Skip to main content

Ἀρχιμ. Ἀντωνίου Φραγκάκη: Στὸν Ἐδέσσης Καλλίνικο (+7/8/1984)

Ἀρχιμ. Ἀντωνίου Φραγκάκη, Ἱεροκήρυκος

Ἅγιε Δεσπότη τρισμακάριστε,

τῆς ἀποστολικῆς πτωχείας Θιασώτη,

τῆς εὐαγγελικῆς διδασκαλίας ἡ ἐνσάρκωσις,

 

καὶ τῆς ἀγγελικῆς σεμνότητος ἐπόπτη.

Φρύγανα καὶ σκια τὰ ὑλικὰ θεώρησες,

καὶ τὸ καθημαγμένο Ἀρχέτυπό σου ἐπιζητοῦσες,

 

τὶς ὑπερούσιες ἐπιφορὲς τῆς χάριτος τοῦ πλάστη σου,

ποὺ μυστικὰ βαθειὰ στὸ εἶναι σοῦ ἐζοῦσες.

Δαυιτικὴ κινύρα ἡ προσευχή σου ἐπτάχορδη,

 

σ’ αὐχμῶσα ἔρημο δροσιστικοὶ κρουνοὶ τὰ δάκρυά σου,

πολέμησες σὲ μέτωπα σκληρὰ μὲ σύνεσι,

καὶ ἐπένδυσες σ’ ἔργα ζωῆς τὴν ἀγωνία τῆς καρδιᾶς σου.

 

Ἐμεῖς σωματικὰ δὲ σὲ γνωρίσαμε.

Σ’ ἀκούσαμε διὰ στόματος τοῦ τέκνου σου Ἱεροθέου.

Κι ὅμως ἀπὸ τὶς ζωοδότρες ἐκδιπλώσεις ἐτραφήκαμε,

 

τοῦ θαυμαστοῦ σου ὄντως βίου τοῦ ἐνθέου.

Τώρα ἡ ψυχή σου γοργοφτέρουγη,

μὲσ’ στῆς Τριάδος τὶς μαρμαρυγὲς λουσμένη,

 

τὰ ἰοβόλα δήγματα τῶν πληγωμένων προσμετρᾶ,

καὶ τὴν ἀποσταμένη ὑπομονή τους τὴ θεριεύει.

Ἡ νοερὰ μορφή σου ἀστραφτερὴ ἠλιοπερίχυτη,

 

κι’ ἀπὸ τῆς ἀδικίας τὶς οὐλὲς ἀπαλλαγμένη,

στὰ θεωρία τῆς αἰωνιότητος ὀπτάνεται,

καὶ τὸν Ἀχειροποίητο Ναὸ περιπολεύει.

 

Μὲσ’ στὴ σκια τοῦ Ξύλου τῆς Ζωῆς ἀγάλλεσαι,

«ὁμοῦ σὺν Σεβαστιανὼ τῷ ἀδελφῷ σου,

καὶ τῷ Ἐπιφανίω τῷ θεόφρονι,

 

καὶ Παϊσίω μοναχῷ τῷ ἐκλεκτῷ σου».

Ἐκεῖ στὴν ἄφθιτη τὴ δόξα τ’ οὐρανοῦ,

ὅπου οἱ φωτοειδεῖς ἐπαναπαύονται ὑπάρξεις,

 

στὴν ἀναστάσιμη παστάδα τοῦ Χριστοῦ,

μὲ τὶς πρεσβεῖες σου μιὰ μέρα νὰ μ’ ἐντάξεις.

Δανιήλ Σαχᾶ: Ἐπιστολὴ γιὰ τὸν Ἐδέσσης Καλλίνικο

Σεβασμιώτατε,

Ἐντελῶς τυχαία ἔπεσε αὐτὲς τὶς ἡμέρες στὰ χέρια μου τὸ βιβλίο Σᾶς Κόσμημα τῆς Ἐκκλησίας, τὸ ὁποῖο διάβασα ἀπνευστί. Εἶναι, κατὰ τὴν κρίση μου, ἕνα πολὺ ἀξιόλογο ἔργο ἀπὸ τὸ ὁποῖο ὁ ἀναγνώστης, ἀναλόγως τῶν ἐνδιαφερόντων του, μπορεῖ νὰ ἀντλήση πάσης φύσεως πληροφορίες, στοιχεῖα καὶ πλούσιο πνευματικὸ ὑλικό. Ἐκτὸς τοῦ φόρου τιμῆς πρὸς τὸν Γέροντά Σᾶς, μὲ τὸ ἔργο Σᾶς αὐτὸ προσφέρετε σημαντικὴ ὑπηρεσία στὴν πληρέστερη καταγραφὴ τῆς σύγχρονης Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησιαστικῆς ἱστορίας, καὶ ὄχι μόνον... Λόγῳ τοῦ πλούτου τῶν πληροφοριῶν, ἀμέσων καὶ ὑπαινισσομένων, τὶς ὁποῖες περιέχει, θὰ ἦταν ἐξαιρετικὰ χρήσιμο (σὲ περίπτωση νέας ἐκδόσεως), ἂν ὑπῆρχε στὸ τέλος λεπτομερὲς εὑρετήριο ὀνομάτων, θεμάτων, τοπωνυμίων, καθὼς καὶ Ἁγιογραφικῶν χωρίων, Πατερικῶν καὶ ἀσκητικῶν παραπομπῶν. Τὸ τελευταῖο αὐτὸ εἰδικὸ εὑρετήριο θὰ ἀποτελοῦσε ἐνδεικτικὸ καθρέπτη τῶν πηγῶν τοῦ λόγου, τῆς πολιτείας, τῆς διακονίας καὶ τοῦ καθόλου πνευματικοῦ περιβάλλοντος καὶ κλίματος μέσα στὸ ὁποῖο κινήθηκε ἡ ὅλη ζωὴ τοῦ Μητροπολίτου Ἐδέσσης, Πέλλης καὶ Ἀλμωπίας, Κυροῦ Καλλινίκου. Ἡ ἔκδοση τῆς ἀλληλογραφίας του, παρὰ τὶς πολλαπλὲς καὶ εὐαίσθητες δυσχέρειες, εἶναι, κατὰ τὴν ταπεινή μας γνώμη, ἀπολύτως ἀναγκαῖα διὰ τὴν Ἱστορία. Εἶμαι ὑπερβέβαιος ὅτι δὲν χρειάζεστε τὴν δική μου ἐνθάρρυνση στὸ σημεῖο αὐτὸ ἀλλά, ἐπιτρέψτε μου, νὰ Σᾶς τὴν προσφέρω -ἀνεπιφύλακτα!

Λόγῳ διαφορᾶς ἡλικίας, ἀλλὰ κυρίως λόγῳ τοῦ ὅτι ἔζησα ὅλο τὸ μετα-Πανεπιστημιακὸ μέρος τῆς ζωῆς μοῦ ἐκτὸς Ἑλλάδος (ΗΠΑ καὶ Καναδᾶ) δὲν εἶχα τὴν εὐλογία νὰ γνωρίσω τὸν Ἅγιο Ἐδέσσης. Ἀπὸ τὴν βιογραφία του ὅμως ἔχω τὸ βαθὺ αἴσθημα καὶ τὴν βεβαιότητα ὅτι μοῦ εἶναι πολὺ γνώριμος καὶ λόγῳ τοῦ οὐσιαστικοῦ συνδέσμου καὶ φιλίας του μὲ τὸν ἀείμνηστο π. Ἐπιφάνιο Θεοδωρόπουλο, τὸν πνευματικό μου πατέρα κατὰ τὰ φοιτητικά μου χρόνια καὶ μετά. Τὸ ἀνάγνωσμα τοῦ Κοσμήματος τῆς Ἐκκλησίας ἔγινε ἐπίμονο καὶ καθημερινό μου ἀνάγνωσμα τὶς ἡμέρες αὐτὲς καὶ μὲ ξυπνοῦσε ἀκόμη καὶ τὴ νύχτα ἀπαιτῶντας συνέχιση. ῏Ἠταν ὁ ἐνθουσιασμὸς καὶ τὸ πάθος Σᾶς γιὰ τὸν μακαριστὸ Γέροντά Σᾶς, τὰ ὁποῖα εἶναι τόσο μεταδοτικά, ἀλλά, (ὅπως πιστεύω) καὶ ἡ ἄκτιστη χάρις καὶ ἡ ἁγιότητα τοῦ ἰδίου, τὰ ὁποῖα ἐμπεριέχουν τὸ στοιχεῖο τῆς μέθεξης. Δὲν ἐμπνέει ἕνα βιογραφικὸ ἀνάγνωσμα, ὅσο γλαφυρὸ καὶ νὰ εἶναι, καὶ δὲν ὑποτάσσει σὲ νήψη, ἐὰν τὸ πρωτότυπο δὲν μετέχη τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ.

Διαβάζοντας στὸν τόμο τὶς "Προσωπικὲς Σᾶς Ἀναμνήσεις" σκεπτόμουν πόσο "τυχερὸς" (ἢ μᾶλλον, ἐπὶ τὸ χριστιανικώτερον, εὐλογημένος) ἤσασταν ὡς ἐπιστήθιός του, κάτι ποὺ κάνει πολλοὺς ἀνθρώπους νὰ "ζηλεύουν" ζηλείαν πνευματικήν! Ἂν οἱ βίοι τῶν ἁγίων μᾶς οἰκοδομοῦν καὶ μᾶς ἀνυψώνουν, οἱ βίοι συγχρόνων καὶ γνωρίμων ἁγίων μᾶς ταπεινώνουν! Ἄλλο νὰ πλησιάζης τὴν εἰκόνα ἑνὸς ἁγίου καὶ νὰ τὴν προσκυνᾶς καὶ ἄλλο νὰ σὲ πλησιάζη ἕνας σύγχρονος ἅγιος καὶ νὰ σὲ καθυποβάλη. Αὐτὸ τὸ δέος καὶ τὴ συντριβὴ ἔνιωσα ζῶντας τὴν προσωπικότητα καὶ τὴ ζωὴ τοῦ Καλλινίκου μέσα ἀπὸ τὶς σελίδες τοῦ βιβλίου Σᾶς. Μοῦ ἐπιτάσσει νὰ ἐπιστρέψω σύντομα στὴν Ἔδεσσα καὶ νὰ ζητήσω τὴν εὐλογία του· δὲν ἤξερα τὸν Μητροπολίτη καὶ ποῦ ἀναπαύεται τὸ σῶμα τοῦ κατὰ τὸ πρόσφατο ταξίδι μου στὴν ἀκριτικὴ πόλη.

Δὲν Σᾶς γνωρίζω προσωπικά, ἀλλὰ μόνο ἀπὸ μερικὲς ἀπὸ τὶς 12.200 - τόσες σελίδες τῶν ἔργων Σᾶς. Σᾶς εὐγνωμονῶ ἰδιαίτερα γιὰ τὶς τόσο σημαντικὲς 800 περίπου σελίδες τοῦ Κοσμήματος.

Μὲ ἰδιαίτερο σεβασμὸ καὶ ἐκτίμηση

Δανιὴλ Σαχᾶς

Ὁμότιμος Καθηγητὴς Ἱστορίας Θρησκευμάτων Πανεπιστημίου τοῦ Waterloo (Καναδᾶ)"

Κυρίως Θέμα: Ὁ ἅγιος Καλλίνικος στόν θρόνο του

Λαμπρός ἑορτασμός του μέ τά τίμια λείψανά του

Κυρίως Θέμα: Ὁ ἅγιος Καλλίνικος στόν θρόνο τουΣάν σέ θρόνο δεσποτικό, σέ νέο μεγαλόπρεπο ξυλόγλυπτο προσκυνητάρι τοποθετήθηκε ἡ ἱερά εἰκόνα καί τά τίμια λείψανα τοῦ ἁγίου Καλλινίκου Ἐδέσσης, μέσα στόν μεγαλόπρεπο Ἱερό Μητροπολιτικό Ναό τῆς Ἁγίας Σκέπης Ἐδέσσης, ἀπό τόν διάδοχό του Μητροπολίτη Ἐδέσσης, Πέλλης καί Ἀλμωπίας κ. Ἰωήλ.

Μέσα στόν Ἱερό Ναό τῆς Ἁγίας Σκέπης ὅπου ἐνθρονίσθηκε ὁ Ἅγιος τό 1967, λειτούργησε, τέλεσε μυστήρια, χειροτόνησε Κληρικούς, προσευχήθηκε, ὁμίλησε, κηδεύθηκε (1984) καί πέρυσι τόν Ὀκτώβριο (2020) ἐπέστρεψε μέ τά τίμια λείψανά του, μετά τήν ἐκταφή καί τήν ἀνακομιδή τους.

Καί ἐφέτος, στίς 8 Αὐγούστου, ἑορτάσθηκε ἡ μνήμη του πρώτη φορά μέ τήν παρουσία τῶν ἱερῶν λειψάνων του καί τῆς ἱερᾶς εἰκόνας του πού ὅπως προαναφέρθηκε τοποθετήθηκαν σάν σέ θρόνο στό νέο περίτεχνο καί μεγαλόπρεπο ξυλόγλυπτο προσκυνητάρι, πού μοιάζει μέ δεσποτικό θρόνο καί ἔχει σκαλισμένες παραστάσεις ἀπό τήν κηδεία τοῦ Ἁγίου, ἀλλά καί ἀπό τόν ἐξορκισμό του σέ ἕνα νέο, ἀπό τόν ὁποῖον ἐκβάλλει δαιμόνιο.

*

Στό πλαίσιο τῶν φετινῶν ἑορταστικῶν ἐκδηλώσεων, τό Σαββατοκύριακο 7-8 Αὐγούστου ἐ.ἔ. ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Ναυπάκτου καί Ἁγίου Βλασίου κ. Ἱερόθεος ἐπισκέφθηκε τήν Ἔδεσσα, προκειμένου νά συμμετάσχη στόν ἑορτασμό τοῦ ἁγίου Καλλινίκου Ἐδέσσης, προσκεκλημένος τοῦ οἰκείου Ἱεράρχου Σεβασμιωτάτου κ. Ἰωήλ. Στίς ἑορταστικές ἐκδηλώσεις συμμετεῖχαν ἐπίσης οἱ Σεβ. Μητροπολίτες Ἀτλάντας κ. Ἀλέξιος καί Σισανίου καί Σιατίστης κ. Ἀθανάσιος.
Τήν παραμονή τῆς ἑορτῆς στόν Ἱερό Μητροπολιτικό Ναό Ἁγίας Σκέπης Ἐδέσσης τελέσθηκε μέγας πανηγυρικός Ἑσπερινός χοροστατοῦντος τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Σισανίου καί Σιατίστης κ. Ἀθανασίου, ὁ ὁποῖος μίλησε γιά τόν ἅγιο Καλλίνικο Ἐδέσσης ὡς ἐκκλησιαστικό ἡγέτη τῆς ἐποχῆς μας καί παρουσίασε τά χαρακτηριστικά τοῦ ἀληθινοῦ ἡγέτη.

Τήν κυριώνυμο ἡμέρα τελέσθηκε Ἀρχιερατικό Συλλείτουργο προεξάρχοντος τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Ἀτλάντας κ. Ἀλεξίου.

Τόν θεῖο λόγο κήρυξε ὁ Σεβασμιώτατος κ. Ἱερόθεος, μιλώντας γιά τίς ὁμοιότητες τοῦ ἁγίου Καλλινίκου μέ τόν συμπατριώτη του ἅγιο Κοσμᾶ τόν Αἰτωλό, στήν ἀνακήρυξη τῆς ἁγιότητας τοῦ ὁποίου συνέβαλε ἐνεργά ὁ ἅγιος Καλλίνικος.

Ἐπίσης ὁ Σεβασμιώτατος κ. Ἱερόθεος εὐχαρίστησε καί ἐπήνεσε τόν Σεβ. Μητροπολίτη Ἐδέσσης κ. Ἰωήλ γιά ὅ,τι ἔκανε πρός τόν σκοπό τῆς ἀνακηρύξεως τοῦ ἁγίου Καλλινίκου ἀλλά καί γιά ὅ,τι συνεχίζει νά κάνη γιά τήν καθιέρωση τῆς λαμπρῆς μνήμης του καί μέ ἐπίκεντρο τήν Ἔδεσσα, ἀλλά καί σέ ἄλλες Ἱερές Μητροπόλεις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Μεταξύ αὐτῶν τῶν ἐνεργειῶν εἶναι ἡ κατασκευή μεγαλοπρεπέστατου προσκυνηταρίου γιά τήν εἰκόνα καί μιά λειψανοθήκη τοῦ ἁγίου Καλλινίκου, οἱ λειψανοθῆκες γιά τήν τιμία κάρα καί τό χέρι τοῦ Ἁγίου, ἡ διάδοση τῶν λειψάνων του σέ ἄλλες Ἱερές Μητροπόλεις, κλπ.

Στήν Ναυπακτία

Στήν Ναύπακτο τελέσθηκε ὁ πανηγυρικός ἑσπερινός καί ἡ θεία Λειτουργία στό Παρεκκλήσι τοῦ ἁγίου Καλλινίκου, προεξάρχοντος τοῦ Ἱεροκήρυκος π. Ἀντωνίου Βαζούρα πού γνώριζε τόν ἅγιο Καλλίνικο, ἐνῶ τόν θεῖο λόγο κήρυξαν οἱ Πρωτοπρεσβύτεροι π. Γεώργιος Παπαβαρνάβας καί π. Θωμᾶς Βαμβίνης πού ἐπίσης γνώριζαν τόν Ἅγιο καί ὁ πρῶτος ἐξ αὐτῶν εἶναι καί χειροτονία του. Ὁ π. Γεώργιος μίλησε μέ θέμα «ὁ παρηγορητικός λόγος τοῦ ἁγίου Καλλινίκου Ἐδέσσης» καί ὁ π. Θωμᾶς μέ θέμα «ὁ ἅγιος Καλλίνικος ὡς εὐαγγελικός ἄνθρωπος».

Ἐπίσης, σέ Μονές καί σέ Ἐνορίες τῆς Ναυπακτίας, ὅπως στίς Ἱερές Μονές Ἀμπελακιωτίσσης καί Βομβοκοῦς, στίς Ὀρεινές Ἐνορίες Πλατάνου, Ἐλευθέριανης, Σίμου ὅπου εἴτε ἔχει ἁγιογραφηθῆ ὁ ἅγιος Καλλίνικος εἴτε ὑπάρχουν ἤδη τίμια λείψανά του ἑορτάσθηκε ὁ Ἅγιος μέ θεία Λειτουργία, ἀρτοκλασίες, παρακλήσεις καί σχετικούς λόγους.

 

Θεῖο κήρυγμα

Φωτογραφίες Ἑσπερινός

Φωτογραφίες θεία Λειτουργία

 

Λόγος τοῦ ἀειμνήστου Μητροπολίτου Ἐδέσσης, κυροῦ Καλλινίκου σὲ ἐγκαίνια Ἱεροῦ Ναοῦ

Ἀνάμνησις ἐγκαινίων

Λόγος τοῦ ἀειμνήστου Μητροπολίτου Ἐδέσσης, Πέλλης καὶ Ἀλμωπίας κυροῦ Καλλινίκου σὲ ἐγκαίνια Ἱεροῦ Ναοῦ

Λόγος τοῦ ἀειμνήστου Μητροπολίτου Ἐδέσσης, κυροῦ Καλλινίκου σὲ ἐγκαίνια Ἱεροῦ ΝαοῦΜε τὴν εὐκαιρία τοῦ ἑορτασμοῦ τῆς 150ετηρίδος τῶν ἐγκαινίων (23-5-1854) τοῦ Καθολικοῦ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἀμπελακιωτίσσης, ἀλλὰ καὶ τῆς συμπληρώσεως 20 ἐτῶν ἀπὸ τὴν κοίμηση (7-8-1984) τοῦ ἀειμνήστου Μητροπολίτου Ἐδέσσης, Πέλλης καὶ Ἀλμωπίας Καλλινίκου (Πούλου) δημοσιεύουμε ἀπομαγνητοφωνημένους λόγους τοῦ σὲ ἐγκαίνια Ἱεροῦ Ναοῦ (Ἁγίου Νεκταρίου Ἐδέσσης, 25-9-1977). Ὡς γνωστὸν ὁ ἀείμνηστος Μητροπολίτης εἶχε τὸ χάρισμα τῆς ἀμεσότητος τοῦ λόγου καὶ τῆς ἱεραποστολικῆς καὶ κατηχητικῆς διδασκαλίας τοῦ λαοῦ καὶ μέσα στὴν ροὴ τῆς ἀκολουθίας ἐπεξηγοῦσε στὸν λαὸ τὰ τελούμενα. Δυστυχῶς δὲν διασώζεται ὅλη ἡ συγκεκριμένη ἀκολουθία, ἀλλὰ μερικὰ ἐνδεικτικὰ σημεῖα, τὸ κήρυγμά του καὶ οἱ εὐχὲς καὶ εὐχαριστίες στὸ τέλος τῆς θείας Λειτουργίας.

Α) ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΗΣ ΤΕΛΕΤΗΣ ΤΩΝ ΕΓΚΑΙΝΙΩΝ

"Οἱ ἅγιοι μάρτυρες, τῶν ὁποίων τὰ ἅγια λείψανα βρίσκονται ἐντὸς τῆς ἀργυρᾶς θήκης, εὔχομαι νὰ εἶναι βοήθεια πάντων ὑμῶν".

"Ἡ Ἁγία Τράπεζα εἶναι ὁ Τάφος τοῦ Κυρίου. Καὶ ὅπως ὁ Νικόδημος ἠγόρασε σινδόνα καθαράν, θὰ βάλωμεν, ἀφοῦ γίνουν ὁρισμένες διαδικασίες, τὴν σινδόναν αὐτήν, ἡ ὁποία λέγεται κατασάρκιον καὶ ἔστω καὶ ἐὰν λιώση πρέπει μόνον ὁ Ἀρχιερεὺς νὰ τὴν ἀντικαταστήση, ἐνδεδυμένος ἅπασαν τὴν ἀρχιερατικὴν στολήν! ὄχι ἁπλῶς μὲ πετραχήλι καὶ ὠμόφορον.

