Κύριο θέμα: Μια ματιά στην επικαιρότητα - Μὲ τὸ τέλος τῆς πανυγήρεως .......

“Και με το "Δι’ ευχών...", αφού αγιαστεί ο κόσμος και λάβει μαζί με το αντίδωρο το κέρασμα, το Πανηγύρι κλείνει τη θύρα του στον φετινό το χρόνο και αυτό που ακολουθεί πια είναι η γνωστή η καθημερινότητα...” (βλ. άρθρο π. Κωνσταντίνου Καλλιανού, σελ. 14).

Τέλος του εορταστικού Δωδεκαημέρου, τις εκδηλώσεις του οποίου –λατρευτικές, εορταστικές, κοινωνικές– της Ιεράς Μητροπόλεως παρουσιάζουμε στο παρόν τεύχος (σελ. 4-7, 16). Τώρα η στροφή στην καθημερινότητα φαίνεται αναγκαία. Πολλά είναι τα θέματα και προβλήματα της επικαιρότητος, που προσπαθούν να αποσπάσουν την πρώτη θέση στο ενδιαφέρον μας. Ωστόσο, αυτά τα προβλήματα συνοψίζονται στο ότι “μέ το τέλος της πανηγύρεως προετοιμάζεται, υφαίνεται στον αργαλειό του χρόνου και η δική μας στερνή φορά”.

Και η Εκκλησία έχει κατά παράδοση την δυνατότητα να αξιολογή και να ιεραρχή τις πληροφορίες και τα γεγονότα, και να τα ερμηνεύη, ώστε να βοηθά τους ανθρώπους να μη σέρνονται στο ξέφρενο ρυθμό της επιφανειακής αλλαγής του κόσμου, αλλά να μένουν σταθεροί στον αγώνα τους να βρουν την απάντηση για το τί γίνεται “μετά το τέλος της πανηγύρεως” αυτής της ζωής. Γιατί, όπως αναφέρει και στο κύριο άρθρο του ο Σεβασμιώτατος: “Τα Χριστουγεννιάτικα δένδρα με τα λαμπερά λαμπιόνια είναι ένα φαντασμαγορικό θέαμα που λειτουργεί αισθητικά και ψυχολογικά, αλλά τελικά το θέμα είναι το ποιός θα προσφέρη στους σύγχρονους ανθρώπους το δένδρο της Ζωής, για να υπερβούν την ασφυκτική φυλακή της βιολογικής ζωής και του βιολογικού, αλλά και υπαρξιακού θανάτου, και να ξεπεράσουν την καθημερινή προθανάτια εμπειρία που είναι ένας μακροχρόνιος υπαρξιακός επιθανάτιος ρόγχος”.

Πιστεύουμε ότι όταν κανείς προσανατολίζεται στην προοπτική αυτή, στην προοπτική του τί γίνεται “μετά την πανήγυρη” της ενταύθα ζωής, τότε θα μπορέση να αντιμετωπίση κατ’ αρχήν το σαράκι της εκκοσμίκευσης –η οποία αφορά μεν τον εκκλησιαστικό - θρησκευτικό χώρο, αφού έτσι κι αλλιώς ο κόσμος παραμένει κόσμος, αλλά όταν η Εκκλησία εκκοσμικεύεται, τότε χάνει το αλάτι της όλη η γή. Με το θέμα αυτό ασχολούνται οι πατέρες - συγγραφείς του βιβλίου “Εκκλησία και εκκοσμίκευση” (βλ. σελ. 12).

Απαλλαγμένος, κανείς από την εκκοσμίκευση, θα μπορέση να δώση πιο θετικές και ρεαλιστικές απαντήσεις σε πολλά ερωτήματα που απαιτούν “τήν πρώτη θέση στην επικαιρότητα”, όπως: Τελικά, είναι η Ευρώπη χριστιανική; Είναι οι Ορθόδοξοι Έλληνες Ευρωπαίοι; Πρέπει να υπερασπιζόμαστε το “χριστιανικό” παρελθόν της Ευρώπης; Έχει κάτι να λάβη από μας η Ευρώπη; Στα ερωτήματα αυτά αναφέρεται στο κύριο άρθρο του ο Σεβασμιώτατος (σελ. 1, 8-9) και στο σχόλιο με τίτλο “Χριστιανισμός και Ευρώπη” (σελ. 3).

Όταν δεν υπάρχει ο προσανατολισμός και η αναζήτηση για το τί γίνεται “μετά την πανήγυρη”, τότε η σύγχρονη μεγάλη ασθένεια, η ακηδία, δηλαδή “η αδιαφορία φροντίδας για την σωτηρία” (Γέροντας Σωφρόνιος), η πνευματική ραθυμία, μας οδηγεί στην παθητική “παραδοχή του διαφορετικού”. Ωστόσο η παραδοχή του διαφορετικού σημαίνει απουσία κριτηρίων και πνευματικής οράσεως. Ο Πρωτ. π. Θωμάς Βαμβίνης προτείνει τον όρο “ανοχή του διαφορετικού”, για να μπορούμε να μιλούμε για διαφύλαξη της προσωπικής ελευθερίας, της δικής μας και του συνανθρώπου μας.

Επίσης, στην Κίνα θα κυκλοφορή πλέον το βιβλίο του Σεβασμιωτάτου “Μια βραδυά στην έρημο του Αγίου Όρους”. Στην Κίνα που υπέρ-περισσεύει η σωματική και ψυχική άσκηση, λείπει όμως η αναζήτηση του Προσώπου (βλ. σελ. 6).

Τέλος, σε μερικά από τα προβαλλόμενα ζητήματα που απασχολούν την τοπική αλλά και γενικότερα την ελληνική επικαιρότητα, απαντά ο Σεβασμιώτατος σε συνέντευξη που παρεχώρησε σε ένα νέο δημοσιογράφο τοπικής Εφημερίδας και την δημοσιεύουμε εν συνεχεία.