ἑνότητα μέ τόν Χριστό.

Ὅμως μποροῦμε στήν συνέχεια νά ποῦμε ὅτι καί ἡ θεία Εὐχαριστία τελεῖται γιά νά ἔχουμε τήν δυνατότητα νά κοινωνήσουμε τοῦ Σώματος καί τοῦ Αἵματος τοῦ Χριστοῦ. Βέβαια, ἐάν κάποιος ἔχη ἐπισκεφθῆ τόν πνευματικό του πατέρα καί δέν τοῦ ἐπιτρέψη προσωρινά νά κοινωνήση, ὥστε νά τόν προετοιμάση γιά μιά καλή συμμετοχή στήν θεία Κοινωνία καί τότε ἡ συμμετοχή στήν θεία Εὐχαριστία μπορεῖ νά τόν βοηθήση μέ τήν προσευχή.

Κορυφαία στιγμή τῆς θείας Λειτουργίας, ἀλλά καί ὅλης της ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς εἶναι ὅταν ὁ ἄνθρωπος ἀξιώνεται νά κοινωνήση τοῦ Σώματος καί τοῦ Αἵματος τοῦ Χριστοῦ. Μεγάλη εὐλογία εἶναι ὅταν ὁ χοϊκός ἄνθρωπος ἀξιώνεται νά γευθῆ τοῦ ξύλου τῆς ζωῆς πού εἶναι ὁ Χριστός. Ὁ Ἀδάμ στόν Παράδεισο εἶχε μέν κοινωνία μέ τόν Θεό, ἀλλά δέν εἶχε φθάσει στό σημεῖο νά κοινωνήση τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ, ἀφοῦ δέν εἶχε ἐνανθρωπίσει τό Δεύτερο Πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος. Ἐμεῖς ὅμως ἔχουμε τήν δυνατότητα, μέ τήν ἐνανθρώπηση τοῦ Χριστοῦ, τήν θυσία τοῦ Γολγοθά καί τήν Ἀνάστασή Του νά γευόμαστε αὐτοῦ του εὐλογημένου Σώματος. Μέσα ἀπό αὐτήν τήν τροφή ὅλες οἱ ἐνέργειές μας, οἱ πράξεις, ἀλλά καί ὅλα τα γεγονότα στήν ζωή μᾶς λαμβάνουν ἄλλη ἔννοια, ἀποκτοῦν ἄλλον σκοπό.

Ὅταν κοινωνοῦμε λαμβάνουμε μέσα μας τό πραγματικό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ μέ τήν ἐξωτερική μορφή τοῦ ἄρτου καί τοῦ οἴνου. Δηλαδή, ὅπως ἐξηγοῦν οἱ ἅγιοι Πατέρες μας, μέ τήν ἐνέργεια τοῦ Παναγίου Πνεύματος ὁ ἄρτος καί ὁ οἶνος μεταβάλλονται πραγματικά σέ Σῶμα καί Αἷμα Χριστοῦ. Ὅμως, ὁ Θεός οἰκονομεῖ τά πράγματα ὥστε νά παραμένη ἡ αἴσθηση καί ἡ γεύση τοῦ ἄρτου καί τοῦ οἴνου ἀκριβῶς γιατί δέν θά αἰσθανόμασταν καλά νά τρῶμε τήν σάρκα καί τό αἷμα τοῦ Χριστοῦ. Πάντως ὑπῆρξαν Ἅγιοι πού ἀξιώθηκαν νά δοῦν ἐπάνω στό δισκάριο τό πραγματικό Σῶμα καί νά δοῦν τό πραγματικό αἷμα τοῦ Χριστοῦ. Ἀκόμη ὑπῆρξαν ἅγιοι πού εἶδαν ἐπάνω στήν Ἁγία Τράπεζα, τήν ὥρα τῆς μεταβολῆς τοῦ ἄρτου καί τοῦ οἴνου σέ Σῶμα καί Αἷμα Χριστοῦ, ἕνα ὑποστατικό φῶς. Καί ὅταν ἐρώτησαν τί εἶναι αὐτό τό Φῶς ἄκουσαν φωνή ὅτι εἶναι τό Ἅγιον Πνεῦμα.