"Καὶ ἐν τῷ μεταξὺ ὁ Νικόδημος ἠγόρασε σμύρναν καὶ ἀλόην, ἀρώματα ὠσεὶ λίτρες ἑκατόν —τριάντα τρία κιλὰ ἀρώματα— γι' αὐτὸ λοιπὸν καὶ θὰ πλύνουμε τὴν Ἁγία Τράπεζα τώρα μὲ ροδόσταμα καὶ κατόπιν μὲ τὸ Ἅγιον Μύρον, ὅπως βαπτίζουμε ἕνα παιδάκι καὶ τὸ μυρώνουμε, θὰ μυρώσουμε καὶ τὴν Ἁγίαν Τράπεζαν.

"Μὲ αὐτὸ (τὸ ὕφασμα) θὰ σκουπίσωμε τὴν Ἁγία Τράπεζα καὶ θὰ κατόπιν θὰ πάρετε ὅλοι ἀπὸ ἕνα φυλακτό, ὅλοι οἱ Χριστιανοί".

"Ὁ θεμέλιος λίθος τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός. Δίπλα στὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστὸν εἶναι καὶ οἱ ἅγιοι Εὐαγγελισταί. Γι' αὐτὸ μὲ κηρομαστίχη θὰ κολλήσωμε τοὺς ἁγίους Εὐαγγελιστὰς εἰς τὴν Ἁγίαν Τράπεζαν".

"Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ὁ Ἅγιος Θεός, διὰ πρεσβειῶν τοῦ ἐν ἁγίοις πατρὸς ἡμῶν Νεκταρίου Ἐπισκόπου Πενταπόλεως τοῦ θαυματουργοῦ, μᾶς ἠξίωσε καὶ ἐτελέσαμε τὰ ἐγκαίνια. Τώρα ὑπολείπεται καὶ τὸ τρίτον καὶ τελευταῖον μέρος τῆς τελετῆς καὶ αὐτὴ εἶναι ἡ πρώτη ἀρχιερατικὴ θεία Λειτουργία. Ποιά θὰ εἶναι ἡ τελευταία θεία Λειτουργία δὲν ξεύρομε. Εὔχομαι νὰ εἶναι χιλιάδες ἐτῶν. Ἀλλὰ αὐτὰ εἶναι τοῦ Θεοῦ!

Λόγος τοῦ ἀειμνήστου Μητροπολίτου Ἐδέσσης, κυροῦ Καλλινίκου σὲ ἐγκαίνια Ἱεροῦ ΝαοῦΤην πρώτη ὅμως θεία Λειτουργία, μποροῦμε νὰ τὴν παρακολουθήσουμε. Θὰ κάνουμε κάπως γοργὸν ρυθμόν —βέβαια, δὲν θὰ παραλείψουμε τίποτε, διότι δὲν ἔχουμε δικαίωμα νὰ παραλείπουμε ἀπὸ τὰ ἱερὰ γράμματα— Θὰ παρακαλέσω ἀκόμη, ἂν εἶναι δυνατόν, ὅλοι νὰ μείνετε, καὶ θὰ παρακαλέσω καὶ ἔξω, ποὺ δὲν φθάνει ἡ Ἐκκλησία μέσα, καὶ αὐτὸ γίνεται ὅ,τι γινότανε καὶ ἐπὶ τῆς ἐποχῆς τοῦ ἱεροῦ Χρυσοστόμου, ἔλεγε "ἐσεῖς οἱ Χριστιανοί, λέγει, κάνετε τὶς Ἐκκλησίες μικρές!" Ἁπλούστατα! ἐὰν ἔλθουν ὅλοι οἱ ἐνορῖτες οἱ Ἐκκλησίες εἶναι μικρές. Μιὰ καὶ βλέπω αὐτὴν τὴν ἀνθρωποθάλασσα, θὰ παρακαλέσω νὰ μείνετε μέχρι τέλους, νὰ πάρετε τὸ ἱερὸν ἀντίδωρον, νὰ πάρετε τὸ φυλαχτὸν καὶ νὰ πᾶτε στὴν εὐλογία τοῦ Θεοῦ, διότι κάποτε-κάποτε γίνονται ἐγκαίνια. Ὁ Κύριος νὰ εἶναι μαζί σας καὶ νὰ μᾶς ἀξιώση νὰ παρακολουθήσουμε τὴν θεία Λειτουργία".

Β) ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΜΕΤΑ ΤΑ ΕΓΚΑΙΝΙΑ, ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ

"Ὡς φοβερὸς ὁ τόπος τοῦτος. Οὐκ ἔστι τοῦτο ἀλλ' οἶκος Θεοῦ καὶ αὕτη ἡ πύλη τοῦ οὐρανοῦ".

Ἐπορεύετο, εὐλαβὲς ἐκκλησίασμα, ἐπορεύετο ὁ Πατριάρχης Ἰακὼβ ἀπὸ τοῦ φρέατος τοῦ Ὄρχου εἰς Χαρὰν τῆς Μεσοποταμίας καὶ ἔφθασεν εἰς τόπον λεγόμενον Βαιθὴλ καὶ ἐπειδὴ ἐνύχτωσε, ἐπῆρε μερικοὺς λίθους ἀπὸ τὸν τόπον, τοὺς ἔβαλε σὲ προσκέφαλον καὶ ἐκοιμήθη ἐκεῖ. Τὴν νύχτα εἶδε ἕνα φοβερὸν ἐνύπνιον. Εἶδε μίαν κλίμακα, εἶδε μία σκάλα, ἡ ὁποία ἐστηρίζετο εἰς τὴν γῆν καὶ ἔφθανε εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ ἄγγελοι Θεοῦ ἀνέβαινον καὶ κατέβαινον εἰς τὴν κλίμακα. Εἰς δὲ τὴν κορυφὴν ἵστατο ὁ Παντοκράτωρ Κύριος. Καὶ ὅταν εἶδε τὸ ὅραμα αὐτὸ ἐταράχθη καὶ ἐφοβήθη, ὅπως ἦταν ἑπόμενον. Καὶ ἄκουσε τὴν φωνὴ τοῦ Θεοῦ νὰ λέγη: "Ἐγὼ εἰμὶ ὁ Θεὸς τοῦ πατρὸς σοῦ Ἀβραάμ, ὁ Θεὸς τοῦ Ἰσαάκ, μὴ φοβοῦ! Ὁ τόπος εἰς τὸν ὁποῖον τώρα κοιμᾶσαι, θὰ τὸν δώσω εἰς σὲ καὶ εἰς τοὺς ἀπογόνους σου. Οἱ ἀπόγονοί σου θὰ πληθυνθοῦν σφόδρα, σὰν τὸν ἄμμο τῆς θαλάσσης, πρὸς δυσμάς, πρὸς βορρᾶν, πρὸς νότον, πρὸς ἀνατολὰς καὶ ἐνευλογηθήσονται πᾶσαι αἱ φυλαὶ τῆς γῆς μὲ τὸν ἀπόγονό σου", μὲ τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, διότι ἡ Παναγία ἦτο ἐκ τοῦ γένους τοῦ Ἀβραάμ, ἦτο ἐκ τοῦ γένους Ἰακώβ.

Λόγος τοῦ ἀειμνήστου Μητροπολίτου Ἐδέσσης, κυροῦ Καλλινίκου σὲ ἐγκαίνια Ἱεροῦ ΝαοῦἘξύπνησε ἀπὸ τὸ ὅραμα καὶ εἶπε, ὧ!, λέγει, δὲν κατάλαβα ὅτι εἶναι Κύριος εἰς τὸν τόπον αὐτόν! Ἐτρόμαξε. Καὶ τὸ πρωΐ, ὅταν ἐξύπνησε, εἶπε: "Ὡς φοβερὸς ὁ τόπος οὗτος. Οὐκ ἔστι τοῦτο, ἀλλ' οἶκος Θεοῦ καὶ αὕτη ἡ πύλη τοῦ οὐρανοῦ". Ἐδῶ, λέγει, δὲν εἶναι τυχαῖα πράγματα. Ἐδῶ εἶναι φοβερὸς ὁ τόπος καὶ ἡ πύλη τοῦ οὐρανοῦ εἶναι ἐδῶ, ἄνοιξε ὁ οὐρανός. Ἐσηκώθηκε, λοιπόν, τὸ πρωΐ καὶ ἔχυσε ἐπάνω λάδι καὶ ἐπῆρε ἕνα λιθάρι ἀπὸ αὐτὰ ποὺ ἔβαλε εἰς προσκέφαλον τὸ καθιέρωσε καὶ αὐτὸ εἶναι τὸ πρῶτον θυσιαστήριον, ἐπίσημο θὰ λέγαμε θυσιαστήριον.

Καὶ κατόπιν ἔχομε τοὺς Ἑβραίους μὲ τὴν Σκηνὴ τοῦ Μαρτυρίου. Δὲν εἶχαν Ναόν. Καὶ ὁ Δαβίδ, ὁ Βασιλεύς, ἐθεώρει μεγάλο κακὸ νὰ μὴν ἔχουν Ναὸν καὶ ὁρκίστηκε καὶ εἶπε: "Νὰ μὴ βάλω τὸ κεφάλι μου σὲ προσκέφαλο, νὰ μὴν κοιμηθῶ, ἐὰν δὲ κάνω Ναὸν Κυρίου!" Ἀλλὰ δὲν ἔκανε! Δὲν τὸ ἐπέτρεψε ὁ Θεός, διὰ δύο φοβερὰ ἁμαρτήματα ποὺ διέπραξε, δὲν τὸ ἐπέτρεψε ὁ Θεὸς νὰ κάνη Ναόν. Καὶ ἦλθε ὁ υἱός του ὁ Σολομῶν, ὁ ὁποῖος διέθεσε μυθώδη ποσά! Ἀρκεῖ νὰ σᾶς εἴπω ὅτι ἡ στέγη τοῦ Ναοῦ τοῦ Σολομῶντος ἦτο ὁλόχρυση. Ὅλος χρυσός! Καὶ ὅταν ἔγιναν τὰ ἐγκαίνια, ἐσφάγησαν εἴκοσι δύο χιλιάδες βόες καὶ ἑκατὸν εἴκοσι χιλιάδες πρόβατα. Καὶ ἔτρωγεν ὁ λαὸς ἐπὶ ἑπτὰ ἡμέρας καὶ διασκέδαζε ἐν τυμπάνῳ καὶ χορῷ μὲ ἄσματα ἱερὰ εἰς δόξαν τοῦ μεγάλου αὐτοῦ γεγονότος.

Καὶ ὅταν ἦλθεν εἰς τὴν γῆν ὁ Κύριος, πάλιν τὸν Ναὸν ἠγάπα, καὶ εἰς τὸν Ναὸν ἐπήγαινε καὶ εἰς τὰς Συναγωγάς. Ὁ δὲ πρῶτος Χριστιανικὸς Ναὸς ἦταν τὸ Ὑπερῶον εἰς τὰ Ἱεροσόλυμα, ὅπου ὁ Κύριος παρέδωκε τὰ Πανάχραντα Μυστήρια.

Οἱ πρῶτοι Χριστιανοί, ἐπήγαιναν καὶ ἔκαναν τὴν θεία Λειτουργία ἐπάνω στὰ μνήματα τῶν μαρτύρων. Ἐπάνω ἐκεῖ σὰν σὲ Ἁγία Τράπεζα ἐτέλουν τὴν θείαν Λειτουργίαν. Ἐπήγαιναν εἰς τὰς Κατακόμβας, μέσα, εἴκοσι μέτρα βαθιὰ στὴν γῆ, ἐπάνω νὰ γυρίζουν μεθυσμένοι Ρωμαῖοι καὶ μέσα εἰς τὰς κατακόμβας νὰ ψάλλεται ὁ Θεὸς καὶ νὰ φωνάζη ὁ λαὸς ἀλληλούϊα, ἀλληλούϊα, ἀλληλούϊα, νὰ φωνάζη ὅλος ὁ λαός!

Καὶ ἦλθεν ἡ ἐποχή, καὶ ὅταν πλέον ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος, ὁ ἰσαπόστολος ἐκεῖνος βασιλεύς, ὅταν ἔδωκε ἐλευθερίαν διὰ νὰ γίνουν Ναοί, τότε ἔκτισε ἡ Ἁγία Ἑλένη τὸν περίφημο Ναὸν τῶν Ἱεροσολύμων τῆς Ἀναστάσεως, ποὺ σώζεται μέχρι σήμερα, τὴν Ἑκατονταπυλιανή της Πάρου καὶ ἔτσι ἔγιναν Ναοί.

Καὶ ὅταν ἦλθε ὁ Ἰουστινιανὸς θέλησε νὰ ἀφήση ἕνα καύχημα, νὰ περάση τὸν Ναὸν τοῦ Σολομῶντος. Καὶ ἔγινε ὁ περίφημος ἐκεῖνος Ναός, τὸ ὄνειρον τῶν Ἑλλήνων, τὸ ὄνειρό μας, ἡ Ἀγια-Σοφιά!... Καὶ ὅταν εἶδε τὸν Ναόν, τὸν μέγαν αὐτόν, τὸ καύχημά το ὄνειρό μας —ποῦ ὅταν ἀκοῦμε "Ἁγία Σοφία" πρέπει νὰ περνάη ἠλεκτρικὸν ρεῦμα μέσα στὶς φλέβες μας— καὶ ἐτότε εἶπε τὸ ὀνομαστὸν ἐκεῖνο —ὅταν εἶδε τὸν οὐρανομήκη Ναὸν— εἶπε ἐκεῖνο τὸ συγκινητικὸν "Νενίκηκά σέ, Σολομῶν!". Σὲ ἐνίκησα, Σολομῶν˚ διότι ἔκαμε καὶ κάτι καλύτερο κτίριο καὶ ἔκαμε Ναὸν ποὺ δὲν συγκρίνεται ποτὲ μὲ ὅλους τοὺς Ναοὺς τῶν Ἑβραίων καὶ μὲ ὅλας τὰς Συναγωγάς, διότι εἶναι χριστιανικὸς Ναός.

Καὶ ἔκτοτε γίνονται Ναοί, ἀλλὰ γιὰ ποιόν λόγον νὰ μιλάω γίνονται Ναοί, ὅταν βλέπω τὸν περικαλλέστατον αὐτὸν Ναόν, ὅταν βλέπω τὸ θαῦμα αὐτό, διότι μόνον σὲ θαῦμα ὀφείλεται αὐτὸ ποὺ βλέπουμε˚ καὶ ὁ ἅγιος Νεκτάριος θαυματούργησε καὶ θαυματουργεί. Οὔτε ἐγὼ κατάλαβα, ὡς Ἐπίσκοπος, οὔτε ἡ Ἐπιτροπὴ κατάλαβε πῶς ἔγινε αὐτὸς ὁ Ναός! Λέτε καὶ εἴχαμε ἕνα νομισματοκοπεῖον, εἴχαμε μιὰ βρύση καὶ μόλις θέλαμε κάτι, ἀνοίγαμε τὴν βρύση καὶ ἀμέσως ἔτρεχε χρυσός.

Καὶ ἔτσι λοιπὸν βρεθήκαμε εἰς τὰ ἐγκαίνια σήμερα τοῦ ἱεροῦ τούτου Ναοῦ.

Καὶ τελειώνοντας θὰ ἤθελα νὰ τονίσω δύο πράγματα. Ἴσως μερικοὶ νὰ ὑπάρχουν —δὲν λέγω ἀπ' ἐδῶ, κανένας ξένος— νὰ περάση καὶ νὰ ἰδῇ τὸν Ναὸν καὶ νὰ μπὴ μέσα καὶ νὰ μάθη πόσα ἔδωκαν οἱ Χριστιανοί —ἕνας μάλιστα, μιὰ ψυχή, ἔδωκε τριακοσίας χιλιάδας ἀνωνύμως, χωρὶς νὰ ξέρη οὔτε ὁ Ἐπίσκοπος ποιός εἶναι! φανταστεῖτε πόσο ἀνώνυμος εἶναι ὁ ἄνθρωπος!— ὅταν περάση, λέγω, θὰ πῇ: "Γιατί τόσα χρήματα νὰ ξοδεύωνται γιὰ τοὺς Ναοὺς καὶ νὰ μὴ γίνωνται νοσοκομεῖα καὶ σχολεῖα;". Προδότα Ἰούδα, προδότα Ἰούδα, προδότα Ἰούδα! Ὅταν ὁ Ἰούδας εἶδε τὴν ἀδελφὴ τοῦ Λαζάρου, τὴν Μαρία, νὰ ρίχνη [...] Μοῦ λέγεις νὰ κάμω ἐλεημοσύνη; Σὲ ἐρωτῶ: φέρε μου ὅσα ξοδεύονται στὸ χαρτοπαίγνιο! Ἂν εἴχαμε ὅσα ξοδεύονται στὸ χαρτοπαίγνιο, θὰ εἴμεθα πάμπλουτοι. Ἐννέα δὶς ἑκατομμύρια, ἐννιακόσια πενῆντα ἑκατομμύρια δολ. ἐξοδεύτηκαν εἰς τὰ Ἡνωμένας Πολιτείας διὰ καλλυντικὰ τοῦ προσώπου. Ἂν τὰ εἴχαμε στὸν Νομὸ Πέλλης θὰ παίρναμε ὅλοι περὶ τὶς ἑκατὸν χιλιάδας χωρὶς νὰ κουραστοῦμε. Βλέπετε, οἰκονομία ὅταν θέλουμε νὰ κάνουμε στὴν ἁμαρτία καὶ ὄχι νὰ μὴν κάνουμε Ναούς!

Κάθε γενεὰ θὰ δίδη τὸ παρόν. Καὶ ἡ γενεὰ ἡ δική μας, ἡ γενεὰ ἡ δική σας ἔδωκε τὸ παρόν. Ἀφήνετε στὰ παιδιά σας αὐτὴν τὴν Ἐκκλησία γιὰ νὰ δείχνετε στὰ παιδιά σας ὅτι εἶσθε ἄνθρωποι τῶν παραδόσεων, ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ!

Καὶ τέλος, μιὰ παράκληση. Ἐκάναμε τὰ ἐγκαίνια τοῦ ἱεροῦ Ναοῦ τοῦ ἁγίου Νεκταρίου. Ἀλλά, μᾶς εἶπεν ὁ Ἀπόστολος ὅτι κάθε ἕνας εἶναι καὶ ναὸς τοῦ Θεοῦ˚ "ἐνοικήσω ἐν αὐτοῖς καὶ ἐμπεριπατήσω". Θὰ μπῶ λέγει μὲς στὶς καρδιὲς τῶν ἀνθρώπων καὶ θὰ κατοικήσω καὶ θὰ κάνω περίπατο, μὲ ὅλην μου τὴν ψυχή, ὅπως θὰ λέγαμε ἀνθρωποπαθῶς. Ἔ, λοιπόν, νὰ κάνουμε τὰ ἐγκαίνια τοῦ ναοῦ μας! Τὸ σῶμα μας εἶναι ναὸς τοῦ Παναγίου Πνεύματος. Τὰ μάτια μας εἶναι οἱ λαμπτῆρες, οἱ πολυέλαιοι. Τὰ χέρια μας εἶναι τὰ μανουάλια ˚ πῶς στέκονται τὰ μανουάλια καὶ κοιτάζουν, ἔτσι καὶ τὰ χέρια μας νὰ τὰ ὑψώνουμε εἰς τὸν οὐρανόν. Ἁγία Τράπεζα εἶναι ἡ καρδία μας. Ἂς τὴν πλύνωμε, ἂς τὴν καθαρίσωμε, μὲ τὸ λουτρὸ τῆς μετανοίας καὶ τῆς ἱερᾶς ἐξομολογήσεως, καὶ τότε θὰ νοιώσουμε διπλᾶ ἐγκαίνια: τὰ ἐγκαίνια τοῦ ἱεροῦ Ναοῦ τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου καὶ τὰ ἐγκαίνια τῆς ψυχῆς μας μὲ τὴν ἱερὰ ἐξομολόγηση, ὁπότε θὰ πάρωμε τὴν θεία Κοινωνία καὶ θὰ εἴμεθα ἔμψυχοι ναοί, καὶ θὰ μᾶς ἀξιώση ὁ Θεὸς νὰ πᾶμε στὸν ἀχειροποίητον ἐκεῖνον Ναόν, ἐπάνω στὰ Ἱεροσόλυμα, στὴν Ἄνω Ἱερουσαλήμ, ὅπου ἦχος ἑορταζόντων καὶ βοώντων ἀπαύστως, δόξα σοι, Κύριε, δόξα σοι!"

Γ) ΕΥΧΕΣ ΚΑΙ ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΕΣ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ

"...Καὶ ἤθελα αὐτὴν τὴν ὥρα νὰ ἐκφράσω τὰς εὐχαριστίας μου πρὸς ὑμᾶς (τὸν Ἐφημέριο), πρὸς τὰ ἀξιότιμα μέλη τῆς Ἐπιτροπῆς, πρὸς τὸν μηχανικὸν τοῦ ἱεροῦ Ναοῦ, πρὸς ὅλους ποὺ ἐργάσθηκαν χωρὶς νὰ λάβουν ὀβολόν! Αὐτὴν δὲ τὴν στιγμήν, αἰσθάνομαι τὴν ὑποχρέωση νὰ παρακαλέσω τὸν Ἅγιον Θεὸν νὰ ἀναπαύση τὴν ψυχὴν τῆς σεβαστῆς καὶ ἀγαπητῆς κεκοιμημένης ἀδελφῆς μας Βασιλικῆς, νὰ τὴν ἀναπαύση ἐν σκηναῖς δικαίων. Τὸ πνεῦμα της τώρα χαίρεται. Αὐτὴ ἐνόμιζε θὰ κάνουμε ἕνα ἐκκλησάκι, καὶ ἐνθυμεῖσθε ὅλοι θέλατε ἐκκλησάκι, πλὴν τοῦ Ἐπισκόπου σας, ὁ ὁποῖος εἶπε θὰ γίνη μεγάλος Ναός. Διότι στηρίζομαι σὲ δύο πόδια γερά˚ το ἕνα πόδι εἶναι ὁ Θεὸς καὶ τὸ ἄλλο εἶναι οἱ καλοὶ Χριστιανοί. Ἔχουμε Χριστιανούς, πάτερ, ποὺ μποροῦμε ὄχι Ναοὺς νὰ χτίζουμε, νὰ κάνουμε θαύματα! Ἔχουμε καὶ τὸν ἅγιο Νεκτάριον, ὁ ὁποῖος θαυματουργεί. Ἀκόμη δὲ εὐχαριστῶ, ἀπὸ τὰ βάθη τῆς ψυχῆς μου τοὺς ἀνωνύμους καὶ ἐπωνύμους δωρητάς. Πῶς νὰ μὴ θυμηθῇ κανένας τὴν γερόντισσα ποὺ εἶχε στὸ μαντήλι τῆς μίαν λίραν καὶ τὴν δίνη στὸν Ἅγιον Νεκτάριον; Πῶς νὰ μὴ συγκινηθῇ κανεὶς ὅταν ἔρχεται καὶ εἶναι γυναῖκα συνταξιοῦχος, μεγάλης συντάξεως...τοῦ ΟΓΑ! καὶ φέρνει ἡ καϋμένη τὴν σύνταξη στὸν Ἅγιον Νεκτάριον; Ὄχι μονάχα τὰ μάτια μου κλαῖνε, ἀλλὰ καὶ τὰ χέρια μου καὶ τὰ πόδια μου, ἂν εἶναι δυνατόν, θὰ κλαῖνε ὅταν ἔχουμε τέτοιους Χριστιανούς. Ἔ, λοιπόν, ὁ Ναὸς αὐτὸς εἶναι ὁ καρπὸς τῆς εὐσέβειας τῶν εὐλαβῶν Χριστιανῶν.

