Στὴν Βασιλεύουσα

Ἔχουμε καθῆκον ἐμεῖς οἱ Ρωμηοί, στὸ φρόνημα καὶ τὴν ζωή, νὰ ἐπισκεπτόμαστε τὴν Κωνσταντινούπολη καὶ τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο, ὄχι γιὰ ἄλλους λόγους, ἀλλὰ γιὰ νὰ ἀποκτοῦμε συνείδηση τῆς οἰκουμενικότητός μας καὶ νὰ ξεφεύγουμε ἀπὸ τὰ σκληρὰ καὶ ἀσφυκτικὰ πλαίσια ἑνὸς περίεργου ἐθνικισμοῦ. Γιατί, δὲν μπορεῖ ποτὲ ἡ ἐπαρχία νὰ ἀνάγεται σὲ ἔθνος.

Ἐξεδήλωσα τὴν ἐπιθυμία μου, ὅταν μιὰ ἄλλη φορὰ πάω στὴν Κωνσταντινούπολη καὶ μάλιστα, ὅπως μοῦ ἀρέσει νὰ τὴν λέγω Νέα Ρώμη καὶ Βασιλεύουσα, νὰ ἐπισκεφθῶ ὄχι τόσο τὴν Ἁγία Σοφία, ἀλλὰ τὴν ἀτμόσφαιρα ποὺ ἐνσαρκώνει ἡ Ἁγία Σοφία, δηλαδὴ τὰ ἐρειπωμένα Μοναστήρια, μέσα στὰ ὁποῖα βιώθηκε μιὰ ὁλόκληρη παράδοση, τὴν Μονὴ τοῦ Στουδίου μὲ τὴν ὀρθόδοξη ζωή, τὴν Μονὴ τοῦ Παντοκράτορος μὲ τὸ περίφημο Νοσοκομεῖο, ποὺ ὑμνήθηκε γιὰ πολλοὺς αἰῶνες, τὰ μικρὰ μέρη ποὺ ἔζησαν ἀσκητὲς κλπ., γιατί θέλω νὰ ἀκούσω καὶ νὰ αἰσθανθῶ τὰ βήματα τῶν ἁγίων, τὸ λιβάνι καὶ τὸ κερί, τὸν συνδυασμὸ τῶν λαμπρῶν αὐτοκρατορικῶν ἐνδυμάτων μὲ τὸ ταπεινὸ ράσο τοῦ μοναχοῦ, τοῦ Πατριαρχικοῦ θρόνου μὲ τὸ κελλὶ τοῦ μοναχοῦ, τῆς Ἁγίας Σοφίας μὲ τὰ ἡσυχαστήρια, τῆς πολιτικῆς μὲ τὴν θεία Λειτουργία καὶ τὴν ἀγρυπνία, τῆς ἐξάσκησης τοῦ ἐπαγγέλματος μὲ τὰ δάκρυα τῆς προσευχῆς, τῆς ἀποτυχίας στὴν ζωὴ (ἁμαρτία) μὲ τὴν μετάνοια καὶ τὴν ταπείνωση, κλπ.

Γιατί, πράγματι, αὐτὸ εἶναι ἡ ἔνδοξη καὶ πονεμένη Ρωμηοσύνη.

(Μητροπολίτου Ναυπάκτου Ἱεροθέου, «Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο καὶ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος»)