Ἀπαιτοῦνται καί ἄλλες αἰσθήσεις γιά νά μπορέσουμε νά εἰσδύσουμε μέσα στό “πνεύμα” τῆς θείας Λειτουργίας. Δέν εἶναι θέμα μιᾶς λογικῆς κατανόησης τῶν ὅσων λέγονται καί γίνονται, ἀλλά μιᾶς ὑπαρξιακῆς ἀναγέννησης. Μπορεῖ νά φανῆ παράδοξο, ἀλλά εἶναι ἀληθινό, ὅτι μερικές φορές δυνατότερη μετοχή στά ὅσα γίνονται στήν θεία Λειτουργία, μπορεῖ νά ἔχη ἕνα μικρό παιδάκι, πού μέ τήν καθαρότητά του βλέπει ἀγγέλους, παρά ὁ ἐπιστήμονας, πού ἔχει φιλολογικές γνώσεις καί μπορεῖ νά ἐξηγήση καί νά καταλαβαίνη τίς λέξεις τῆς θείας Λειτουργίας. Ἡ μετοχή στήν θεία Λειτουργία εἶναι ὑπαρξιακή μετοχή καί ὄχι ἁπλῶς ὑπόθεση λογικῆς κατανόησης.

Μέ τήν θεία Κοινωνία γινόμαστε σύσσωμοι καί συναιμοι Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ὁλόκληρό το σῶμα, ἄν ἔχουμε πνευματικές αἰσθήσεις καί ζοῦμε μέ μετάνοια καί ἐκκλησιαστική ζωή, γίνεται Σῶμα Χριστοῦ. Ὁ ἅγιος Συμεών ὁ νέος Θεολόγος λέγει ὅτι κινοῦσε τό πόδι καί τό πόδι τοῦ τό αἰσθανόταν ὡς πόδι Χριστοῦ, κινοῦσε τό χέρι καί τό χέρι τοῦ τό αἰσθανόταν ὡς χέρι Χριστοῦ. Μετά τήν θεία Κοινωνία ὅλα πρέπει νά εἶναι ἀλλαγμένα, μεταμορφωμένα, ἐξαγιασμένα.

Οἱ ἅγιοι, διά μέσου των αἰώνων, μετά τήν θεία αὐτή τροφή, τοῦ Σώματος καί τοῦ Αἵματος τοῦ Χριστοῦ, νίκησαν πολλούς πειρασμούς, ἀντιμετώπισαν τούς διῶκτες, ὑπερέβησαν τόν θάνατο, ἀφοῦ ὁ ἄρτος τῆς ζωῆς εἶναι τό φάρμακο τῆς ἀθανασίας, ἀντιμετώπισαν δύσκολες καταστάσεις, ὅπως τούς φοβερούς πόνους μιᾶς ἀρρώστιας. Μέ τήν θεία Κοινωνία ἔφυγαν ἀπό τήν ζωή αὐτή καί εἰσῆλθαν σέ ἕνα ἄλλο τρόπο ὕπαρξης, χωρίς νά φοβηθοῦν. Ἡ θεία Κοινωνία εἶναι τό φάρμακο τῆς ἀθανασίας καί κάθε φορᾶ πού κοινωνοῦμε λαμβάνουμε μιά αἴσθηση ἀθανασίας, ἕως ὅτου θεραπευθοῦμε καί γίνουμε κατά χάρη ἀθάνατοι, ὅπως γιά παράδειγμα λαμβάνουμε, κατά χρονικά διαστήματα, τό ἀντιβιοτικό γιά νά θεραπευθοῦμε καί νά ἀποκτήσουμε τήν ὑγεία.

Ἐπειδή τό σημερινό κήρυγμα εἶναι τό τελευταῖο αὐτῆς τῆς σειρᾶς ἅς εὐχηθοῦμε, ἡ ζωή μας νά εἶναι μία θεία Εὐχαριστία, μία θεία Λειτουργία καί θεία Κοινωνία καί ὅταν ἔλθη ἡ στιγμή νά ἀπολυθοῦμε ἀπό τήν ζωή αὐτή, νά ποῦμε “Δί’ εὐχῶν τῶν ἁγίων Πατέρων ἠμῶν Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ὁ Θεός ἐλέησον καί σῶσον ἠμᾶς”. Ἀμήν.

† Ὁ Ναυπάκτου καί Ἁγίου Βλασίου ΙΕΡΟΘΕΟΣ