Γι' αὐτὸ σηκώνω τὰ χέρια μου στὸν οὐρανό, στὸν Πατέρα μας τὸν Θεόν, εἰς τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστὸν καὶ εἰς τὸ Ἅγιον Πνεῦμα καὶ παρακαλῶ νὰ εὐλογῇ ὅλην τὴν πόλιν αὐτήν, ὅλους τοὺς εὐσεβεῖς Χριστιανούς, ὅλην τὴν πόλιν καὶ τὴν Ἱερὰν Μητρόπολιν καὶ συγχρόνως εὔχομαι νὰ μὲ ἀξιώση ὁ Θεὸς νὰ κάνομε καὶ ἕναν ἄλλον Ναὸν πλησίον εἰς τὸν Σιδηροδρομικὸν Σταθμόν, νὰ ἐξυπηρετοῦνται καὶ ἐκεῖνοι οἱ Χριστιανοί. Θὰ μοῦ πεῖτε: "θέλουμε Ἐκκλησίες;". Πῶς δὲν θέλουμε! Ἐκκλησίες δὲν θέλουμε; Ὅσες Ἐκκλησίες ἀνοίγουμε, τόσο τὰ ἐγκλήματα λιγοστεύουν καὶ θὰ δώση ὁ Θεὸς τὴν χαρά.

Πάντως γιὰ τὴν χαρὰ ποὺ μοῦ δώσατε σήμερα, ποὺ παραλίγο νὰ γκρεμίσετε τὸ τέμπλον λόγῳ τοῦ συνωστισμοῦ —καὶ μακάρι νὰ ἔπεφτε! Φτιάχνομε καὶ ἄλλο τέμπλον! Ψυχὲς δὲν φτιάχνομεν! Ψυχὲς νὰ βρῇ κανείς! Τέμπλα καὶ Ἐκκλησίες φτιάχνομε ὅσα θέλουμε. Εὔχομαι, λέγω, ὁ ἅγιος Νεκτάριος νὰ στάζη νέκταρ εἰς τὰς καρδίας σας!

Παρακαλῶ δὲ τὸν ἅγιον Ἀρχιμανδρίτην, τὸν Ἱεροκήρυκα τῆς ἁγιωτάτης Μητροπόλεως Ὕδρας, Σπετσῶν καὶ Αἰγίνης, νὰ παρακαλέση τὸν ἀδελφὸν καὶ ἰσάδελφον, λίαν ἀγαπητὸν ἀδελφόν μου, τὸν Σεβασμιώτατον Μητροπολίτην Ὕδρας, Σπετσῶν καὶ Αἰγίνης Κύριον Κύριον Ἰερόθεον νὰ μᾶς κάνη την χάρη καὶ νὰ ἔλθη καὶ ὁ ἴδιος ἐδῶ νὰ λειτουργήση καὶ νὰ μᾶς φέρη ἅγια λείψανα. Νὰ τοῦ πῆτε εἶναι ἀπαίτηση ὄχι τοῦ Ἐπισκόπου μόνον˚ καὶ παντὸς τοῦ λαοῦ! Ἀμὴν δὲν λέγει ὁ λαός; —Ἀμήν. —Νά, ὅλος ὁ λαός. Καὶ νὰ δώση ἡ ὥρα νὰ κάνουμε πάλιν ἀκολουθίες.

Ἀδελφοὶ τόσος ὁ ἐνθουσιασμὸς ὁ δικός μου, ὅσος καὶ ὁδικός σας, δὲν τελειώνουμε ποτέ, ἂς κάνουμε ἀπόλυση γιὰ νὰ μὴ ἐκλύεσθε ἐν τῇ ὁδῷ, ὅπως εἶπαν οἱ ἀπόστολοι στὸν Κύριον˚ τὸν λαόν, λέγει, δός του ἀπόλυσιν, νὰ μὴν μείνη κανένας στὸν δρόμο! Τόσην ἀγάπην ἔχουν πρὸς τὸν Κύριον καὶ τὴν ἐκκλησίαν.

Καὶ κάθε μέραν μέχρι τὴν Κυριακήν, θὰ γίνεται θεία Λειτουργία, κάθε μέρα. Τὴν Τετάρτη τὸ βράδυ ἀγρυπνία".-

Μιὰ ἐπιστολὴ Μαρτυρία. Ἀφιέρωμα στὴν μνήμη τοῦ Μητροπολίτου Ἐδέσσης Καλλινίκου

Στίς 7 Αὐγούστου 1999 συμπληρώνονται δεκαπέντε χρόνια ἀπό τήν κοίμηση τοῦ μακαριστοῦ Μητροπολίτου Ἐδέσσης Καλλινίκου. Ἡ μνήμη του ὅσο περνάει ὁ καιρός γίνεται ἐντονότερη. Ἡ χρονική ἀπόσταση δίνει τήν δυνατότητα σέ ὅσους τόν γνώρισαν νά τόν ἐκτιμήσουν καλύτερα, νά τόν σεβασθοῦν βαθύτερα καί νά τόν ἀγαπήσουν περισσότερο. Γίνεται ἀντιληπτό ὅτι ἦταν μιά ἐκκλησιαστική προσωπικότητα πού ἔκρυβε μέσα στόν ἁπλό καί ταπεινό τρόπο μεγάλα χαρίσματα, κυρίως μεγάλη ἀγάπη γιά τόν Θεό, τήν Ἐκκλησία καί τούς ἀνθρώπους. Στήν ἀναζωπύρωση τῆς μνήμης του συνετέλεσε πολύ τους τελευταίους μῆνες τό βιβλίο τοῦ Μητροπολίτου μας κ. Ἱεροθέου “Κόσμημα τῆς Ἐκκλησίας”.

Ὁ Ἐδέσσης, Πέλλης καί Ἀλμωπίας Καλλίνικος στίς 16 Ἰουλίου 1967 ἐνθρονίσθηκε στόν Μητροπολιτικό θρόνο τῆς Ἐδέσσης καί κάθε 29η Ἰουλίου συνεόρταζε μέ τούς κληρικούς καί τό ποίμνιό του τήν ὀνομαστική του ἑορτή. Ὡς ἀφιέρωμα στήν μνήμη του δημοσιεύουμε σ’ αὐτό τό τεῦχος, τοῦ Ἰουλίου, μιά ἐπιστολή πού στάλθηκε στόν Μητροπολίτη μας ἀπό τόν κ. Δημήτριο Μπερτσιά, Θεολόγο καί παλαιό συνεργάτη τοῦ μακαριστοῦ Καλλινίκου, Πρωτοσυγκέλλου τότε στό Μεσολόγγι, μέ ἀφορμή τήν μελέτη τοῦ βιβλίου “Κόσμημα τῆς Ἐκκλησίας”.

“Μέσα στό ἐλάχιστο χρονικό διάστημα, πού κυριολεκτικά ρούφηξα τό βιβλίο σας “ΚΟΣΜΗΜΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ”, ξανάνιωσα. Γύρισα ἀρκετές δεκαετίες πίσω. Δέν σᾶς ἀποκρύπτω ὅτι ὅσες μέρες διάβαζα τό βιβλίο βρέθηκα σ’ ἄλλο κόσμο. Οἱ ἐγγύς μου ἔλεγαν, “τί ἔπαθες;” Βρέθηκα στό Ἀνώτερο Κατηχητικό Σχολεῖο τοῦ Ἁγίου Παντελεήμονος, στήν Ἱεραποστολική ὁμάδα τοῦ Ἁγίου Γέροντος, στό γραφεῖο τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Αἰτωλοακαρνανίας, ἀκούγοντάς τον νά μοῦ ὑπαγορεύει ἔγγραφα, νά μοῦ διορθώνη διάφορα ὀρθογραφικά λάθη. Ξαναφόρτωσα τά μεγάφωνα στό αὐτοκίνητο, ξαναγέμισα τίς μπαταρίες, ξαναμίλησα στίς πλατεῖες διαφόρων χωριῶν μέ νεανικό παλμό γιά πολλή ὥρα. Ξαναπερίμενα τό αὐτοκίνητο πού πήγαινε σ’ ἄλλα χωριά τό Γέροντα καί τό Θόδωρο, νά γυρίση νά μέ πάρη... Ξαναέζησα τό “Φροντιστήριο Ὁμιλητικής” κάθε Κυριακή πρωί μέσα στό αὐτοκίνητο ποῦ μᾶς πήγαινε γιά κήρυγμα: “Τί θά πῆς σήμερα Θόδωρε; Τί θά πῆς σήμερα Μῆτσο; Ποιό θά εἶναι τό θέμα; Πῶς τό χωρίζεις;...” Ξαναεῖδα τήν Κυρά Κατερίνη νά ἔρχεται στό Γραφεῖο λίγα λεπτά πρίν κλείσουμε καί νά μᾶς λέη μέ τρόπο: “Ἐλᾶτε παιδιά μου στό σπίτι νά φᾶμε, νά βάλη κι αὐτός ὁ εὐλογημένος καμμιά χαψιά στό στόμα του”. Ξανάκανα τή βόλτα στήν περιμετρική, τήν ἱεραποστολική ὅπως τή λέγαμε... (ἐπιλείψει γάρ μέ διηγούμενον ὁ χρόνος) κάπου ἐδῶ ἐγώ “τόν ἐγκατέλειψα”, ἀγάπησα τόν νῦν αἰῶνα, ὄχι πλήρως ἀλλά κάπως. Γι’ αὐτό αἰσθάνομαι κάποια ἐνοχή καί τόν παρακαλῶ πάντοτε νά μεσιτεύη ἐκεῖ στόν οὐρανό πού βρίσκεται, κοντά στό Θρόνο τοῦ Θεοῦ, ὥστε ὁ Οὐράνιος Κριτής νά μή μοῦ “στήση τήν ἁμαρτία ταύτην”.

Καί σέ μένα ὑπῆρξε Μέγας εὐεργέτης. Μοῦ ἔδειξε τό σωστό δρόμο “ἐν ἡμέραις νεοτητος”. Μοῦ βρῆκε ἐργασία γιά νά σπουδάσω, γιατί οἱ πατρικές δυνατότητες δέν ἄντεχαν... Μέ διόρισε Ἱεροκήρυκα σέ ἐποχή ἀνεργίας τῶν Θεολόγων. Δημιούργησε δεύτερη θέση Γραμματέως στήν Ἱερά Μητρόπολη γιά μένα. Ἤθελε νά μένω ἐκεῖ. Πιό πολύ ὅμως ἤθελε νά γίνω κληρικός. Αὐτό τό ζητοῦσε μέ μεγάλη διακριτικότητα. Ἡ μορφή του, οἱ συμβουλές του, οἱ ἐνέργειές του κλπ μέ συνόδευσαν σέ ὅλη τήν ἐκπαιδευτική μου ζωή καί, ἄν πέτυχα κάτι ἐκεῖ, τό ὀφείλω σέ κεῖνα πού αὐτός μέ δίδαξε.

Ἄν βέβαια γινόμουν κληρικός, θά παρέμεινα στήν Μητρόπολη. Δέν ἔβλεπα ὅμως μέσα μου κάτι νά μέ τραβάη πρός τά ἐκεῖ. Δέν εἶχα τήν κλίση. Κλήσεις ὑπῆρχαν ἀρκετές. Ἐκτός τῆς ἀνωτέρω διακριτικῆς τοῦ Γέροντα καί ἀπό τόν Μακαριστό Ἄρτης Ἰγνάτιο, πού μοῦ χάρισε ἀρκετά βιβλία (εὐχολόγιο...). Δέν ἔβλεπα ὅμως “νά θέλγωμαι, νά καίωμαι ἀπό τό πόθο πρός τήν Ἱερωσύνη” (ἐπιστολή, σελίς 257 τοῦ βιβλίου σας). Ἔτσι, ὅταν ἦλθε ὁ διορισμός μου στήν Μέση Ἐκπαίδευση, ἀποφάσισα νά πάω ἐκεῖ. Σκέφτηκα καί βασανίστηκα πρίν πάρω τήν τελική ἀπόφαση. Εἶπα στόν ἑαυτό μου ὅτι δέν σοῦ ἐπιτρέπεται ἐσένα, λαϊκό, νά παρατηρῆς καί νά ἐλέγχης ἱερεῖς. Ὁ κάθε κληρικός ἔκανε θυσία. Φόρεσε τό ράσο. Σύ ἔμεινες ἀπ’ ἔξω. Ὁ κάθε κληρικός ἱερουργεῖ τά Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας. Ἔχει τήν χάρη τοῦ Θεοῦ. Μέ ποιά “πνευματική” ἐξουσία σύ θά τοῦ κάνης παρατήρηση; Ἄν γινόσουν κληρικός θά εἶχες καί ἁρμοδιότητα καί ὑπευθυνότητα. Μέ τό παντελόνι ὅμως δέν ἔχεις κανένα δικαίωμα νά διορθώνης τά “κακῶς κείμενα”. Καί εἶναι πάρα πολλά. Μέ αὐτή περίπου τήν “προεργασία” τόν πλησίασα καί μέ σεβασμό τοῦ ἀνακοίνωσα τήν ἀπόφασή μου:

– Ἀποφάσισα νά φύγω, τοῦ λέω.
– Γιατί, παιδί μου, δέν εἶναι καλά ἐδῶ; μοῦ λέει.
– Ἐάν γινόμουν κληρικός, τοῦ λέω, εἶναι πολύ καλά καί ὑπάρχει τεράστιο ἔργο. Σά λαϊκός ὅμως βλέπω ὅτι μπορῶ νά προσφέρω πιό πολλά στό σχολεῖο.
– Γιατί, ἐδῶ δέν μπορεῖς νά προσφέρης; ἀπαντᾶ.
– Ὅταν διορίστηκα ἐδῶ, ἔκοβα ἀποδείξεις τοῦ ΤΑΚΕ. Θά φτάσω στήν συνταξιοδότηση, κόβοντας πάλι ἀποδείξεις; λέω.
– Καί εἶναι ὑποτιμητικό αὐτό; μοῦ ἀπαντᾶ.
– Ὑποτιμητικό δέν εἶναι, συνεχίζω, ἀλλά σάν θεολόγος στό σχολεῖο νομίζω ὅτι θά προσφέρω πιό πολλά.
– Κᾶνε ὅ,τι σέ φωτίσει ὁ Θεός, ἡ ἀπάντηση.

Ἀργότερα κατάλαβα ὅτι δέν ἔπρεπε νά τοῦ πῶ τό “περί ἀποδείξεων” ἐπιχείρημα. Λεπτή ψυχή πού ἦταν, ἀσφαλῶς θά πικράθηκε. Δέν εἶπε ὅμως καμμιά λέξη. Στά πολλά πού κατάπινε, ἴσως κατάπιε καί τήν δική μου ἀπρέπεια, πού “ἦταν τῆς ἠλικίας” (σέλ. 370 τοῦ βιβλίου σας). Ἀλήθεια, ὥριμος καί ἅγια συμπεριφορά πρός μιά ἐπιπόλαια ἐνέργεια ἀνώριμου νέου! Νομίζω ὅτι ἦταν ἡ μόνη φορά πού ἴσως τόν πίκρανα. Τελείως δικό μου συμπέρασμα, χωρίς νά ἔχω ἀπολύτως καμμία δική του ἔνδειξη. Αὐτό μέ στενοχωρεῖ. Μέ ἀκολουθεῖ σάν σκόλοπας.

Μετά τή μεγάλη αὐτή παρένθεση καί λίγα λόγια γιά τό βιβλίο. Βλέπετε, χωρίς νά τό καταλαβαίνετε, βγαίνουμε πολλές φορές ἐκτός θέματος.

Ὄντως πρόκειται γιά πραγματικό ἄθλο. Σᾶς συγχαίρω ἐγκαρδίως καί Σᾶς εὐχαριστῶ καί ἐγώ καί ὅσοι γνώρισαν τό Γέροντα. Διερωτῶμαι: Πῶς θυμηθήκατε τόσα πράγματα; Ποῦ βρήκατε τόσα στοιχεῖα; Πῶς τά συγκεφαλαιώσατε; Πῶς τά ταξινομήσατε κατάλληλα; Ἀδυνατῶ νά βρῶ λέξεις νά ἐπαινέσω τήν τεράστια προσπάθειά σας πού κατέληξε σέ μεγάλη ἐπιτυχία.

Ἕνα μόνο σας πληροφορῶ, καί ἐδῶ βρίσκεται ἡ οὐσία. Τό βιβλίο ὠφελεῖ. Διδάσκει. Ὁδηγεῖ ψυχές στόν Παράδεισο. Εἶναι ὁδηγός σέ ὅσους βαδίζουν τό δύσκολο δρόμο τῆς ζωῆς. Παίρνουν δύναμη, κουράγιο, ἐνίσχυση, προχωροῦν παρά τά ἐμπόδια. Τό βιβλίο φωτίζει. Ἰδιαίτερα ὅλους ἐμᾶς πού λέμε ὅτι “ἐργαζόμαστε γιά τή δόξα τοῦ Χριστού”. Μόνο ἄν ἀκολουθήσουμε τή ζωή τοῦ Γέροντα, θά βγοῦμε στό λιμάνι. Κάθε παρέκκλιση, ὅσο φανταχτερή καί ἄν φαίνεται, θά ὁδηγήση σέ ἀποκρυμνα βράχια. Καί ἐκεῖ συντριβή.

Διαβάζοντάς το κανείς ζεῖ σέ ἐποχή τῶν Πατέρων. Γιατί μιλάει ἡ ζωή. Ἀλλά καί ἡ γραφίδα πού τόσο πολύ πέτυχε νά περιγράψη μιά ἅγια ζωή.

Διαβάζεται εὐχάριστα, ἄν καί ἡ μεγάλη του ἔκταση “φοβίζει”. Ἡ ἀλήθεια πάντως λέει ὅτι καί οἱ 800 σελίδες εἶναι λίγες μπροστά στό τεράστιο ἔργο τοῦ Γέροντα.

Γιά ὅσους τόν γνώρισαν δέν ὑπάρχει κανένα πρόβλημα. Ἡ ἀνάμνησή του ὄχι μόνο δέν τούς κουράζει, ἀλλά τούς ξεκουράζει. Εἶναι μιά πορεία πρός Ἐμμαούς. Θέλουν νά διαβάσουν καί ἄλλα. Ἀλλά καί γιά ὅσους δέν τόν γνώρισαν προσωπικά, εἶναι μιά εὐκαιρία νά δοῦν μέ τά ἴδια τούς τά μάτια, διαβάζοντας, ὅτι καί σήμερα ὑπάρχουν “καλοί ποιμένες” ἀθόρυβοι καί δημιουργικοί καί ὄχι μόνο “μισθωτοί”.

Ἀρκετές σελίδες τοῦ βιβλίου ἱστοροῦν ὅσα ἔπραξε στήν Αἰτωλοακαρνανία. Ἡ Αἰτωλοακαρνανία καί τόν ἀγάπησε καί τόν τίμησε. Ἄν κάποτε γίνει πρόταση ἁγιοποιήσεώς του (ὁ Θεός ξέρει), στήν Αἰτωλοακαρνανία ὅλες οἱ γλῶσσες θά φωνάξουν: ΑΓΙΟΣ. Καί οἱ λίθοι ἀκόμη κεκράξονται...”

Ὅ Ἅγιος Καλλίνικος γιὰ τὴν σιωπὴ τῆς Θεοτόκου καὶ τῶν πιστῶν

Ὅ Ἅγιος Καλλίνικος γιὰ τὴν σιωπὴ τῆς Θεοτόκου καὶ τῶν πιστῶν

Ἀγαποῦσε πάρα πολύ τήν Θεοτόκο, τήν ὁποία γνώρισε ἀπό τήν µικρή του ἡλικία στό Μοναστήρι τῆς Προυσιώτισσας. Τόν συγκινοῦσαν βαθύτατα οἱ ἀκολουθίες της καί συχνά ἀναφερόταν σέ κηρύγµατά του σέ αὐτήν [...] Στό κήρυγμα (του) πού [..] ἔγινε κατά τήν ἑορτή τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου ἔτους 1976 [...] τό θέµα του ἦταν ἡ σιωπή τῆς Θεοτόκου. Θά κάνω µερικά σχόλια σέ αὐτήν τήν ὁμιλία [...]

Προτρέπει τούς ἀκροατές του νά σιωποῦν µπροστά στίς θλίψεις τῆς ζωῆς. Μάλιστα δίνει καί τό στίγµα αὐτῆς τῆς σιωπῆς. Νά διακατέχωνται, δηλαδή, ἀπό τήν αὐτομεμψία, τήν µεγάλη αὐτή ἀρετή πού συνιστᾶ γνήσιο ὀρθόδοξο φρόνημα.

