Ἡ ἑνότητα τῆς Εὐρώπης

Ὁ π. Ἰωάννης Ρωμανίδης ἤδη πρίν τριάντα (30) περίπου χρόνια, τό ἔτος 1975, ἔγραφε:

«Ὡς εἶναι σήμερον ἡ τευτονοποιηθεῖσα Εὐρώπη οὐδέποτε θά ἑνωθῆ διότι κυριαρχεῖται ἀπό τό ρατσιστικόν, φυλετικόν, διασπαστικόν, εὐδαιμονιστικόν καί ἐκμεταλλευτικόν πνεῦμα τῶν Τευτόνων τό ὁποῖον ἀναζητεῖ τήν καθυπόταξιν καί ἐκμετάλλευσιν τῶν λαῶν ὑπό μικρῶν ἰδιοτελῶν ὁμάδων».

Ἔτσι, θεωροῦσε οὐτοπία τήν ἕνωση τῆς Εὐρώπης μέ τέτοιες προϋποθέσεις, ἀλλά θεωροῦσε λιγότερο οὐτοπιστικό νά ἐπιχειρηθῆ ἑνότητα τῆς Εὐρώπης μέ βάση τούς Ρωμαίους προγόνους τῶν σημερινῶν Εὐρωπαϊκῶν λαῶν, στούς ὁποίους ἐπικράτησε τό «ρωμαίϊκον φιλότιμον ὡς θεμέλιον μιᾶς ἀποτευτονοποιηθείσης δυτικῆς Ρωμαιοσύνης», ὁπότε «θά ἀμβλυνθῆ ὁ εὐδαιμονισμός, ὁ ἐγωκεντρισμός καί ἡ ἰδιοτέλεια τῶν σημερινῶν Εὐρωπαίων». Αὐτός εἶναι ὁ λόγος γιά τόν ὁποῖο ὑποστήριζε ὅτι ἡ Εὐρωπαϊκή Ἕνωση πρέπει νά γίνη μέ βάση τήν Ρωμηοσύνη πού ὑπῆρχε αἰῶνες στήν Δύση. Ἔγραφε:

«Ἡ παλαιά Φραγκιά δέν ὑπάρχει πλέον. Ἡ ἐν τῇ Δύσει ἀπόγονοι τῶν Ρωμαίων ὄχι μόνον ἀνέτρεψαν τήν ταξική εὐγένειαν καί θεολογίαν τοῦ φεουδαλισμοῦ τῶν κατακτητῶν των, ἀλλά εἶναι ὥριμοι δι’ ἐπάνοδον εἰς τήν Ρωμαιοσύνην τῶν προγόνων των, τήν ὁποίαν οἱ ἐν Ἀνατολῇ Ρωμαῖοι διατηροῦν μέχρι σήμερον μέ τό πλῆθος τῶν πολιτιστικῶν των ἐκδηλώσεων, τό ὁποῖον ὑπῆρχε καί εἰς τήν δυτικήν Ρωμαιοσύνην».

Ἑπομένως, εἶναι οὐτοπία νά κάνη κανείς λόγο γιά πραγματική οἰκονομική καί πολιτική Ἕνωση σήμερα τῆς Εὐρώπης, ἀλλά λιγότερο οὐτοπιστικό εἶναι τό ὅραμα μήπως διά μέσου τῆς κοινῆς ἀρχαίας ρωμαίϊκης πολιτιστικῆς παράδοσης, πού ἀναζητεῖται ἀπό πολλούς Εὐρωπαίους, ἐπιτευχθῆ κάποια πολιτιστική ἑνότητα. Πάντως, ἄν δέν τεθῆ ἡ Ἕνωση τῆς Εὐρώπης σέ πνευματική, πολιτιστική βάση θά καταρρεύση, ἀφοῦ τά οἰκονομικά ἀγαθά, πού στηρίζονται στό συμφέρον καί τήν εὐδαιμονία δέν μποροῦν νά τίθενται ὡς βάση ἑνώσεως.

(Μητροπολίτου Ναυπάκτου Ἱεροθέου, «Θεολογία γεγονότων»)