Ἔτσι, στήν πολυθόρυβη ἐποχή πρέπει νά ἀντιτάξουμε τήν σιωπή, τήν ἡσυχία. Τήν θεωρεῖ ὡς τόν πνεύμονα τῆς πνευµατικῆς ζωῆς, ὡς τά ἀντισώματα τῆς φυσικῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου. Γι’ αὐτό ὑπογραμµίζει: «Νά γίνωμε ἄνθρωποι σιωπῆς. Μόνο µέσα ἀπό τήν σιωπή θά ἀνοίξουμε τήν οἰκία τῆς εἰρηνεύσεως, τῆς ἡσυχίας, τῆς χαρᾶς». [...]

Ἡ ὁμιλία αὐτή ἔχει µεγάλη σηµασία, γιατί, ὅπως εἶπα προηγουµένως, περικλείει ὁλόκληρη τήν ζωή τοῦ Γέροντός µου. Αὐτός ἤξερε νά ὁμιλῆ καί νά σιωπᾶ. Ὅταν σιωποῦσε ἐξωτερικά, διαλεγόταν µέ τόν Θεό καί ὅταν μιλοῦσε µέ τούς ἀνθρώπους, ὁ λόγος του ἠἤταν κραυγή βαθυτάτης σιωπῆς. Κατηύθυνε τό ποίµνιό του µέ τό ὀρθόδοξο ἤθος καί τό καθοδηγοῦσε ἁπλανῶς στήν ὁδό πρός τήν θέωση. Δέν ταν ἕνας ἐπιδερμικός καί ἕνας ἐξωτερικός καί ἀναιμικός κοινωνιολόγος. Ὅλα τά ἔβλεπε µέσα ἀπό τήν θεολογία, τήν ἁγιολογία καί τόν ἡσυχαστικό τρόπο ζωῆς.

Ναυπάκτου Ἱεροθέου: Ἡ ὁδός πρός τήν ἁγιότητα

Ὁ ἅγιος Καλλίνικος Ἐδέσσης καί «τοῦ σκότους ὁ προστάτης»

Μητροπολίτου Ναυπάκτου &Ἁγίου Βλασίου Ἱεροθέου

Ὁ ἅγιος Καλλίνικος Ἐδέσσης καί «τοῦ σκότους ὁ προστάτης»

Ἁγιογράφηση Ἀρχιμ. Εἰρηναίου Κουτσογιάννη, Ἱεροκήρυκος τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Ναυπάκτου

Τό προηγούμενο ἔτος εἴχαμε τήν μεγάλη χαρά τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο νά θέση στό ἁγιολόγιο τῆς Ἐκκλησίας τόν Μητροπολίτη Ἐδέσσης Καλλίνικο, γιά τήν ἁγιότητα τοῦ ὁποίου ἐπιβεβαίωσαν ἄνθρωποι πού τόν γνώρισαν, ἔδωσαν τήν καλή μαρτυρία Πατριάρχες, Ἀρχιεπίσκοποι, Μητροπολίτες, Ἡγούμενοι, Ἁγιορεῖτες μοναχοί, ἀλλά καί τά μέλη τοῦ ποιμνίου του. Τά λείψανά του κατά τήν ἀνακομιδή, ἐπικύρωσαν αὐτήν τήν πράξη καί ἡ Ἐκκλησία χαίρεται γιά τό γεγονός αὐτό.

Εἶναι γνωστόν ὅτι δέν ὑπάρχει κάποιος ἱερός κανόνας, πού νά καθορίζη γιά τό ποιός εἶναι ὁ τρόπος τῆς ἁγιοκατατάξεως ἑνός Κληρικοῦ, μοναχοῦ καί Χριστιανοῦ, τοὐλάχιστον δέν γνωρίζω ἐγώ, ἀλλά ὅλα τά σχετικά κείμενα, πού ἀναφέρονται στό θέμα αὐτό, προσδιορίζουν ὅτι κατ' ἀρχάς ὁ Ἐπίσκοπος καί Μητροπολίτης τῆς κάθε περιοχῆς δίνει στήν Ἐκκλησία τήν μαρτυρία τῆς συνειδήσεως τῶν μελῶν της καί ἡ Ἐκκλησία συνοδικά ἀποφαίνεται γιά τό θέμα αὐτό.

Αὐτό ἔγινε καί στήν περίπτωση αὐτή. Ὁ Μητροπολίτης Ἐδέσσης, Πέλλης καί Ἀλμωπίας Ἰωήλ, ὁ ὁποῖος χειροτονήθηκε ἀπό τόν ἅγιο Καλλίνικο καί ἦταν συνεργάτης του, ἀλλά ἀξιώθηκε νά γίνη καί διάδοχός του στόν θρόνο, μέ αἴτησή του πρός τήν Ἱερά Σύνοδο ἀνέφερε τήν δική του πεποίθηση, ἀλλά καί τήν συνείδηση τοῦ λαοῦ, γιά τήν ἁγιότητα τοῦ Καλλινίκου, ὑποβάλλοντας συνημμένως πολλά στοιχεῖα, ἤτοι βιβλία, ἀναμνήσεις, θαύματα, Συνέδρια κλπ. καί ζήτησε τήν ἁγιοκατάταξή του. Ἔγραψε στόν προλογικό του σημείωμα:

«Εὐσεβάστως προάγομαι τῇ Ἁγίᾳ καί Ἱερᾷ Συνόδῳ νά ὑποβάλῳ Αὐτῇ τό κείμενον – πρότασιν ἁγιοκατατά­ξεως, ὁμοῦ μετά τῶν συνοδευτικῶν ἐγγράφων, βιβλίων καί ψηφιακῶν δίσκων, διά νά προβῆτε εἰς τάς δεού­σας ἐνεργείας διά τήν ἐπίσημον ἀναγνώρισιν τῆς ἁγιότητος τοῦ μακαριστοῦ Ποιμενάρχου Ἐδέσσης, Πέλλης καί Ἀλμωπίας κυροῦ Καλλινίκου. Ὁ ἐν λόγῳ μακαριστός Μητροπολίτης ὑπῆρξε μία πάνυ ἐνάρετος προσωπικότης πού κατέλιπεν φήμην ἁγίου ἀνδρός εἰς τήν Μητρόπολίν του, ἀλλά καί ὅπου ἀλλοῦ προηγουμένως διηκόνησε τήν Ἐκκλησίαν. Δέν εἶναι λίγα καί τά ὑπερφυσικά σημεῖα, ὅπως ἰάσεις καί ἐμφανίσεις, τά ὁποῖα ἐπέδειξε καί ζῶν εἰσέτι καί μετά τήν ὁσίαν κοίμησιν αὐτοῦ. Ὅθεν θά ἦτο γεγονός ὄντως σπουδαῖον καί τιμητικόν διά τήν Ἐκκλη­σίαν μας ἡ προσθήκη καί τοῦ ὁσίου τούτου Ἱεράρχου εἰς τόν κατάλογον τῶν ἁγίων μελῶν της....  Ὁ μακαριστός Ἱεράρχης πληροῖ ὅλες τίς ἀπαραίτητες ἐκκλησιαστικές καί κανονικές προϋ­πο­θέσεις γιά τήν καταχώρησή του στό ἁγιολόγιο τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας».

Ἐπίσης, ὁ Μητροπολίτης Ἰωήλ μέ τό μεγάλο χάρισμα τῆς ὑμνογραφίας πού διαθέτει συνέταξε καί ὅλες τίς ἱερές Ἀκολουθίες, πρίν τήν ἁγιοκατάταξή του.

Ἡ Ἱερά Σύνοδος ἀπέστειλε ὅλο αὐτό τό ὑλικό στό  Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο καί μέ ἔκθεση τῆς Κανονικῆς Ἐπιτροπῆς καί πρόταση τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου, ὁ Μητροπολίτης Καλλίνικος ἐνεγράφη στό ἁγιολόγιο τῆς Ἐκκλησίας. Στήν Πράξη, μεταξύ ἄλλων, γράφεται:

«Διό καί θεσπίζομεν Συνοδικῶς καί διοριζόμεθα καί ἐν Ἁγίῳ διακελευόμεθα Πνεύματι ὅπως ἀπό τοῦ νῦν καί εἰς τό ἑξῆς εἰς αἰῶνα τόν ἅπαντα ὁ ἀοίδιμος Ἱεράρχης Καλ­λίνικος συναριθμῆται τοῖς Ὁσίοις καί Ἁγίοις τῆς Ἐκκλη­σίας, τιμώμενος παρά τῶν πιστῶν καί ὕμνοις ἐγκωμίων γεραιρόμενος κατ᾽ ἔτος τῇ η΄ τοῦ μηνός Αὐγούστου, ἡμέρᾳ τῆς κοιμήσεως αὐτοῦ».

Αὐτό τό γεγονός ἔγινε αἰτία χαρᾶς ὅλου τοῦ πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας. Γιατί, πράγματι ἡ ἀνάδειξη ἑνός ἁγίου στίς ἡμέρες μας, τίς «πονηρές», πού ὅλα ρυθμίζονται μέ σκοπιμότητες, εἶναι πρόξενος χαρᾶς. Καί μάλιστα εἶναι πρόξενος χαρᾶς, ἐπειδή ἀναφέρεται σέ ἕναν Ἐπίσκοπο καί Μητροπολίτη τῆς συγχρόνου Ἐκκλησίας μας. Καί αὐτό δείχνει ὅτι δέν μποροῦν νά γίνουν ἅγιοι μόνον μοναχοί καί Ἱερομόναχοι, ἀλλά καί Ἐπίσκοποι, πού εἶναι «εἰς τύπον καί τόπον Χριστοῦ», καί διάδοχοι τῶν Ἀποστόλων.

Καί αὐτό ἔχει τήν μεγάλη ἀξία του, διότι σήμερα πολλοί Χριστιανοί παραθεωροῦν τούς Ἐπισκόπους, τούς δίνουν πολλούς χαρακτηρισμούς, ὅτι εἶναι «ἀγράμματοι», ὅτι ἀσχολοῦνται μέ τό παρασκήνιο, τό «ἐκκλησιαστικό κουτσομπολιό», τίς μηχανορραφίες, καί πολλά ἄλλα. Ὅμως, ὑπάρχουν πολλοί Ἐπίσκοποι πού εἶναι ἄξιοι τῆς ἀποστολῆς τους, ἀγαποῦν τόν Θεό, τήν Ἐκκλησία καί τόν λαό, ἐνδιαφέρονται γιά τήν σωτηρία τους καί τήν σωτηρία τοῦ ποιμνίου τους, προετοιμάζονται γιά τήν ὥρα τοῦ θανάτου τους, ἔχουν βαθύτατο ἐκκλησιαστικό φρόνημα καί δέν ἀναμειγνύονται σέ θέματα ἀλλότρια τῆς ἀποστολῆς τους.

Ἕνας τέτοιος ἅγιος Ἐπίσκοπος ὑπῆρξε ὁ ἅγιος Καλλίνικος καί μεταξύ τῶν ἄλλων, δίνω καί ἐγώ τήν μαρτυρία μου πού ἔζησα κοντά του δεκαπέντε χρόνια καί εἶδα τήν ὁσιακή του ζωή καί τό ὁσιακό του τέλος, γιατί ζοῦσε μέ μετάνοια, αὐτομεμψία, προσευχή, βαθυτάτη αἴσθηση τῆς συναντήσεώς του μέ τόν Χριστό καί τήν οὐράνια Ἐκκλησία.

Ἔτσι, ὅλοι ἐχάρησαν μέ τήν ἁγιοκατάταξή του. Ὅμως ἰσχύει καί ἐδῶ, ὅπως καί σέ ὅλα τά θέματα, ὅτι «μόνος στενάζει τοῦ σκότους ὁ προστάτης», ὁ διάβολος. Αὐτός πολεμοῦσε τόν ἅγιο Καλλίνικο σέ ὅλη του τήν ζωή του, γιατί τόν ἔκαιγε ἡ ἁγία του ζωή, ἡ πύρινη προσευχή του, ὁ καθαρός βίος του, ὁ πόλεμος πού ἔκανε ἐναντίον του (τοῦ διαβόλου), ἀλλά καί γιά τό ὅτι τόν ἔβγαλε ἀπό δαιμονισμένους, ὅπως τό ἴδιο τό δαιμόνιο ὁμολόγησε. Στενάζει, λοιπόν, ὁ παμπόνηρος, ὁ «προστάτης τοῦ σκότους».

Μερικοί μεμψιμοιροῦν, γιατί δέν ἁγιοκατατάχθηκαν καί ἄλλοι Ἐπίσκοποι, πού ἔχουν ἐξίσου ἅγιο βίο. Ἀλλά, ἄν πράγματι τούς ἐνδιαφέρει νά βλέπουν ἁγίους Ἐπισκόπους στό ἁγιολόγιο τῆς Ἐκκλησίας, θὰ μποροῦσαν νὰ ἀκολουθήσουν τήν ἐκκλησιαστική ὁδό. Αὐτό σημαίνει ὅτι οἱ διάδοχοί τους Μητροπολίτες ἄς διαβιβάσουν στήν Ἱερά Σύνοδο μέ τεκμηριωμένη ἀναφορά τήν συνείδηση τοῦ λαοῦ γιά τήν ἁγιότητά τους γιά νά προχωρήση ἡ διαδικασία.

Ἐννοεῖται, βέβαια, ὅτι θά πρέπει νά ἀποδείξουν μέ ἰσχυρά θεολογικά καί ἐκκλησιαστικά ἐπιχειρήματα ὅτι διαθέτουν τά ἀπαραίτητα κριτήρια ἁγιότητος, πού εἶναι ἡ ἐμπειρική πίστη, τό ἐκκλησιαστικό φρόνημα, τό χάρισμα τῆς θαυματουργίας καί μάλιστα τό χάρισμα τῆς ἐκδίωξης δαιμονίων.

Στήν περίπτωση τῆς ἁγιοκατατάξεως τοῦ ἁγίου Καλλινίκου, δέν ὑπῆρξαν ἄλλες αἰτήσεις Ἐπισκόπων γιά ἁγιοκατάταξη, οὔτε τώρα ὑπάρχουν, ὥστε μεταξύ αὐτῶν νά προτιμηθῆ ἕνας καί νά παραθεωρηθοῦν ἄλλοι. Ἀπορῶ γιά τέτοιες συγκρίσεις. Μέχρι τώρα δέν ὑπῆρξε ἀπολύτως καμμιά ἄλλη πρόταση ἁγιοκατατάξεως Ἐπισκόπων. Πῶς, λοιπόν, θά προχωρήση ἡ διαδικασία ἁγιοκατατάξεώς τους;

Ἡ πεποίθησή μου εἶναι ὅτι ἡ Ἐκκλησία εἶναι Σῶμα τοῦ Χριστοῦ καί κοινωνία θεώσεως, ὅτι τά πραγματικά μέλη τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ μετέχουν, κατά ποικίλους βαθμούς, τῆς καθαρτικῆς, φωτιστικῆς καί θεοποιοῦ ἐνεργείας τοῦ Θεοῦ. Αὐτό ἀναφέρεται σέ ὅλα τά μέλη, Πατριάρχες, Μητροπολίτες, Ἐπισκόπους, Ἱερεῖς, Διακόνους, μοναχούς καί λαϊκούς. Στά κηρύγματα πού γίνονται στήν Ἐκκλησία προτρέπουμε τά μέλη της: «ἅγιοι γίνεσθε, ὅτι ἐγὼ ἅγιός εἰμι» (Α΄ Πέτρ. α΄, 16), καί στήν θεία Λειτουργία ὁ Κληρικός ἐκφωνεῖ «τά Ἅγια τῆς ἁγίοις».

Ὅλα αὐτά εἶναι ψέμματα, εἶναι ἐπικοινωνιακά «τερτίπια», εἶναι κούφια λόγια; Ὅμως, ἐπειδή εἶναι ἀληθινά, γι' αὐτό κάποιοι νά μή ἁγιομαχοῦν, ἐκφράζοντας ἐσωτερικές σκοπιμότητες. Ἡ Ἐκκλησία δέν εἶναι χῶρος δολοπλοκιῶν! Δέν τό ἀντέχει αὐτό ὁ εὐαίσθητος ἐκκλησιαστικός χῶρος, ὁ ὁποῖος τελικά ἀργά ἤ γρήγορα ἀποβάλλει τέτοιες νοοτροπίες, πού εἶναι ξένες πρός τό ἐκκλησιαστικό πολίτευμα.


Ὁ Γέροντάς μου, ὁ ἅγιος Καλλίνικος, Μητροπολίτης Ἐδέσσης

Μητροπολίτου Ναυπάκτου & Ἁγίου Βλασίου Ἱεροθέου

Ἀπομαγνητοφωνημένη Συζήτηση μετά τήν ἑσπερινή ὁμιλία στό πλαίσιο τῶν ἑορτῶν «Δημήτρια 2020» τῆς Ἐνορίας Ἁγίου Δημητρίου Μπραχαμίου, τόν Ὀκτώβριο τοῦ 2020 (Ἡ ὁμιλία δημοσιεύθηκε Ὁ Γέροντάς μου, ὁ ἅγιος Καλλίνικος, Μητροπολίτης Ἐδέσσης στὴν ἔντυπη ἔκδοση στὸ τεῦχος Νοεμβρίου 2023)

Ὁ Γέροντάς μου, ὁ ἅγιος Καλλίνικος, Μητροπολίτης Ἐδέσσηςπ. Ματθαῖος: Ξεκινῶ τώρα μέ κάτι πού εἶναι λίγο προσωπικό γιά νά ἐρεθίσουμε τόν Σεβασμιώτατο γιά νά μᾶς πῆ λίγο περισσότερα. Σεβασμιώτατε, σᾶς ἀξίωσε ὁ Θεός, καθόλου συμπτωματικά, τουλάχιστον νά ζήσετε πολύ κοντά μέ δύο ἐπισήμως ἀναγνωρισμένους ἁγίους, τόν ἅγιο Σωφρόνιο καί τόν ἅγιο Καλλίνικο. Θέλουμε, λοιπόν, τώρα νά μᾶς πῆτε τί σημαίνει συναναστροφή μέ ἕναν Ἅγιο καί ἄν θέλετε, πῶς εἶναι αὐτός ὁ Ἅγιος, ὥστε νά φύγη ἀπό τό νοῦ μας ἡ εἰκόνα πού ἔχουμε ἐμεῖς οἱ ἀδαεῖς περί Ἁγίου, πού πάντοτε τόν θεωροῦμε τρόπον τινά ἀπρόσιτο, νά ἵπταται, νά φωτοβολῆ, τέλος πάντων νά μήν εἶναι ἕνας, ὅπως καί ἐμεῖς.

Ἀπάντηση: Εὐχαριστῶ γιά τήν ἐρώτηση αὐτή. Θέλω νά πῶ ὅτι ἔλαβα πολλά δῶρα ἀπό τόν Θεό καί ἕνα ἀπό τά δῶρα αὐτά εἶναι καί τό ὅτι γνώρισα πολλούς ἁγίους. Καί μπορῶ νά πῶ ὅτι ξεκίνησα ἀπό τόν ἅγιο Καλλίνικο. Εἶναι μεγάλη εὐλογία ἀπό τόν Θεό αὐτό. Φυσικά, δέν μοῦ ἦρθαν ὅλα αὐτά οὐρανοκατέβατα, ἔκανα καί ἐγώ κάποιες θυσίες, ἀναζητοῦσα νά βρῶ τέτοιους ἁγίους ἀνθρώπους καί ἔτσι πῆγα κοντά στόν ἅγιο Καλλίνικο. Διά τοῦ Καλλινίκου ἀγάπησα τό Ἅγιον Ὄρος, τό ὁποῖο ἀγαποῦσα καί προηγουμένως, ἀλλά γνώρισα τόν ἅγιο Παΐσιο, γνώρισα τόν ἅγιο Σωφρόνιο, γνώρισα τόν ἅγιο Ἐφραίμ τόν Κατουνακιώτη καί τά λοιπά.

Τώρα στήν ἐρώτησή σας γιά τό πῶς εἶναι ὁ Ἅγιος. Νομίζω ὅτι ὁ ἅγιος εἶναι ὁ πιό φυσικός ἄνθρωπος, δέν εἶναι ἕνας ἄνθρωπος τόν ὁποῖο βλέπεις νά λάμπη, νά ἀκτινοβολῆ, μερικές φορές, βέβαια, βλέπεις καί τέτοια. Ὅταν λειτουργῆ, βλέπεις ὅτι αὐτός εἶναι ἅγιος. Ὅμως, τίς περισσότερες φορές βλέπεις ἕναν ἄνθρωπο, ὁ ὁποῖος εἶναι ἁπλός, ταπεινός, ὁ ὁποῖος ἔχει ἀγάπη, ἐλευθερία, ὁ ὁποῖος ἀγαπᾶ τούς ἀνθρώπους καί τούς συμπονεῖ.

Θυμᾶμαι, σέ ἕνα Νοσοκομεῖο στήν Ἀθήνα, ἦλθε ὁ Ἱερεύς καί τοῦ εἶπε: «Σεβασμιώτατε, ἔχω πρόβλημα μέ ἕνα ἀπό τά παιδιά μου». Τοῦ εἶπε τί κάνει τό παιδί του καί τόν ρώτησε: «Τί πρέπει νά κάνω;». Καί ἐκεῖνος ἀπάντησε μονολεκτικά: «Ἀγάπη, ἀγάπη, ἀγάπη».

Θυμᾶμαι, μιά φορά στήν Ναύπακτο ἔγινε ἕνα Συνέδριο καί ὁμίλησαν μερικοί ψυχολόγοι γιά τήν ἐφηβική ἡλικία, γιά τά προβλήματα πού ἔχουν οἱ νέοι στήν ἐφηβική ἡλικία, ὅτι ἡ ἐφηβεία ὁμοιάζει μέ τό Αἰγαῖο Πέλαγος, μέ τόν Ὠκεανό, πού ἔχει πολλά κύματα καί πολλά ἄλλα. Ἐγώ ἀποροῦσα, γιατί δέν τά πέρασα ὅλα αὐτά. Καί στό τέλος μοῦ εἶπαν νά πῶ κάτι καί εἶπα:

«Ἄκουσα τόσα περίεργα πράγματα, πού ἐγώ δέν τά ἔχω περάσει, δέν ἔχω περάσει ἔτσι στήν ἐφηβική ἡλικία. Γιατί; Διότι ἀπό μικρό παιδί ἀπό τούς γονεῖς μου ἔζησα πάρα πολλή ἀγάπη, δηλαδή θά ἔλεγα γέμισα ἀπό ἀγάπη ἀπό τούς γονεῖς μου, ἀπό τόν πρῶτο πνευματικό μου πατέρα, πού ἦταν ὁ Μητροπολίτης Δρυϊνουπόλεως Σεβαστιανός, μετά ἀπό τόν ἅγιο Καλλίνικο, ἀπό ἄλλους ἁγίους».

Θέλω νά πῶ ὅτι πρέπει νά καταλάβουμε ὅτι ὁ Μητροπολίτης Καλλίνικος ἦταν ἕνας φυσικός ἄνθρωπος, ἕνας κατά φύσιν ἄνθρωπος, πού εἶχε μιά πολύ μεγάλη ἀγάπη. Σᾶς τό εἶπα καί προηγουμένως, ὅτι δέν μέ συμβούλευε ποτέ, δέν μοῦ ἔκανε παρατηρήσεις, ἀλλά καί, ὅταν εἶχε κάτι νά μοῦ πῆ, μοῦ τό ἔλεγε μέ ἕναν τρόπο πολύ εὐγενικό.

Μία φορά, θυμᾶμαι, κάτι εἶπα πού δέν τοῦ ἄρεσε, ἀλλά ἐκεῖνος δέν μοῦ εἶπε «δέν μοῦ ἀρέσει αὐτό» ἤ «τί εἶναι αὐτό πού λές;», ἀλλά ἁπλῶς μοῦ εἶπε: «Αὐτό πού εἶπες τώρα δέν ταιριάζει μέ τό ὕψος σου, μέ τήν θεολογία σου», τίποτε ἄλλο, δέν ἔλεγε πολλά λόγια, λίγα λόγια καί πάρα πολύ μεγάλη ἀγάπη.

Ναί, ὁ ἅγιος εἶναι ἕνας φυσικός ἄνθρωπος πού μερικές φορές, βέβαια, καταλαβαίνεις ὅτι κάτι ἄλλο ἔχει μέσα του, καί σέ ἑλκύει ἡ ἀγάπη του καί ἡ καλοσύνη του.

 

Ἐρώτηση. Σεβασμιώτατε, σᾶς εὐχαριστοῦμε. Μπορεῖτε νά μᾶς πῆτε λίγα λόγια σχετικά μέ τήν ἁγιοποίηση καί πῶς γίνεται ἡ Πράξη τῆς ἁγιοποίησης;

Ἀπάντηση: Εὐχαριστῶ πολύ γιά τήν ἐρώτηση. Ὑπάρχει ὁ ὅρος ἁγιοκατάταξη καί ὄχι ἁγιοποίηση, διότι εἶναι ἅγιος, δέν τόν ἁγιοποιεῖ τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο. Δηλαδή, ἡ Ἐκκλησία, ὅταν κατατάσση κάποιον στό Ἁγιολόγιό της, δέν τόν ἁγιοποιεῖ, γιατί εἶναι ἅγιος, ἁπλῶς μέ Πράξη της ἀναγνωρίζει τήν συνείδηση τοῦ λαοῦ, ὁ ὁποῖος μαρτυρεῖ γιά τήν ἁγιότητά του, ἡ ὁποία φαίνεται μέ σημεῖα καί θαύματα καί τόν κατατάσσει στό Συναξάρι της, στό Ἁγιολόγιό της. Αὐτό λέγεται ἀπόφαση κατατάξεως στό Ἁγιολόγιο τῆς Ἐκκλησίας. Αὐτό εἶναι στήν πραγματικότητα αὐτό πού λέμε ἁγιοκατάταξη, μέ τήν ἔννοια ὄχι ὅτι ἡ Ἱερά Σύνοδος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου τόν ἔκανε ἅγιο, ἀλλά ἦταν ἅγιος καί τόν ἐνέγραψε στό Συναξάρι τῆς Ἐκκλησίας.

Μερικοί εἶπαν ὅτι ὁ Μητροπολίτης Καλλίνικος ἦταν ἅγιος, ἀλλά ὑπάρχουν καί ἄλλοι ἅγιοι. Φυσικά, ὑπάρχουν πολλοί ἅγιοι, ἀφοῦ αὐτό εἶναι τό ἔργο τῆς Ἐκκλησίας, νά ἁγιάζη τούς ἀνθρώπους, κατά τόν λόγο τοῦ Θεοῦ «ἅγιοι γίνεσθε, ὅτι ἐγώ ἅγιός εἰμι» (Α΄ Πέτρ. α΄, 16), ἀλλά πρέπει νά γίνουν κάποιες ἐνέργειες. Τί σημαίνει αὐτό; Σημαίνει ὅτι πρέπει ἡ συνείδηση τοῦ λαοῦ νά τό μαρτυρήση, καί στήν συνέχεια ὁ Ἐπίσκοπος τοῦ τόπου νά τό ἐπιβεβαιώση καί νά τό ἀναφέρη στήν Σύνοδό του.

Στήν συγκεκριμένη περίπτωση ὁ ἅγιος Καλλίνικος δέν ἦταν πολύ γνωστός ὡς ἅγιος ἔξω ἀπό τόν χῶρο τῆς Μητροπόλεώς του, γι’ αὐτό καί κάποιος εἶπε: «Ἐγώ δέν τόν ἤξερα ὡς ἅγιο». Φυσικά, δέν τόν ἤξερε, γιατί ὁ Καλλίνικος εἶχε μέσα του τήν ἀρχή τοῦ «λάθε βιώσας». Ἦταν πολύ ἁπλός, ταπεινός καί περιοριζόταν στήν Μητρόπολή του. Ὁ λαός τῆς Μητροπόλεώς του ἤξερε ὅτι ἦταν ἅγιος, ἐν ζωῇ καί μετά τήν κοίμησή του.

Τριανταέξι χρόνια πού πέρασαν ἀπό τήν κοίμησή του, δέν ἔμεινε ποτέ τό καντήλι του σβηστό. Πήγαιναν τήν ἡμέρα καί τό ἄναβαν, μερικοί εἶχαν τάμα νά ἀνάψουν τό καντήλι καί πήγαιναν στό κοιμητήριο νύχτα, καί 12 ἡ ὥρα, γιά νά τό βροῦν σβηστό καί νά τό ἀνάψουν, ἐπικαλοῦνταν δε τό ὄνομά του καί ἔβλεπαν ἰάσεις.

Ὁ Μητροπολίτης Ἐδέσσης Ἰωήλ τά ἔβλεπε αὐτά. Ὁπότε, ἀπέστειλε ἕνα ἔγγραφο στήν Ἱερά Σύνοδο, ἔλαβε στοιχεῖα καί ἀπό τά βιβλία τά ὁποῖα εἶχα συγγράψει, ἀλλά ἐβεβαίωσε καί ὁ ἴδιος, ὡς Μητροπολίτης τοῦ τόπου, τήν συνείδηση τοῦ λαοῦ ὅτι τόν ἀναγνωρίζει ὡς ἅγιο καί ἐπικαλεῖται τήν μνήμη του.

Πράγματι, πολλοί ὅλα αὐτά τά χρόνια πού πέρασαν, τήν ἡμέρα πού ἐκοιμήθη ἔκαναν θεία Λειτουργία, πήγαιναν στόν τάφο του, ἄναβαν κεριά. Ἔγιναν καί θαύματα. Τό πρῶτο θαῦμα ἔγινε τήν ἡμέρα τῆς ἐξοδίου ἀκολουθίας του, στήν κηδεία του. Δέν θελω νά σᾶς πῶ λεπτομέρειες.

Ὁ Μητροπολίτης Ἐδέσσης Ἰωήλ τά ἔβλεπε αὐτά τριάντα ἕξι χρόνια, ἦταν ἱεροκήρυκας ἐκεῖ καί μετά ἔγινε Μητροπολίτης, διάβασε καί τά βιβλία τά ὁποῖα, βεβαίως, εἶχα δημοσιεύσει, καί ἀπέστειλε ἔγγραφο στήν Ἱερά Σύνοδο στό ὁποῖο διαβεβαίωσε τήν συνείδηση τοῦ λαοῦ ὅτι εἶναι ἅγιος καί πρότεινε τήν ἁγιοκατάταξή του. Ἡ ἀναγνώριση ἑνός ἀνθρώπου ὡς ἁγίου πρέπει νά προέλθη μέσα ἀπό τόν εὐσεβῆ λαό.

Ὁπότε, πῆγε τό θέμα στήν Ἱερά Σύνοδο, ἡ ὁποία τό ἔγγραφο τοῦ Μητροπολίτου τό παρέπεμψε στήν Συνοδική Ἐπιτροπή Νομοκανονικῶν, ἐκεῖ ἔγινε συζήτηση, ἡ Ἐπιτροπή αὐτή ἔστειλε τήν γνωμοδότησή της στήν Διαρκῆ Ἱερά Σύνοδο, ἡ ὁποία ἀποφάνθηκε καί ἔστειλε τήν πρότασή της στό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο, ὅπως σᾶς εἶπα προηγουμένως.

Δέν ὑπάρχουν ἱεροί Κανόνες πού νά ρυθμίζουν τό πῶς γίνεται ἡ ἁγιοκατάταξη ἑνός ἀνθρώπου, δέν ὑπάρχει κάποιος ἰδιαίτερος Κανόνας. Ἡ βασική ἐκκλησιολογική ἀρχή εἶναι ὁ Ἐπίσκοπος τοῦ τόπου πού ἐπικυρώνει καί ἐπιβεβαιώνει τήν μαρτυρία τοῦ λαοῦ ὅτι εἶναι ἅγιος καί στήν συνέχεια στέλνει τήν μαρτυρία στήν Ἱερά Σύνοδο καί ἡ Σύνοδος μετά τό στέλνει στό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο.

Τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο παρέπεμψε τήν ἀπόφαση τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος στήν δική του Κανονική Ἐπιτροπή καί ἔγινε νέα ἐξέταση ὅλων τῶν στοιχείων. Ἐστάλησαν ὅλα τά στοιχεῖα, βιβλία τά ὁποῖα ἐγράφησαν, εἰκόνες πού ἔχουν ἁγιογραφηθῆ.

Ἤδη ὁ Μητροπολίτης Ἐδέσσης Ἰωήλ, ὡς ὑμνογράφος πού εἶναι, ὁ ὁποῖος ἔγραψε πάνω ἀπό 200 ἀκολουθίες σέ Ἁγίους, ἔχει βεβαία τήν πεποίθηση ὅτι ὁ Καλλίνικος ἦταν ἅγιος, γι’ αὐτό καί συνέταξε τίς ἀκολουθίες του καί πρίν ἀκόμη ἐκδοθῆ ἡ Πράξη τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου. Ἐστάλησαν, λοιπόν, στό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο οἱ ἀκολουθίες στήν μνήμη του καί οἱ Χαιρετισμοί καί ὁ Παρακλητικός Κανόνας. Καί τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο ἐξέδωσε τήν Πράξη γιά τήν ἐγγραφή του στό Συναξάρι τῆς Ἐκκλησίας. Αὐτές ἦταν οἱ ἐνέργειες πού ἔγιναν καί αὐτή εἶναι ἡ πορεία ἁγιοκατατάξεως ἑνός ἀνθρώπου.

 

Ἐρώτηση: Ποια ἦταν τά στοιχεῖα τῆς ἁγιότητός του;

Ἀπάντηση: Νομίζω ὅτι εἶναι αὐτό πού σᾶς εἶπα στήν ὁμιλία ὅτι ἀπό μικρός ζοῦσε τήν ἐγκράτεια, τήν σωφροσύνη, τήν παρθενία, ἀγαποῦσε πάρα πολύ τόν Θεό, ἀγαποῦσε τούς ἀνθρώπους. Καί μετά ὡς Μητροπολίτης εἶχε διάφορα προβλήματα, συκοφαντήθηκε καί πάντοτε ἔδειχνε ὑπομονή καί καρτερία καί ἔλεγε: «Θά λαλήση ὁ οὐρανός».

Δέν ξέρω ἄν πρέπει νά τό πῶ, ἀλλά θά τό πῶ. Θά γίνη ἡ ἐπίσημη ἀνακομιδή τῶν λειψάνων στίς 15 Ὀκτωβρίου. Ἀλλά, ἐπειδή δέν θά μπορούσαμε ἐκείνη τήν ἡμέρα νά πᾶμε καί νά κάνουμε τήν ἀνακομιδή τῶν λειψάνων του, ἔπρεπε νά γίνη μιά προετοιμασία, διότι θά μποροῦσε ἐκείνη τήν ἡμέρα ὁ καιρός νά μήν ἦταν κατάλληλος. Ὁπότε, κάναμε τήν προετοιμασία καί πήγαμε στίς 25 Σεπτεμβρίου, ἀνοίξαμε τόν τάφο γιά νά βροῦμε τά λείψανα.

Ἐκεῖνο πού ἔκανε σέ ὅλους ἐντύπωση εἶναι ὅτι, καθώς βρήκαμε τά ἱερά λείψανα σέ ἑνάμιση μέτρο κάτω στήν γῆ, πρῶτα βγάλαμε τήν ἁγία κάρα του καί εἶχε ἔνα χρῶμα κεχριμπαρένιο, ὅλα τά λείψανα ἦταν κεχριμπαρένια σάν ὥριμο κυδώνι καί σέ μερικά σημεῖα εἶχαν κολλήσει καί τά ράσα του ἐπάνω στά ἱερά λείψανά του. Εἶχε κατεβῆ στόν τάφο ὁ ὁδηγός τοῦ αὐτοκινήτου τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Ἐδέσσης καί μέ πολλή προσοχή καθάριζε τό χῶμα γιά νά βγάλη τά ἱερά λείψανα. Ὅταν ἔβγαλε τό δεξί χέρι, βγῆκε μιά εὐωδία καί φώναξε: «Εὐωδία, εὐωδία!»! Καί στήν συνέχεια βγῆκε εὐωδία, ὅταν ἔβγαζε τήν λεκάνη του.

Τί ἑρμηνεία δώσαμε; Τό δεξί χέρι ἔδειχνε τήν καθαρότητα μέ τήν ὁποία τελοῦσε τό Μυστήριο τῆς θείας Εὐχαριστίας, τό Μυστήριο τῆς Ἱερωσύνης πού ἔκανε χειροτονίες, τό πῶς χειροτονοῦσε, τό ὅτι πρόσεχε ποιόν θά χειροτονήση καί, βεβαίως, ἡ ἐλεημοσύνη του. Ὅπως σᾶς εἶπα στήν ὁμιλία μου, τό δαιμόνιο φώναζε: «Αὐτός ἁγίασε μέ τό ἄδειο, τό τρύπιο πορτοφόλι του». Τό πορτοφόλι ἦταν τρύπιο, δέν κρατοῦσε χρήματα, γι’ αὐτό εὐωδίαζε τό δεξί του χέρι. Ἔπειτα ἡ ευωδία τῆς λεκάνης ἔδειξε τήν καθαρότητα, τήν ἁγνότητά του καί τήν ἐγκράτειά του, τήν ἀσκητικότητά του.

Καί τά δύο αὐτά ἱερά ὀστᾶ εὐωδίασαν. Καί ἔγιναν ἀντιληπτά στούς ἀνθρώπους πού ἦταν ἐκεῖ. Βγῆκε μιά εὐωδία καί μετά σταμάτησε. Ἄν ἦταν κάτι τό ὁποῖο θά συνέχιζε, ἴσως θά ἔλεγε κανείς ὅτι προῆλθε ἀπό κάποιο λουλούδι πού ἦταν ἐκεῖ. Βγῆκε, λοιπόν, μιά πολύ μεγάλη, δυνατή εὐωδία καί σταμάτησε.

Ἑπομένως, θεωρῶ ὅτι τά χαρακτηριστικά γνωρίσματα τῆς ἁγιότητός του ἦταν ἡ ἀσκητική του ζωή, ἡ ὑπομονή του, εἶχε πολύ μεγάλη ὑπομονή στίς συκοφαντίες, στίς διαβολές γενικότερα, ἡ ἀγάπη του, καί αὐτά πού σᾶς εἶπα, ἡ ἐγκράτειά του καί «τό τρύπιο πορτοφόλι του». Καί, βεβαίως, ἦταν τά θαύματα πού ἔκανε ὅσο ζοῦσε, ὅπως ἰάσεις δαιμονιζομένων, καί μετά τήν κοίμησή του.

 

Ἐρώτηση: Ὁ π. Γεώργιος, Ἡγούμενος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τοῦ Ὁσίου Γρηγορίου τοῦ Ἁγίου Ὄρους, τόν ὁποῖο ἀναφέρατε, ἔλεγε ὅτι ὑπάρχει σήμερα κρίση θεολογίας. Ποιά νομίζετε ὅτι εἶναι αὐτή ἡ κρίση τῆς θεολογίας; Ἐσεῖς γνωρίζατε καί τόν ἅγιο Σωφρόνιο καί τόν ἅγιο Παΐσιο. Ποιά ἦταν ἡ σχέση σας μαζί τους;

Ἀπάντηση.: Δέν θά ἀναφερθῶ στό θέμα τῆς κρίσεως τῆς θεολογίας, γιατί εἶναι ἕνα ἄλλο θέμα. Ἀλλά, ἄν μπορῶ κάτι νά πῶ, εἶναι ὅτι τό κριτήριο μιᾶς θεολογίας εἶναι τό ἄν ἡ θεολογία ἀναδεικνύη ἁγίους. Ἡ θεολογία πού εἶναι θεολογία τῶν ἁγίων Πατέρων, αὐτή ἀναδεικνύει ἁγίους, αὐτή εἶναι πραγματική θεολογία. Μιά θεολογία πού εἶναι στοχαστική καί δέν ὁδηγεῖ τούς ἀνθρώπους στήν μέθεξη τῆς ἐνεργείας τοῦ Θεοῦ, ἀλλά δημιουργεῖ φιλοσοφοῦντας ἀνθρώπους, αὐτή δέν εἶναι πραγματική θεολογία.

Ἐπειδή ἀναφέρατε, ὅμως, τόν π. Γεώργιο, τόν ὁποῖο γνώριζα καί ἐγώ, θέλω νά σᾶς πῶ ὅτι ὁ π. Γεώργιος ἐκτιμοῦσε τόν ἅγιο Καλλίνικο καί ὁ ἅγιος Καλλίνικος ἐκτιμοῦσε τόν π. Γεώργιο, μάλιστα συνετέλεσε στό νά πάη ὁ π. Γεώργιος Ἡγούμενος στό Ἅγιον Ὄρος. Δέν μπορῶ νά σᾶς πῶ τώρα τήν ἱστορία σέ τί συνετέλεσε. Ἐκεῖνο πού ξέρω εἶναι ὅτι γιά δέκα χρόνια τό Μοναστήρι τοῦ ὁσίου Γρηγορίου ἔπασχε ἀπό διάφορες σχισματικές ἔριδες, δηλαδή μερικοί μοναχοί ἀντιδροῦσαν σέ διάφορες ἐνέργειες τοῦ Πατριάρχη, καί ὑπῆρχε πρόβλημα καί δέν καλοῦσαν Ἐπισκόπους στίς πανηγύρεις τῆς Ἱερᾶς Μονῆς, ἐπειδή μνημόνευαν τόν Πατριάρχη.

Ὅταν ὁ π. Γεώργιος ἔγινε Ἡγούμενος στήν Ἱερά Μονή τοῦ ὁσίου Γρηγορίου, βρῆκε ἕνα Μοναστήρι τό ὁποῖο δέν εἶχε ἐπισκεφθῆ Ἐπίσκοπος γιά δέκα χρόνια, δέν δέχονταν Ἐπίσκοπο πού μνημόνευε τόν Πατριάρχη καί ὑπῆρχαν ζηλωτικές τάσεις ἀπό μερικούς. Ὅταν ἀποκατέστησε τά πράγματα μέ τήν θεολογία τήν ὁποία εἶχε, τόν πρῶτο χρόνο, δηλαδή ἕνα χρόνο μετά πού ἔγινε Ἡγούμενος, ἐπειδή ἐκτιμοῦσε τόν Καλλίνικο, τόν προσκάλεσε νά προστῆ τῆς πανηγύρεως τῆς Ἱερᾶς Μονῆς.

Πήγαμε μαζί στήν πανήγυρη. Σέ βιβλίο πού ἔγραψα, διέσωσα τίς ὁμιλίες πού ἔγιναν στήν Τράπεζα τῆς Ἱερᾶς Μονῆς. Θυμᾶμαι ὁμίλησε ὁ Μητροπολίτης Καλλίνικος καί καθώς ὁμιλοῦσε, χωρίς νά τό καταλαβαίνη, ἄγγιξε μερικά προβλήματα πού ὑπῆρχαν στό Μοναστήρι. Στήν συνέχεια, ὅταν ὁμίλησε ὁ Ἡγούμενος π. Γεώργιος, εἶπε ὅτι ὁ Ἐπίσκοπος ὁμίλησε μέ τόν τρόπο αὐτόν σάν νά τούς εἶχε ἐξομολογήσει, σάν νά ἤξερε τούς λογισμούς τους, διότι τόν φώτισε τό Ἅγιον Πνεῦμα, ἐπειδή εἶναι Ἐπίσκοπος καί ἔχει τό χάρισμα τῆς ἀληθείας. Καί μάλιστα εἶπε ὅτι ὁμίλησε τόσο καθαρά γιά τά προβλήματα πού ἔχουν στό Μοναστήρι, ὥστε ἴσως νά μπῆκε σέ κάποιον μοναχό ὁ λογισμός ὅτι τοῦ εἶπε ὁ ἴδιος τά προβλήματα τῶν μοναχῶν τῆς Ἱερᾶς Μονῆς. Ἀπάντησε ὁ Καλλίνικος: «Ὄχι, διαμαρτύρομαι, δέν μοῦ εἴπατε τίποτα ἐσεῖς». Δηλαδή, καταλάβαινε τούς λογισμούς τῶν ἀνθρώπων.

Καί νά σᾶς πῶ καί κάτι ἄλλο. Δέν εἶναι καθόλου παράδοξο τό ὅτι ὁ πρῶτος ὑποτακτικός τοῦ π. Ἐφραίμ τοῦ Κατουνακιώτη, ὁ π. Ἰωσήφ, κατάγεται ἀπό τά Γιαννιτσά, τόν ἤξερε ὁ Καλλίνικος καί τόν βοήθησε καί γιά νά γίνη μοναχός. Καί τό πιό ἀγαπητό πνευματικό παιδί τοῦ ἁγίου Παϊσίου εἶναι ὁ π. Παΐσιος Κυριακοῦ, πάλι ἀπό τά Γιαννιτσά. Καί μάλιστα, ὅταν αὐτός, ὁ π. Παΐσιος, ἤθελε νά γίνη μοναχός στό Ἅγιον Ὄρος καί ὑπῆρχε ἕνα ἐμπόδιο, ὁ ἅγιος Παΐσιος τοῦ εἶπε: «Θά πᾶς στόν Μητροπολίτη τόν Καλλίνικο καί θά κάνης ὅ,τι θά σοῦ πῆ». Ὁ ἅγιος Καλλίνικος τοῦ εἶπε τί ἔπρεπε νά κάνη καί ἦταν αὐτό πού ἔπρεπε νά γίνη. Γι’ αὐτό πῆγε ὁ ἅγιος Καλλίνικος καί χειροτόνησε τόν π. Παΐσιο στό Ἅγιον Ὄρος, καί εἶπε χαριτολογώντας στον ἅγιο Παΐσιο: «Πάτερ Παΐσιε, νά ‘ρθῆτε στήν Ἔδεσσα καί ἐγώ θά σᾶς ὑποδεχτῶ μέ τήν φιλαρμονική».

Καί κάποια φορά πού ὁ ἅγιος Παΐσιος θά ἐρχόταν στήν Ἔδεσσα γιά κάποιο θέμα, ὕστερα ἀπό ἕνα γράμμα πού τοῦ ἔστειλα, ἦταν 31 Δεκεμβρίου, ἦλθε στήν Μητρόπολη τήν ὥρα πού ἀπ’ ἔξω ἡ Φιλαρμονική Μουσική ἔψαλλε τά κάλαντα στόν Μητροπολίτη. Τρόπον τινά ἐπαληθεύτηκε αὐτό τό ὁποῖο τοῦ εἶχε πεῖ. Ὁ ἅγιος Παΐσιος ἔκανε ἐδαφιαία μετάνοια στον ἅγιο Καλλίνικο καί ὁ ἅγιος Καλλίνικος τόν σήκωνε ἀπό τό ἔδαφος.

Εἶναι πολύ σημαντικό ὅτι ὁ ἅγιος Καλλίνικος εἶχε ἐπικοινωνία καί μέ τόν ἅγιο Ἐφραίμ τόν Κατουνακιώτη. Καί κάποτε πού ὁ ἅγιος Ἐφραίμ Κατουνακιώτης, ὡς ἄρρωστος, ἦταν σέ Νοσοκομεῖο στήν Ἀθήνα, ὁ Καλλίνικος πῆγε στό Νοσοκομεῖο καί τόν συνάντησε.

Εἶχε ἐπικοινωνία, ἐπίσης, καί μέ τόν ἅγιο Σωφρόνιο. Ἐγώ ἔγινα ἡ αἰτία νά ἔχουν αὐτήν τήν ἐπικοινωνία. Γι’ αὐτό, ὅταν πήγαμε στήν Ἀγγλία γιά τήν ἐγχείρηση, εἰδοποίησα τόν Γέροντα Σωφρόνιο, καί παρόλο πού ἦταν σέ μεγάλη ἡλικία καί σπάνια ἔβγαινε ἀπό τό Μοναστήρι του, ἔκανε μιάμιση ὥρα ταξίδι γιά νά ἔλθη στό Νοσοκομεῖο νά τόν δῆ. Καί καθώς ὁ ἅγιος Καλλίνικος καθόταν στήν καρέκλα τοῦ ἀσπάστηκε τό μέτωπό του καί τοῦ εἶπε: «Σᾶς εὐχαριστοῦμε, Σεβασμιώτατε, γιατί ἀγαπᾶτε τόν μοναχισμό». Καί ἀπάντησε ὁ ἅγιος Καλλίνικος: «Αὐτό δέν εἶναι τίποτα σπουδαῖο καί μεγάλο, γιατί ἀγαπῶ τόν ἑαυτό μου, μοναχός εἶμαι καί ἀγαπῶ τόν ἑαυτό μου». Εἴδατε πῶς ἐπικοινωνοῦν οἱ ἅγιοι μεταξύ τους;
Ἐγώ τουλάχιστον εἶπα κάπου ὅτι ἦταν ἕνα τρίγωνο καί ἐγώ κινούμουν μέσα σέ αὐτό τό τρίγωνο. Στήν κορυφή τοῦ τριγώνου ἦταν ὁ Γέροντάς μου, ὁ ἅγιος Καλλίνικος, στήν μιά γωνία τοῦ τριγώνου ἦταν ὁ ἅγιος Σωφρόνιος καί στήν ἄλλη ὁ ἅγιος Παΐσιος καί οἱ ἁγιορεῖτες πατέρες, καί κινούμουν συνεχῶς μεταξύ αὐτῶν, στροβιλιζόμουν κυριολεκτικά, ὄχι συμβολικά, μέσα στίς ἅγιες αὐτές μορφές.

Αὐτή ἡ θεολογία ἀναδεικνύει ἁγίους, γιατί εἶναι θεολογία τῆς Ἐκκλησίας. Κρίση ἔχει μιά θεολογία πού δέν εἶναι θεολογία τῶν ἁγίων καί δέν ἀναδεικνύει ἁγίους. Ἡ πραγματική θεολογία τῆς Ἐκκλησίας εἶναι αὐτή πού ἐκφράζεται μέ τήν κάθαρση, τόν φωτισμό καί τήν θέωση.

 

Ἐρώτηση: Μιλᾶτε συνεχῶς γιά τήν κάθαρση, τόν φωτισμό καί τήν θέωση πού εἶναι οἱ βαθμίδες τῆς πνευματικῆς ζωῆς. Ὁ Γέροντάς σας, ὁ Μητροπολίτης Καλλίνικος ἔφθασε στήν θέωση, εἶδε τό Φῶς τοῦ Θεοῦ;

Ἀπάντηση: Ἐκεῖνο πού κατάλαβα στόν ἅγιο Καλλίνικο ἀπό τήν ἀρχή ἦταν ὅτι ἦταν ἕνας ἀσκητής, τόν γνώρισα σέ μιά κατάσταση πού εἶχε καθαρθῆ, ἦταν καθαιρόμενος, δηλαδή δέν ἔβλεπες τίποτα ἐπάνω του πού νά σέ προκαλῆ. Δηλαδή, βλέπεις ἀνθρώπους πού ἔχουν διάφορα λάθη καί διάφορα πάθη, ὅμως σέ αὐτόν δέν ἔβλεπες τίποτε τό ἐμπαθές. Δέν ἔβλεπα ποτέ κάποιο πάθος τό ὁποῖο εἶχε μέσα του, πού σημαίνει ὅτι ἦταν ἕνας ἄνθρωπος ἰσορροπημένος, νηφάλιος, πού βρισκόταν στήν βαθμίδα τῆς καθάρσεως.

Ἔπειτα, ἔβλεπα ὅτι ὁ νοῦς του ἦταν συνεχῶς στόν Θεό. Ὅταν ὁ νοῦς τοῦ ἀνθρώπου εἶναι συνεχῶς στόν Θεό, αὐτό σημαίνει ὅτι ἔχει προσευχή, καί μάλιστα νοερά προσευχή.

Ἄλλωστε, τί θά πῆ κάθαρση, φωτισμός, θέωση; Θά πῆ ὅτι, ὅταν δέχεται κανείς τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ πού τόν καθαρίζει, τότε δέχεται τήν καθαρτική ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ, καί αὐτός εἶναι στήν κάθαρση· ὅταν δέχεται τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ καί αὐτό τοῦ προκαλεῖ προσευχή, τότε λέμε ὅτι αὐτή εἶναι φωτιστική ἐνέργεια· καί ὅταν κανείς φθάνη στό σημεῖο νά δῆ τήν δόξα τοῦ Θεοῦ, τό Φῶς τοῦ Θεοῦ, τότε λέμε ἔχει τήν θεοποιό ἐνέργεια.

Ἐκεῖνο πού ἔβλεπα ἐγώ στόν ἅγιο Καλλίνικο εἶναι ὅτι ἡ ζωή του ἀπό τά μικρά του χρόνια ἦταν ἐξαγιασμένη. Ὅσοι τόν γνώρισαν ἀπό τά μικρά του χρόνια, καί οἱ συγγενεῖς του, αὐτό ὁμολογοῦν. Σᾶς εἶπα προηγουμένως γιά κάποιο ἀπό τά ἀγαπητά του ἀνίψια, ὁ ὁποῖος εἶναι ἀντιστράτηγος ἐν ἀποστρατείᾳ τώρα, καί μάλιστα τόν βάπτισε κιόλας καί τοῦ ἔδωσε τό ὄνομα Παῦλος πρός τιμήν τοῦ Ἀποστόλου Παύλου. Αὐτός μοῦ ἔγραψε: «Ἦταν ἅγιος ἀπό μικρός». Δηλαδή, ὅσοι τόν ἔβλεπαν, ἔβλεπαν ὅτι μπροστά τους εἶχαν ἕναν ἅγιο. Ἑπομένως, δέν ἔβλεπες κάτι τό μεμπτό. Ἀκόμη κι ἄν καμιά φορά στενοχωριόταν ἀπό διάφορα θέματα, ἔβλεπες πῶς στενοχωριέται ἕνας ἅγιος.

Νομίζω ὅτι ἦταν σέ αὐτήν τήν κατάσταση, δεχόταν τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ ὡς καθαρτική καί ὡς φωτιστική. Καί ἐπειδή πέρασε δυσκολίες στήν ζωή του, τόν συκοφάντησαν γιά διάφορα ζητήματα, ἐκεῖνος τά ἀντιμετώπιζε μέ ταπείνωση, καί ἔχοντας ἀπόλυτη πίστη στήν Πρόνοια τοῦ Θεοῦ. Ὁ ἅγιος Σωφρόνιος ἔλεγε ὅτι θέωση εἶναι, ὅταν ὁ ἄνθρωπος ἀντιδρᾶ στά διάφορα προβλήματα τῆς ζωῆς του, ὅπως θά ἀντιδροῦσε ὁ Χριστός.

Ζῆ κανείς σέ μιά κοινωνία μέ ἀνθρωπους, οἱ ὁποῖοι, γιά διαφόρους λόγους ἀμφισβητοῦν πολλά. Αὐτό γίνεται ἀκόμη καί τώρα στό Ἅγιον Ὄρος. Μοῦ ἔλεγε κάποιος δικός μου ὅτι πῆγε στό Ἅγιον Ὄρος καί ἄκουσε μοναχούς νά λένε: «Γιατί ἔκαναν ἅγιο τόν Παΐσιο;». Δηλαδή, ἀκόμη καί τώρα ὑπάρχουν μοναχοί στό Ἅγιον Ὄρος πού ἀμφισβητοῦν τήν ἁγιότητα τοῦ ἁγίου Παϊσίου ἤ ἀμφισβητοῦν τήν ἁγιότητα τοῦ ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου. Γνώρισα καί ἐγώ μερικούς οἱ ὁποῖοι ἔλεγαν: «Γιατί ὁ ἅγιος Νικόδημος εἶναι ἅγιος, ποῦ εἶναι τά θαύματα τά ὁποῖα ἔκανε;». Δέν ἦταν θαῦμα τήν ἐποχή ἐκείνη πού ἔγραψε τόσα βιβλία καί βοηθοῦσε ὅλο τό δοῦλον Γένος; Ἀκόμη καί τώρα ὑπάρχουν μερικοί πού ἀμφισβητοῦν τόν ἅγιο Νικόδημο τόν Ἁγιορείτη ἄν εἶναι ἅγιος.

Στόν ἅγιο Καλλίνικο ἔβλεπες ὅτι διακρινόταν ἀπό μιά ποιότητα. Τόν συκοφαντοῦσαν καί ἐκεῖνος ἔλεγε: «Δέν πειράζει». Μιά φορά πού τόν συκοφάντησαν, ἐκεῖνος μοῦ εἶπε: «Τό ἐπιτρέπει ὁ Θεός αὐτό γιά νά μάθουμε καί ἐμεῖς νά μή δεχόμαστε τούς συκοφαντικούς λόγους πού λέγονται ἐναντίον τῶν ἄλλων. Νά μάθουμε, νά εἴμαστε πολύ προσεκτικοί, ὅταν ἐκφέρουμε ἄποψη γιά τούς ἄλλους». Καί ἔκανε πολύ μεγάλη ὑπομονή.

Πέρασε μέσα ἀπό ὀδυνηρή ἀσθένεια, τήν ἀσθένεια τοῦ καρκίνου μέ ὄγκο στόν ἐγκέφαλο. Καί ὅταν κάναμε τήν ἀνακομιδή καί βγάλαμε τήν ἁγία κάρα του, εἴδαμε ὅτι στό δεξιό μέρος ὑπῆρχε ἕνα κενό σάν τήν παλάμη. Στήν ἀρχή ξαφνιάστηκα τί εἶναι αὐτό τό κενό. Σκέφθηκα μήπως ἔσπασε τό κρανίο του στόν τάφο. Ἀλλά μετά κατάλαβα ὅτι ἦταν ἀπό τήν ἐγχείρηση. Γιατί γιά νά εἰσέλθουν στόν ἐγκέφαλο καί νά καθαρίσουν τόν ὄγκο, ἔκοψαν ἕνα κομμάτι ἀπό τό κρανίο, μετά τό κόλλησαν καί φαίνεται ὅτι αὐτό ξεκόλλησε καί ἔπεσε μέσα στό κρανίο καί τό βρήκαμε.

Λοιπόν, πέρασε ὀδυνηρές στιγμές κατά τήν διάρκεια τῆς ἀσθενείας του. Εἶχε πέσει σέ ἕνα βαθύτατο κῶμα καί δέν ξέραμε ἄν θά ἀνανήψη κι ἄν ἀνένηπτε τί συνέπειες θά ἄφηνε στό σῶμα του. Μετά ἀπό τέσσερεις ἡμέρες πού ξύπνησε καί ἔμεινε ἡμίπληκτος, ἀπό τήν αἱμορραγία, συνέχεια ἔλεγε: «Δόξα τῷ Θεῷ, δόξα τῷ Θεῷ, δόξα τῷ Θεῷ».

Τί εἶναι αὐτό; Ὅταν ἕνας ἄνθρωπος εἶναι ἄρρωστος, πονάει, ὑποφέρει, ἔχει καρκίνο, ξέρει ὅτι τελειώνει ἡ ζωή του, ἀφοῦ μοῦ τό εἶπε ὅτι μπορεῖ ὁ Θεός νά μᾶς εἶπε στόπ, δέν σέ χρειάζομαι ἄλλο, καί ἐκεῖνος νά λέη «Δόξα τῷ Θεῷ», αὐτό εἶναι δεῖγμα καθάρσεως καί φωτισμοῦ.

Ἄν εἶχε δῆ τήν δόξα τοῦ Θεοῦ, δέν τό ξέρω. Ἐκεῖνο πού ξέρω εἶναι ὅτι μιά μέρα στό Νοσοκομεῖο στό Λονδίνο, πού σᾶς τό εἶπα καί στήν ὁμιλία, ἀπό τό πρωΐ μέχρι τό βράδυ ἔλεγε: «Ὅταν ὁ Χριστός φανερωθῇ, ἡ ζωή ἡμῶν, τότε καί ὑμεῖς σύν αὐτῷ φανερωθήσεσθε ἐν δόξῃ» (Κολ. γ΄, 4). Τό χωρίο αὐτό τοῦ Ἀποστόλου Παύλου κάνει λόγο γιά Χριστό, ζωή, φῶς. Φαίνεται θά εἶχε κάποια ἐμπειρία.

Ἐκεῖνο πού ξέρω πολύ καλά εἶναι ὅτι στο Νοσοκομεῖο, πού ἦταν στήν Ἀθήνα, ὅταν πῆγα τό πρωΐ νά τόν δῶ, μοῦ διηγεῖτο μέ πολύ μεγάλη ἔνταση ὅτι τόν ἐπισκέφθηκε ἡ Παναγία καί μάλιστα ἡ Παναγία ἡ Προυσιώτισσα, ἐπειδή τήν ἀγαποῦσε. Μοῦ εἶπε: «Ἦλθε, παιδί μου, ἡ Παναγία μέσα στό Φῶς». Αὐτό τό ξέρω, μοῦ τό εἶπε καί μοῦ τό ἔλεγε μέ πολύ μεγάλη ἔνταση, σάν ἕνα πολύ μεγάλο γεγονός. Ἑπομένως, ἦταν ὁ ἄνθρωπος ὁ ὁποῖος ἦταν θεούμενος.

Ὅταν στήν διδασκαλία τῶν Ἁγίων Πατέρων μιλᾶμε γιά θεούμενον, δέν ἐννοοῦμε αὐτόν πού εἶδε τήν δόξα τοῦ Θεοῦ, ἀλλά θεούμενος εἶναι αὐτός ὁ ὁποῖος βαδίζει τήν ὁδό τῆς θεώσεως. Θεούμενος εἶναι καί αὐτός ὁ ὁποῖος καθαρίζεται, καί αὐτός ὁ ὁποῖος προσεύχεται καί αὐτός πού κάνει ὑπομονή, δηλαδή αὐτός πού δέχεται τίς ἐνέργειες τοῦ Θεοῦ, οἱ ὁποῖες τοῦ ἀνάβουν τόν πόθο γιά τόν Θεό. Καί αὐτές οἱ ἐνέργειες τόν καθαρίζουν, τόν φωτίζουν καί τόν ὁδηγοῦν στήν θέωση. Αὐτός εἶναι ὁ θεούμενος ἄνθρωπος.

Δέν λέμε ὁ «θεωμένος ἄνθρωπος», δέν μιλᾶμε γιά κάποιον ὁ ὁποῖος ἔχει φθάσει στήν θέωση, δέν εἶναι θεωμένος καί τελείωσε, ἀλλά κάνουμε λόγο γιά «θεούμενον ἄνθρωπον», αὐτός πού εἶναι ἁγιαζόμενος, τελειοποιούμενος, εἶναι αὐτός ὁ ὁποῖος ζῆ τήν τελείωση. «Αὕτη ἐστιν ἡ τελεία τῶν τελείων ἀτέλεστος τελειότης», λέει ὁ ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακος.
Ξέρετε, ἡ λέξη θέωση δέν ὑπάρχει στήν Ἁγία Γραφή, γιατί αὐτός εἶναι πατερικός ὅρος, εἶναι ὁ ὅρος ὁ ὁποῖος ἔγινε ἀπό τούς Πατέρες. Στήν Ἁγία Γραφή αὐτό τό γεγονός ἀποδίδεται μέ τόν ὅρο τελείωσις, τελειοποίησις. «Ἔσεσθε οὖν ὑμεῖς τέλειοι, ὥσπερ ὁ πατήρ ὑμῶν ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς τέλειός ἐστιν» (Ματθ. ε΄, 48). «Ἅγιοι γίνεσθε ὅτι ἐγώ ἅγιός εἰμι» (Α΄ Πέτρ. α΄, 16). Αὐτή ἡ ἁγιότητα, ἡ τελείωση, ἡ πορεία ἀπό δόξης εἰς δόξαν, ἀπό Χάρη σέ Χάρη, λέγεται θέωση, καί αὐτός εἶναι ὁ θεούμενος. Στόν τέλειο βαθμό, βέβαια, ἡ θέωση εἶναι τό νά δῆ κανείς τήν δόξα τοῦ Θεοῦ, ἀλλά προχωρᾶ σιγά-σιγά σέ αὐτήν τήν πορεία.

Ὅταν κανείς μπαίνη μέσα στό ἀεροπλάνο γιά νά πάη, γιά παράδειγμα, στήν Ἀμερική, τό ὅτι μπῆκε μέσα στό ἀεροπλάνο καί ἄρχισε νά πετάη τό ἀεροπλάνο, ἤδη εἶναι στήν πορεία γιά νά φθάση στήν Ἀμερική. Ἔτσι ἀκριβῶς γίνεται καί ἐδῶ.

 

Ἐρώτηση: Στήν καρδιά εἶναι τό σημεῖο τό παρθένο, ὅπου μόνο ὁ Θεός μπορεῖ νά εἰσέρχεται σέ ἀνθρώπους πού ἔχουν βαπτισθῆ. Αὐτό τό ζήσατε κοντά στόν ἅγιο Καλλίνικο;

Ἀπάντηση: Αὐτό μόνο ἔχω ζήσει; Ἔζησα πάρα πολλά. Σᾶς εἶπα στό Νοσοκομεῖο ἤμουν ὁ νοσοκόμος του καί ὅταν καθάριζα τό σῶμα του, αἰσθανόμουν ὅτι πλησίαζα ἕνα ἱερό λείψανο, δηλαδή, δέν τόν εἶδε ἄλλος ἔτσι, ὅπως τόν εἶδα ἐγώ. Δέν ἄφηνα καμμία νοσοκόμα νά τόν καθαρίση, καί ἄν ἔπρεπε νά ἔλθη, ἀπό σεβασμό καθόμουν καί ἐγώ ἐκεῖ. Καί ὅταν ἔπρεπε νά τόν καθαρίσω, νά τόν ἀλλάξω, ποτέ δέν τόν εἶδα σάν κάτι ἄλλο, ἀλλά τόν ἔβλεπα ὡς ἅγιο. Τόν πλησίαζα τόσο πολύ κοντά, ἔβλεπα τό σῶμα του καί νόμιζα ὅτι πλησιάζω ἕνα ἱερό λείψανο. Αὐτό ἔβγαινε ἀπό μέσα μου καί, φυσικά, αὐτό προερχόταν ἀπό τήν δική του καθαρή καρδιά.

Καί τό βράδυ 9:50 πού κοιμήθηκε, τόν πῆραν ἀπό τό δωμάτιο, καί ἔπρεπε τήν ἄλλη μέρα νά γίνη ἡ νεκροψία. Ἐπειδή τό βράδυ ἔλειπαν οἱ εἰδικοί γιατροί, τόν ἔβαλαν στό ψυγεῖο. Τό πρωΐ πού πήγαμε, τόν πῆραν νά κάνουν νεκροψία καί μᾶς τόν παρέδωσαν νά τόν ντύσουμε. Ἐνῶ πέρασε ὅλη τήν νύχτα μέσα στό ψυγεῖο, δέν εἶχε κοκκαλώσει. Μᾶς τόν παρέδωσαν γυμνό, ἐγώ τόν ἕντυσα καί πλησίασα σάν νά πλησίαζα ἕνα ἱερό λείψανο.

Τοῦ ἔβαλα ὅλα τά ροῦχα, τοῦ ἔβαλα τό φανελάκι, τό πουκάμισο χωρίς νά σπάσω κόκκαλα, γιατί ἦταν εὐλύγιστα. Καί μάλιστα ἔτυχε νά εἶναι ἐκεῖ ἕνας Ἁγιορείτης πού ἔμαθε ὅτι ἐκοιμήθη καί ἦλθε νά τόν δῆ καί εἶπε: «Αὐτό τό βλέπουμε στό Ἅγιον Ὄρος». Δηλαδή, βρίσκουν ἐρημίτες μοναχούς μετά ἀπό μιά, δυό, τρεῖς μέρες πού ἔχουν πεθάνει καί δέν ἔχει κοκκαλώσει τό σῶμα καί μποροῦν νά τούς φορέσουν καινούργια ροῦχα, ἐνῶ σέ ἄλλες περιπτώσεις σκίζουν τά ροῦχα γιά νά τόν ντύσουν.

Ἐγώ, πάντως, πού ξέρω ὅλη την ζωή του, ξέρω ὅτι ἦταν ἕνας ἄνθρωπος ὁ ὁποῖος ἦταν θεούμενος. Ἦταν ἀσκητής, ἄνθρωπος πού εἶχε πολύ μεγάλη δύναμη μέσα του, πού ἀγαποῦσε πάρα πολύ τόν Θεό, εἶχε πολύ μεγάλη ταπείνωση καί δέν τόν εἶδε κανείς μέχρι τότε, οὔτε καί ἐγώ τόν εἶχα δεῖ ποτέ, ὅταν ἤμασταν στήν Μητρόπολη, οὔτε καί τό πόδι του χωρίς τήν κάλτσα, ἦταν πάρα πολύ προσεκτικός. Οἱ ἀδελφές του μερικές ὧρες ἔρχονταν στό Νοσοκομεῖο νά τό δοῦν καί ὅταν ἐπρόκειτο νά τόν καθαρίσω, τίς ἔλεγα να βγοῦν ἔξω ἀπό τό δωμάτιο.

Σᾶς λέω ὅτι τόν πλησίαζα ὡς ἱερό λείψανο. Τί ἄλλο νά σᾶς πῶ; Ὅπως βλέπετε ἐδῶ μπροστά μου νά εἶναι τά ἱερά λείψανα, τά προσκυνᾶτε, καί δέν ἔχετε κάποιον λογισμό ἀκάθαρτο. Εἶναι ἱερό λείψανο. Ἔτσι ἐγώ τόν ἀντιμετώπιζα.

Μέ τό Βάπτισμα καί τό Χρῖσμα ἡ θεία Χάρη εἰσέρχεται μέσα στό βάθος τῆς καρδιᾶς τοῦ ἀνθρώπου καί δέν φεύγει ποτέ. Ὅταν, μάλιστα, αὐτή ἡ Χάρη ἐνεργοποιεῖται μέ τήν προσευχή καί τήν ἁγία ζωή, τότε ἀναπτύσσεται αὐτός ὁ «ἔσω ἄνθρωπος», καί ὁ ἄνθρωπος γίνεται ναός τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, εἶναι αὐτό τό ἐκκλησάκι τῆς καρδιᾶς.

 

Ἐρώτηση: Πῶς ὁ ἀείμνηστος ἅγιος Καλλίνικος ἀντιμετώπιζε τούς ἐπιστήμονες, ὥστε νά φθάση μέχρι τό Λονδίνο; Μήπως ὑπάρχει ἀντιπαλότητα μεταξύ Ἐκκλησίας καί ἐπιστήμης;

Ἀπάντηση: Εὐχαριστῶ πάρα πολύ γιά τήν ἐρώτηση, γιατί νομίζω ὅτι εἶναι ἐπίκαιρη καί βρίσκεται μέσα στό θέμα μας, γιατί εἶχα ἀποφασίσει νά μή ἀπαντήσω σέ τέτοιες ἐρωτήσεις, ἀλλά ἡ ἐρώτηση αὐτή, ὅπως ἐτέθη, εἶναι μέσα στό θέμα μας.

Πρῶτον, ὁ ἅγιος Καλλίνικος δεχόταν τήν ἐπιστήμη. Δηλαδή, ὅταν ἦταν ἄρρωστος, πήγαινε στούς γιατρούς. Δέν μπορεῖ κανείς νά λέη ὅτι δέν δέχομαι τήν ἐπιστήμη. Μάλιστα ὑπάρχει ἕνας γιατρός καρδιολόγος, ὁ ὁποῖος τόν ἤξερε καί τόν ἀγαποῦσε πάρα πολύ καί ἐξακολουθεῖ νά τόν ἀγαπᾶ, καί νά δῆτε πῶς μιλᾶ γιά τόν ἅγιο Καλλινικο. Μοῦ ἔγραψε σέ ἕνα γράμμα του: «Ἐπειδή γνώρισα τόν ἅγιο Καλλίνικο, ἔχω ὑποστῆ τήν διαστροφή τοῦ καλοῦ». Φοβερός λόγος. Τί σημαίνει; Πολλές φορές ἔχουμε τήν διαστροφή τοῦ κακοῦ, ἀλλά ἐκεῖνος γράφει ὅτι «γνώρισα τόν ἅγιο Καλλίνικο καί ἔχω ὑποστῆ τήν διαστροφή τοῦ καλοῦ», δηλαδή συγκρίνει τούς Ἐπισκόπους μέ βάση τόν ἅγιο Καλλίνικο.

Βεβαίως, δεχόταν τήν ἐπιστήμη καί, ὅταν τοῦ εἶπαν ὅτι πρέπει νά πάη νά κάνη ἐγχείρηση στό Λονδίνο γιά τόν ὄγκο στόν ἐγκέφαλο, παρά τό ὅτι ἤξερε ὅτι θά ἔχη καί μερικές συνέπειες, ὅπως ἀκριβῶς προῆλθε ἡ αἱμορραγία πού τόν ἄφησε ἡμίπληκτο, δέχθηκε νά πάη.

Ἄρα, δέχεται κανείς τήν ἐπιστήμη, δέν μπορεῖ νά πῆ κανείς ὅτι δέν δέχεται τήν ἐπιστήμη. Φυσικά, ὅταν ἡ ἐπιστήμη εἰσέρχεται μέσα στήν θεολογία, καί θεοποιεῖται, αὐτό δέν τό δεχόμαστε, ἀλλά, ὅταν ἡ ἐπιστήμη παραμένη στά ὅριά της, εἶναι πολύ καλή καί ὠφέλιμη. Ποιός ἅγιος δέν δεχόταν τήν ἰατρική ἐπιστήμη; Ὁ ἅγιος Νεκτάριος ποῦ ἐκοιμήθη; Δέν ἐκοιμήθη μέσα στό Νοσοκομεῖο; Πῆγε νά κάνη τήν ἐπέμβαση καί ἐκοιμήθη ἐκεῖ.

Τό δεύτερο πού ξέρω ἀπό τόν ἅγιο Καλλίνικο εἶναι ὅτι εἶχε ἀπόλυτο σεβασμό στήν Ἐκκλησία, στήν Ἱερά Σύνοδο. Δηλαδή, ἔζησε σέ δύσκολες ἐκκλησιαστικές καταστάσεις, ἐξελέγη Μητροπολίτης τό 1967, σέ δύσκολη περίοδο, ἀλλά ὅμως δέχθηκε καί τήν ἀλλαγή πού ἔγινε τό 1974, ἀποδέχτηκε καί τόν Ἀρχιεπίσκοπο Σεραφείμ τόν ὁποῖον σεβόταν. Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Σεραφείμ ἔλεγε ὅτι «Αὐτός καίτοι εἶχε ἐκλεγῆ ἐπί Ἱερωνύμου, δέν μοῦ ἔκανε ποτέ ἀντιπολίτευση». Ὅταν ὁ ἅγιος Καλλίνικος τό ἄκουσε αὐτό εἶπε: «Τί ἀντιπολίτευση νά κάνω; Ἐκκλησία εἴμαστε. Μποροῦμε νά κάνουμε ἀντιπολίτευση στήν Ἐκκλησία;». Εἶχε ἀπόλυτο σεβασμό στούς θεσμούς, καί ἀγαποῦσε τήν Ἐκκλησία. Ἐλεγε: «Ὅ,τι πεῖ ἡ Ἐκκλησία, ὅ,τι πεῖ ἡ Ἱεραρχία». Δέν ἦταν τῶν ἄκρων ποτέ.

Καί ἐνῶ ἀγαποῦσε τόν Μητροπολίτη Φλωρίνης Αὐγουστῖνο καί εἶχαν ἐπικοινωνία καί σχέση μεταξύ τους, ἔτυχε νά εἶναι στήν ἴδια Διαρκῆ Σύνοδο καί ἐκεῖνος ὁμιλοῦσε μέ ὀξύτατο τρόπο, ὁ Καλλίνικος ὁμιλοῦσε μέ ἁπλό καί εὐγενῆ τρόπο, ἦταν μειλίχιος καί εὐγενής Ἱεράρχης. Ὅταν ἦλθε στό Νοσοκομεῖο ὁ Μητροπολίτης Αὐγουστῖνος Φλωρίνης νά τόν δῆ, κλαίγοντας εἶπε: «Καλλίνικε, ἐγώ πάντα μέ τό μαστίγιο, ἐσύ πάντα μέ τό βαμβάκι».

Φαίνεται ὅτι μέσα στήν Ἐκκλησία χρειάζεται καί τό ἕνα καί τό ἄλλο, ἀρκεῖ νά σεβόμαστε τούς ἐκκλησιαστικούς θεσμούς. Ἄρα, σεβόμαστε τόν θεσμό τῆς Ἐκκλησίας, δέν μπορεῖ νά μήν τόν σεβόμαστε. Δηλαδή, ὅταν ἐγώ λειτουργῶ καί λέω «ἐν πρώτοις μνήσθητι Κύριε, τῆς Ἱερᾶς ἡμῶν Συνόδου τῆς ὀρθοτομούσης τόν λόγον τῆς ἀληθείας», δέν πρέπει νά σέβομαι τήν Σύνοδο; Ὅταν ἐκλέγομαι Μητροπολίτης καί πρίν χειροτονηθῶ λέω «στέργομαι καί ἀποδέχομαι τάς ἑπτά Οἰκουμενικάς Συνόδους» καί «πείσομαι δέ ἐσαεί τῇ Ἱερᾷ Συνόδῳ ὡς ἀνωτάτῃ ἐκκλησιατικῇ ἀρχῇ» καί μετά χειροτονοῦμαι Ἐπίσκοπος, δέν θά σέβομαι, δέν θά κάνω ὑπακοή στήν Ἐκκλησία; Ὅταν ἕνας Ἐπίσκοπος δέν κάνη ὑπακοή στήν Ἐκκλησία, τότε πῶς ἀπαιτεῖ νά κάνουν ὑπακοή οἱ Ἱερεῖς σέ αὐτόν;

Ἑπομένως, σεβόμαστε τό συνοδικό καί ἱεραρχικό πολίτευμα τῆς Ἐκκλησίας καί, φυσικά, στά ὅριά της σεβόμαστε καί τήν ἐπιστήμη. Αὐτά τά δύο τά λένε ὅλα.

π. Ματθαῖος: Τί ἄλλο θά μπορούσατε νά μᾶς πῆτε γιά τήν ἁγιότητα τοῦ Γέροντά σας;  Θά κλείσουμε, λοιπόν, μέ αὐτήν τήν ἀπάντηση.

Ἀπάντηση: Δέν μπορῶ νά σᾶς πῶ κάτι ἄλλο. Νομίζω ὅτι μέ αὐτά πού εἶπα μέχρι τώρα ἔπρεπε νά σᾶς πείσω. Ἐκεῖνο πού μπορῶ νά πῶ, τηρουμένων τῶν ἀναλογιῶν, εἶναι αὐτό πού ἔλεγε ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης: «Ὅ ἦν ἀπ’ ἀρχῆς, ὅ ἀκηκόαμεν, ὅ ἑωράκαμεν τοῖς ὀφθαλμοῖς ἡμῶν, ὅ ἐθεασάμεθα καί αἱ χεῖρες ἡμῶν ἐψηλάφησαν, περί τοῦ λόγου τῆς ζωῆς, (γιά τόν Χριστό)... καί μαρτυροῦμεν καί ἀπαγγέλλομεν ὑμῖν» (Α΄ Ἰω. α΄, 1). Σᾶς εἶπα πράγματα τά ὁποῖα τά εἶδα, τά ἄκουσα, τά ψηλάφησα.

Καί, ἐπίσης, θέλω νά σᾶς πῶ πάλι αὐτό μέ τό ὁποῖο ἄρχισα τήν ὁμιλία μου καί τό ἔγραψα στόν Οἰκουμενικό Πατριάρχη, «Ἐσεῖς μέ ἐπαινεῖτε ὡς ἕναν μεγάλο θεολόγο, ὅμως ἐγώ θεωρῶ ὅτι, ὅ,τι εἶμαι, τό ὀφείλω στόν ἅγιο Καλλίνικο, τόν Γεροντά μου, γιατί αὐτός μέ ἀναγέννησε πνευματικά, κοντά του γνώρισα μιά ἐμπειρική θεολογική σχολή».

Ἀκόμη θέλω νά πῶ αὐτό τό ὁποῖο εἶπα προχθές πού γιόρταζα, στό τέλος τῆς θείας Λειτουργίας. Εἶπα: «Ἐπειδή καταλαβαίνω ὅτι ὅλοι θέλετε νά μοῦ εὐχηθῆτε, σᾶς παρακαλῶ νά μοῦ εὐχηθῆτε αὐτό πού θέλω, τό νά μή φανῶ ἀνάξιος τέτοιων μεγάλων δωρεῶν τοῦ Θεοῦ». Τίποτα περισσότερο.

Εὐχαριστῶ πολύ.

Ὁ Μητροπολίτης Ἐδέσσης Καλλίνικος, ἕνας σύγχρονος ἅγιος Ἐπίσκοπος

Μνήμη 40 ἐτῶν ἀπό τήν κοίμηση τοῦ ἁγίου Καλλινίκου, Μητροπολίτου Ἐδέσσης

Μητροπολίτου Ναυπάκτου & Ἁγίου Βλασίου Ἱεροθέου

Μνήμη 40 ἐτῶν ἀπό τήν κοίμηση τοῦ ἁγίου Καλλινίκου, Μητροπολίτου Ἐδέσσης

Τό διήμερο 7-8 Αὐγούστου πού διανύουμε συμπληρώνονται σαράντα χρόνια (1984-2024) ἀπό τήν ὁσιακή κοίμηση ἑνός ἁγίου Μητροπολίτου, τοῦ ἁγίου Καλλινίκου Μητροπολίτου Ἐδέσσης, Πέλλης καί Ἀλμωπίας. Ἐκοιμήθη ἀργά τό βράδυ τῆς 7ης Αὐγούστου πρός τήν 8η Αὐγούστου καί ἡ ἁγιοκατάταξή του ἔγινε ἀπό τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο τό 2020.

Πρίν τήν ἁγιοκατάταξή του, ἐτιμᾶτο ὡς ἅγιος ἀπό πολλούς ἀνθρώπους. Μάλιστα, τρεῖς Μητροπολῖτες τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, φέρουν τό ὄνομά του. Εἶναι οἱ Μητροπολῖτες Ἄρτης Καλλίνικος, Παροναξίας Καλλίνικος, Καστορίας Καλλίνικος, καί πολλοί ἄλλοι πού τόν γνώριζαν τόν ἐπικαλοῦνταν ὡς ἅγιο καί ἔβλεπαν θαύματα.

Σήμερα καί αὔριο θά ἑορτάσουν τήν μνήμη του σέ πολλά μέρη τῆς Ἑλλάδος καί ἐκτός αὐτῆς, διότι ἔχουν προσωπικές ἀναμνήσεις, σέ πολλούς Ναούς ὑπάρχουν τοιχογραφίες καί φορητές εἰκόνες καί ἔχουν ἀποτμήματα ἱερῶν λειψάνων του καί πολλοί διηγοῦνται θαυματουργικές ἐπεμβάσεις του μέ τήν ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ, διότι «θαυμαστός ὁ Θεός ἐν τοῖς ἁγίοις αὐτοῦ».

Ὁ ἅγιος Καλλίνικος ἦταν ἕνας σπάνιος Ἱεράρχης, ὅπως τόν γνωρίσαμε προσωπικά καί βεβαιώνουμε γι’ αὐτό. Συνεδύαζε ἁγιότητα βίου μέ κοινωνική ζωή, μεγάλη ἀγάπη στόν Θεό μέ προσφορά στούς ἀνθρώπους, ἡσυχασμό μέ ἱεραποστολή, θεολογική ὁμολογία μέ μαρτυρικό φρόνημα, πατερική ζωή μέ σύγχρονο τρόπο, ἁγιότητα βίου μέ διοικητικά χαρίσματα, ἔκτακτη ἰδιοφυΐα μέ ἀγαθή καρδιά, ταπείνωση μέ ἀγωνιστικότητα καί πολλά ἄλλα.

Στήν ζωή μου γνώρισα πολλούς χαρισματούχους Ἱεράρχες, ἀλλά ὁ ἅγιος Καλλίνικος ἦταν, ὄντως, ἕνα σπάνιος Ἱεράρχης στίς ἡμέρες μας καί αὐτό τό ὁμολογῶ μετά λόγου γνώσεως.

Ὁ ἅγιος Καλλίνικος ἦταν ἅγιος ἀπό τά μικρά του χρόνια. Ὅσοι τόν γνώριζαν ἀπό μαθητή, φοιτητή, λαϊκό Ἱεροκήρυκα, στρατιώτη, Ἱερέα, Πρωτοσύγκελλο καί Ἐπίσκοπο, ὁμολογοῦσαν ὅτι εἶχε ἐπάνω του τά ἀποτυπώματα τῆς ἁγιότητος. Εἶχε καθαρότητα βίου, ἀποστολικό ζῆλο, προφητικό κήρυγμα, πατερικό φρόνημα, ἡσυχαστική ζωή, καί μαρτυρικό ἦθος. Συγχρόνως εἶχε καί πολλά χαρίσματα διανοητικά, διοικητικά, ποιμαντικά. Δέν ἦταν συνηθισμένος Κληρικός.

Ἄκουσα μερικούς Κληρικούς καί μοναχούς νά λένε μέ ἀπορία: «Τί εἶχε αὐτός ὁ Ἐπίσκοπος πού τό ὄνομά του εἰσῆλθε στό ἁγιολόγιο τῆς Ἐκκλησίας;». Εἶχε αὐτό πού δέν ἐκτιμοῦν οἱ ἄνθρωποι τῆς ἐποχῆς μας, δηλαδή τό γνήσιο προφητικό, ἀποστολικό, πατερικό, ἡσυχαστικό, μαρτυρικό φρόνημα. Ἦταν κατά πνεῦμα συγγενής μέ τούς νέους ἁγίους, ὅπως τόν ἅγιο Παΐσιο, τόν ἅγιο Πορφύριο, τόν ἅγιο Ἐφραίμ τόν Κατουνακιώτη, ἀλλά ταυτόχρονα εἶχε καί τό χάρισμα τῆς Ἀρχιερωσύνης καί ὁμοίαζε μέ τόν ἅγιο Νικόλαο κ.ἄ.

Παρατηρῶ ὅτι σήμερα ἔχουν ἀλλοιωθῆ καί διαφοροποιηθῆ τά κριτήρια τῆς ἁγιότητας, καί ἐφ’ ὅσον δέν ὑπάρχουν αὐτές οἱ προϋποθέσεις δέν μποροῦν οἱ ἄνθρωποι, ἀκόμη καί καλοί Κληρικοί καί μοναχοί νά ἀναγνωρίσουν τούς ὄντως ἁγίους.

Ἡ μνήμη τοῦ ἁγίου Καλλινίκου (8 Αὐγούστου) στήν ἐπέτειο τῶν 40 ἐτῶν ἀπό τήν ὁσιακή κοίμησή του στήν ὁποία ἤμουν αὐτόπτης μάρτυρας, μοῦ δίνει τήν εὐκαιρία νά δημοσιεύσω μιά ὁμιλία γι’ αὐτόν πού πραγματοποίησα στόν Βόλο πρίν λίγους μῆνες, ὕστερα ἀπό πρόσκληση τοῦ Μητροπολίτου Δημητριάδος κ. Ἰγνατίου καί τοῦ Ἀρχιμ. π. Ἐπιφανίου Οἰκονόμου.

Ἡ ὁμιλία αὐτή διαρθρώνεται σέ ὀκτώ ἑνότητες, ἤτοι ἡ ἁγία ἰσορροπία, ὁ κατανυκτικός λειτουργός, ὁ γλυκύς καί γλαφυρός Ἱεροκήρυξ, ὁ ἡσυχαστής ποιμένας, ἡ διοικητική διάνοια, ὁ γελαστός Δεσπότης, ἡ ζωντανή ἁγιογραφία, ὁ φιλόπονος ἄνθρωπος καί «σημειοφόρος», πού καταγράφουν μέ συντομία καί ἀνάγλυφα τόν ἅγιο βίο του καί τήν ἔνδοξη πολιτεία του.

Εἴθε νά ἔχουμε τίς πρεσβεῖες του.

* * *

Ὁ Μητροπολίτης Ἐδέσσης Καλλίνικος, ἕνας σύγχρονος ἅγιος Ἐπίσκοπος

Μητροπολίτου Ναυπάκτου & Ἁγίου Βλασίου Ἱεροθέου

Διαβᾶστε τὸ ἄρθρo (pdf)

 

Τό διήμερο 7-8 Αὐγούστου 2024 συμπληρώθηκαν σαράντα χρόνια (1984-2024) ἀπό τήν ὁσιακή κοίμηση ἑνός ἁγίου Μητροπολίτου, τοῦ ἁγίου Καλλινίκου Μητροπολίτου Ἐδέσσης, Πέλλης καί Ἀλμωπίας. Ἐκοιμήθη ἀργά τό βράδυ τῆς 7ης Αὐγούστου πρός τήν 8η Αὐγούστου καί ἡ ἁγιοκατάταξή του ἔγινε ἀπό τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο τό 2020. Ἡ μνήμη αὐτή μοῦ δίνει τήν εὐκαιρία νά δημοσιεύσω μιά ὁμιλία γι’ αὐτόν πού πραγματοποίησα στόν Βόλο πρίν λίγους μῆνες, ὕστερα ἀπό πρόσκληση τοῦ Μητροπολίτου Δημητριάδος κ. Ἰγνατίου.

Ὁ ἅγιος Καλλίνικος ἀποτελεῖ μιά ἰδιαιτερότητα, διότι στίς ἡμέρες μας ἐγγράφονται στό Ἁγιολόγιο τῆς Ἐκκλησίας συνήθως ἀσκητές, ἁγιορεῖτες Πατέρες πού ἔλαμψαν στό πνευματικό στερέωμα τῆς Ἐκκλησίας μέ τήν ἄσκησή τους καί τούς ἀγῶνες τους ἐναντίον τῶν πονηρῶν πνευμάτων. Ἐπίσης, σήμερα, συνήθως, θεωρεῖται ὅτι τό νά εἶναι κανείς Ἐπίσκοπος-Μητροπολίτης ἔχει ἐνταχθῆ στό σύστημα, συμμετέχει στήν διαπλοκή καί στό παρασκήνιο, ταυτίζεται μέ τήν ἐξουσία, συνδέεται μέ τήν φιλαργυρία καί τήν πλεονεξία καί πολλά ἄλλα.

Ὅμως τό «πνεῦμα ὅπου θέλει πνεῖ» (Ἰω. γ΄, 8) καί παντοῦ ὑπάρχουν ἅγιοι, πράγμα πού εἶναι ἐλπίδα γιά ὅλους μας. Ἡ ταύτιση τῆς ἁγιότητος μέ τούς μοναχούς καί τούς ἁγιορεῖτες Πατέρες, ἀποκλειομένων τῶν Ἐπισκόπων καί τῶν Κληρικῶν πού ἐργάζονται στήν κοινωνία καί μεταξύ τῶν ἐγγάμων ἀνθρώπων, εἶναι ἕνας ἐκκλησιολογικός νεστοριανισμός καί μονοφυσιτισμός. Γι’ αὐτό χρωστᾶμε εὐγνωμοσύνη στό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο, ἰδιαιτέρως στόν Οἰκουμενικό Πατριάρχη κ. Βαρθολομαῖο πού ἔθεσε στό Ἁγιολόγιο τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί τόν Μητροπολίτη Ἐδέσσης Καλλίνικο, ὁ ὁποῖος στήν συνείδηση τῶν ἀνθρώπων πού τόν γνώρισαν ἦταν ἅγιος, «δαιμονοκαταλύτης» καί ἀληθής «σημειοφόρος».

Θεωρῶ εὐγνωμοσύνη στόν Θεό πού μοῦ ἔδωσε τό μεγάλο δῶρο νά γνωρίσω ἕναν ἅγιο Ἐπίσκοπο, νά γίνω πνευματικό του παιδί, νά λάβω τό χάρισμα τῆς ἱερωσύνης καί νά μείνω μαζί του μέχρι τήν στιγμή πού ἐξῆλθε ἡ ψυχή ἀπό τό ἐξαγιασμένο σῶμα του. Ἔγραψα γι’ αὐτόν πολλές σελίδες, καί ἔκανα ἀρκετές ὁμιλίες, ἀλλά στήν παροῦσα ὁμιλία μου θά κάνω μιά μικρή σύνοψη ὅλων αὐτῶν, προσθέτοντας κάποια νέα στοιχεῖα. Κυρίως, θά ἀναφέρω ὀκτώ χαρακτηριστικά του γνωρίσματα.

1. «Ἡ ἁγία ἰσορροπία»

Συνήθως οἱ ἄνθρωποι ρέπουν πρός τά ἄκρα καί βεβαίως οἱ ἀκρότητες εἶναι ἰσότητες. Στά ἄκρα ὁδηγεῖ ἡ ἄγνοια, ὁ φανατισμός, τό ἐμπαθές θυμικό τῆς ψυχῆς. Εἶναι μέγα ζητούμενο σήμερα ἡ ἰσορροπία, ἡ ὁποία δέν πρέπει νά εἶναι προϊόν καί ἀποτέλεσμα διπλωματικῶν ἐνεργειῶν, ἀλλά γνώσεως τῶν πραγμάτων, σεβασμοῦ τῆς κάθε ἑτερότητας καί ἐμπιστοσύνη στήν Πρόνοια τοῦ Θεοῦ. Ζητούμενο, λοιπόν, εἶναι ὄχι ἡ διπλωματική ἰσορροπία, ἀλλά ἡ «ἁγία ἰσορροπία». Ἕνας σύγχρονος Ἐπίσκοπος (Χαλκίδος Νικόλαος) ἔγραφε: «Θεέ μου, δός μου τήν ἁγία ἰσορροπία».

Ὁ ἅγιος Καλλίνικος σέ ὅλη τήν ζωή του, παρά τό ὅτι ἔζησε σέ δύσκολες καταστάσεις, ἐξέφραζε καί ζοῦσε αὐτήν τήν «ἁγία ἰσορροπία». Γεννήθηκε τό ἔτος 1919, ὅταν εἶχαν τελειώσει οἱ Βαλκανικοί ἀγῶνες καί ἀπελευθερώθηκε ἡ Μακεδονία, ἡ Ἤπειρος καί ἡ Δυτική Θράκη, ἀλλά ὁ λαός ὑπέφερε ἀπό τίς τραγικές συνέπειες τοῦ πολέμου. Ἐπίσης, εἶχε προηγηθῆ ὁ Ἐθνικός διχασμός μεταξύ Βασιλικῶν καί Βενιζελικῶν, πού ἄρχισε τό 1915 καί ὁλοκληρώθηκε μέ τήν Μικρασιατική Καταστροφή τό 1922, τότε πού ὁ Δημήτριος Ποῦλος ἦταν τριῶν ἐτῶν.
Ἔπειτα, ὡς μαθητής ἔζησε τήν περίοδο τῆς ἀνασυντάξεως τοῦ Ἑλληνικοῦ Κράτους καί τῆς ἐντάξεως περίπου ἑνάμισυ ἑκατομμυρίων προσφύγων ἀπό τήν Μικρά Ἀσία, τήν Θράκη, τόν Πόντο, τήν Καππαδοκία.

Ὡς φοιτητής συνέπεσε νά σπουδάζη στήν Θεολογική Σχολή Ἀθηνῶν τήν περίοδο τῆς Δικτατορίας τοῦ Μεταξᾶ, τῆς ἐνάρξεως τοῦ πολέμου μέ τούς Ἰταλούς καί Γερμανούς καί στήν περίοδο τῆς Κατοχῆς μέ τήν ὑποδούλωση τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ στόν Ἰταλογερμανικό ἄξονα, καί τήν πείνα πού ἔπεσε στήν Ἀθήνα. Ὡς στρατιώτης ἔζησε τήν φρίκη τοῦ ἐμφυλίου πολέμου, τοῦ συμμοριτοπολέμου, ὅπως ἐπισήμως τόν χαρακτήριζαν τότε, ὡς ἱεροκήρυξ τῆς Θρησκευτικῆς Ὑπηρεσίας τοῦ Στρατοῦ στίς τάξεις τῶν Λόχων Ὀρεινῶν Καταδρομῶν, στά βουνά τοῦ Γράμμου καί τοῦ Βίτσι, νά ὁμιλῆ στούς στρατιῶτες καί στούς Χριστιανούς τῆς Λαμίας πρῶτα και ἔπειτα τῆς Καστοριᾶς.

Ὡς ἐκκλησιαστικός ὑπάλληλος τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Αἰτωλίας καί Ἀκαρνανίας καί ὡς Πρωτοσύγκελλός της ἔζησε ἀφ’ ἑνός μέν τήν περίοδο τῆς ἀνασυγκροτήσεως τοῦ Ἑλληνικοῦ Κράτους ἀπό τά ἀποτελέσματα τοῦ ἐμφυλίου πολέμου, ἀφ’ ἑτέρου δέ τῆς περιόδου τῆς ἐκκλησιαστικῆς καταστάσεως μέ ἔντονες ἀμφισβητήσεις, ὅπως ἦταν ἡ περίοδος 1960-1967, μέ ἐκλογές Ἀρχιερέων χωρίς ἀναγνώριση ἀπό τό Κράτος, μέ ἔντονη δυσαρέσκεια τῶν λεγομένων «ἀγωνιζομένων Χριστιανῶν» γιά τίς ἐκλογές αὐτές, μέ διάσπαση τῆς Θρησκευτικῆς Ὀργάνωσης «Ζωή».

Ὡς Μητροπολίτης Ἐδέσσης, Πέλλης καί Ἀλμωπίας ἔζησε στήν περίοδο τῆς Δικτατορίας τῶν Συνταγματαρχῶν, τήν περίοδο τῆς Ἀριστίνδην Συνόδου καί τῆς συγκρούσεως τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος μέ τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο, ἀλλά καί τήν περίοδο τῆς μεταπολίτευσης καί τῆς «Ἀλλαγῆς» μέ ἔντονη κριτική τῆς Πολιτείας καί τῆς κοινωνίας στήν ἐκκλησιαστική διοίκηση, ἀλλά καί τίς ἔντονες ἀνακατατάξεις στήν Ἱεραρχία.

Σέ ὅλες αὐτές τίς δύσκολες περιόδους ὁ ἅγιος Καλλίνικος, διατήρησε τόν «νηφάλιο νοῦ», τήν «ἁγία ἰσορροπία», καί αὐτό ἔγινε διότι εἶχε ἐκκλησιαστικό φρόνημα, ἠσχολεῖτο μέ τά ἐκκλησιαστικά καί ὄχι μέ τά πολιτικά, οὔτε μέ τά λεγόμενα «πολιτικά τῆς Ἐκκλησίας», δέν ἠσχολεῖτο μέ τίς μεθοδεύσεις καί τήν παρασκηνιακή νοοτροπία, καί κυρίως ἐξέφραζε τόν σεβασμό του σέ κάθε ἑτερότητα καί ἐλευθερία. Ὁ λόγος του πάντα ἦταν ἐκκλησιαστικός καί Χριστοκεντρικός, ἀγαποῦσε τόν Χριστό καί τήν Ἐκκλησία καί δέν ἀναμειγνυόταν σέ ὑπονομευτικές κινήσεις σέ βάρος τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἑνότητας, καί μᾶς συμβούλευε νά μή ἀσχολούμαστε μέ τό παρασκήνιο καί τό λεγόμενο «ἐκκλησιαστικό κουτσομπολιό».

Θά καταγράψω κάποιες ἐντυπώσεις ἀνθρώπων πού τόν γνώρισαν.

«Λεπτός καί εὐαίσθητος, πρᾶος καί ἀξιοπρεπής, ἁπλός στήν ἐμφάνιση καί μεγαλοπρεπής στήν ἔκφραση στοργῆς καί ἀγάπης, παραδοσιακός καί συγχρόνως μέ λίγα λόγια "ὁ μηδενί λειπόμενος". Ἔτσι μένει στήν μνήμη μας ὁ μακαριστός Ἐπίσκοπος Ἐδέσσης Καλλίνικος» .

«Ἦταν ἔξυπνος, μορφωμένος, πνευματικός, μέ Χάρη Θεοῦ καί ὀξυμένα αἰσθητήρια. Ἔτσι ἀντιλαμβανόταν εὔκολα τά λάθη τῶν ἄλλων. Σάν φύση πρέπει νά ἦταν εὐερέθιστος, εὐέξαπτος, ἀλλά δέν τόν εἶδα ποτέ νά ἐκδηλώνη θυμό. Τήν δυσαρέσκειά του καί τήν ἀγανάκτησή του τήν ἐξέφραζε μέ τό νά ἀναφωνῆ μέ ἔμφαση τό "Κύριε ἐλέησον"» .

2. «Ὁ κατανυκτικός Λειτουργός»

Ἡ θεία Λειτουργία σέ συνδυασμό μέ τήν ἀσκητική ζωή καί τήν προσευχή εἶναι τό κέντρο τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς, εἶναι «ἡ σύνοδος οὐρανοῦ καί γῆς», στήν ὁποία συγκεντρώνεται ἡ Ἐκκλησία καί ὑμνεῖ τόν Θεό, ἀλλά προσφέρεται καί ὁ ἀμνός τοῦ Θεοῦ πρός βρώση πνευματική.

Ἡ θεία Λειτουργία εἶναι μιά πανήγυρη, ἀλλά συγχρόνως εἶναι καί μυστική, διότι γιά νά συμμετάσχη κανείς σέ αὐτήν ἀπαιτοῦνται ἐσωτερικές καί πνευματικές αἰσθήσεις, γι’ αὐτό συνδυάζεται ὁ θρίαμβος μέ τά μυστήρια, ἡ δοξολογία μέ τήν κατάνυξη. Ὅπως συνδέεται ἡ θεολογία τοῦ σταυροῦ μέ τό μυστήριο τῆς δόξας, ἔτσι συνδέεται ἡ κατάνυξη μέ τόν θριαμβευτικό χαρακτήρα τῆς θείας Εὐχαριστίας.

Γράφεται ἀπό μερικούς ὅτι στήν ἀρχαία Ἐκκλησία οἱ Χριστιανοί βίωναν τήν θεία Εὐχαριστία ὡς τήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, καί ἀργότερα αὐτό ἀλλοιώθηκε, διότι εἰσήχθη ἡ ἡσυχαστική θεολογία. Αὐτό εἶναι λάθος γιατί, ὅπως βλέπουμε στήν Ἀποκάλυψη τοῦ Ἰωάννου, ἡ δόξα τῆς θείας Λειτουργίας συνδέεται ἀναπόσπαστα μέ τήν ἀσκητική ζωή. Αὐτό φαίνεται καθαρά στό Ἅγιον Ὄρος, πού ἑνώνεται ἁρμονικά τό ταπεινό ἀπέριττο κελλί τοῦ ἁγιορείτου μοναχοῦ μέ τήν πανηγυρική τέλεση τῆς θείας Λειτουργίας στό Καθολικό τῆς Μονῆς.

Αὐτό τό ζοῦσε ἔντονα ὁ ἅγιος Καλλίνικος. Ἦταν κατανυκτικός λειτουργός διότι ἦταν ἀσκητικός, ζοῦσε τήν θεία Λειτουργία ὡς τήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ στήν γῆ, ἀλλά βίωνε καί τήν μετάνοια, τό λεγόμενο «Βασίλειο Ἱεράτευμα», πού εἶναι προϋπόθεση γιά τήν μέθεξη τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Ὁ μακαριστός Μητροπολίτης Πέτρας Νεκτάριος ἔγραφε: «Τόν θυμᾶμαι χοροστατοῦντα στόν ἑσπερινό τοῦ ἁγίου Φανουρίου στό προάστιο Κατσαμπᾶ Ἡρακλείου. Τό πρόσωπό του ἔλαμπε ἀπό τό ἄκτιστο φῶς τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ καί ἡ ἀναστροφή μαζί του σέ γέμιζε γαλήνη καί ἀνάπαυση» .

Θά ἀναφέρω τρεῖς μαρτυρίες.

«Δέν ἔχω ξεχάσει, οὔτε πρόκειται νά ξεχάσω ποτέ τίς ἀρχιερατικές Λειτουργίες. Σέ στάση προσευχῆς ἀπό τήν κορυφή μέχρι τά νύχια, μέ ὑψωμένα τά χέρια καί τά μάτια, τόν ἄκουγα, τόν ἔβλεπα νά λέη τά "Κύριε, Κύριε ἐπίβλεψον ἐξ οὐρανοῦ.."» .
«Ἡ θεία Λειτουργία ἦταν ἡ χαρά του. Λειτουργοῦσε πολύ συχνά, Κυριακές καί Καθημερινές. "Ἡ θεία Λειτουργία εἶναι τό γλέντι μας" ἔλεγε» .
«Ὅταν ἦταν ἐπάνω στόν θρόνο ἦταν ἕνα κόσμημα, μιά ζωντανή εἰκόνα» .

3. «Ὁ γλυκύς καί γλαφυρός Ἱεροκήρυξ»

Ὁ θεολόγος καί ὁ ποιμένας τῆς Ἐκκλησίας κηρύττει καί καθοδηγεῖ πατερικά τούς Χριστιανούς. Τό κήρυγμα ἔχει ἀποστολή νά ὁδηγήση τούς ἀνθρώπους στήν μετάνοια, πού εἶναι προϋπόθεση τῆς μεθέξεως τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ, κατά τόν λόγο τοῦ Χριστοῦ «μετανοεῖτε· ἤγγικε γάρ ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν» (Ματθ. γ΄, 2), ἐκήρυσσε «τό εὐαγγέλιον τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ καί λέγων ὅτι πεπλήρωται ὁ καιρός καί ἤγγικεν ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ· μετανοεῖτε καί πιστεύετε ἐν τῷ εὐαγγελίῳ» (Μάρκ. α΄, 14-15).

Ὁ Ἀπόστολος Πέτρος τήν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς καί μετά τήν ὁμιλία του, στήν ἐρώτηση τῶν ἀκροατῶν «τί ποιήσομεν» εἶπε: «Μετανοήσατε, καί βαπτισθήτω ἕκαστος ὑμῶν ἐπί τῷ ὀνόματι Ἰησοῦ Χριστοῦ εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν, καί λήψεσθε τήν δωρεάν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος» (Πρ. β΄, 37-38). Αὐτό εἶναι τό περιεχόμενο τοῦ Ἀποστολικοῦ κηρύγματος, ἡ μετάνοια, τό βάπτισμα στό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ, ἡ ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν καί ἡ δωρεά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Αὐτό τό βλέπουμε στό κήρυγμα ὅλων τῶν Ἀποστόλων, ὅπως φαίνεται στίς Ἐπιστολές πού ἀπέστειλαν στίς Ἐκκλησίες, γιά νά κατευθύνουν τούς Χριστιανούς στήν κατά Χριστόν ζωή.

Ὁ ἅγιος Καλλίνικος ὡς θεολόγος, ὡς στρατιώτης στήν Θρησκευτική Ὑπηρεσία τοῦ Λόχου Ὀρεινῶν Καταδρομῶν, στήν συνέχεια ὡς λαϊκός Ἱεροκήρυξ, Κληρικός καί Ἐπίσκοπος καλλιέργησε σέ μεγάλο βαθμό τό ἱερό κήρυγμα στούς Ἱερούς Ναούς καί ὅπου ἀλλοῦ βρέθηκε. Πράγματι, ἦταν συναρπαστικός Ἱεροκήρυκας, γλυκύς καί γλαφυρός, ἀλλά καί προφητικός, διότι μιλοῦσε γιά τήν μετάνοια καί τήν ἐπιστροφή στόν Θεό, γιά τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Μέ τό κήρυγμά του δίδασκε τό Εὐαγγέλιο τῆς ζωῆς καί ὁδηγοῦσε τούς ἀκροατές του στήν ἐκκλησιαστική ζωή.

Βασική του ἄποψη γιά τό κήρυγμα ἦταν ὅτι ἔπρεπε νά ἔχη «θεματική πρόταση» καθορισμένη, νά ἀναπτύσση μιά πτυχή τοῦ θέματος, κάθε φορά διαφορετική, ὅπως τί εἶναι ἡ ἀγάπη, ἀπό ποῦ προέρχεται, ποιές εἶναι οἱ προϋποθέσεις της, ποιά εἶναι ἡ διαφορά τῆς ἀνιδιοτελοῦς ἀγάπης ἀπό τήν ἰδιοτελῆ ἀγάπη, ποιά εἶναι τά γνωρίσματά της κλπ. Ἔπειτα, τό κήρυγμα, ἔλεγε, πρέπει νά εἶναι διαρθρωμένο σέ δύο τρία σημεῖα, πού νά ἀναλύουν τήν «θεματική πρόταση», ἀνάλογα μέ τήν ὥρα πού θά διαρκέση, πάντως ὄχι πάνω ἀπό δεκαπέντε λεπτά τῆς ὥρας σέ λειτουργική σύναξη.

Φυσικά, τό περιεχόμενο τοῦ κηρύγματός του διανθιζόταν ἀπό τήν διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ (τό Εὐαγγέλιο), τό κήρυγμα τῶν Προφητῶν, τῶν Ἀποστόλων, τῶν Πατέρων, τά ἀποφθέγματα τῶν Γερόντων, τήν λατρεία τῆς Ἐκκλησίας καί τό Ἁγιολόγιό της. Ποτέ τό κήρυγμά του δέν κατέβαινε ἀπό τό ὕψος τοῦ Εὐαγγελικοῦ κηρύγματος, ποτέ δέν ἀναλισκόταν σέ κοινωνικά ζητήματα. Ὁ λόγος του ἦταν Χριστοκεντρικός,

Εὐαγγελικός, Ἐκκλησιαστικός, μυσταγωγικός.
Ἡ λεπτή καί γλυκειά φωνή του τόν βοηθοῦσε νά εἶναι γλυκύς καί γλαφυρός στόν τρόπο μέ τόν ὁποῖο ὁμιλοῦσε, τό ἴδιο καί ἡ ἀσκητική ἔκφραση τοῦ προσώπου του. Ἐνίοτε ὕψωνε τήν φωνή του ὡσάν νά ὑπογραμμίζη μιά φράση του καί προσήλωνε τό ἀκροατήριό του στόν λόγο του.

Ὁ Ἰβηρίτης μοναχός Θεολόγος, πού ὡς μαθητής τόν γνώρισε στήν Ἔδεσσα, γράφει γιά τό κήρυγμά του:

«Τό κήρυγμά του εἶχε κάτι ἀπό τήν χάρη τοῦ ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ, πού τόσο ἀγαποῦσε καί συνέχεια ἀνέφερε στίς ὁμιλίες του. Τό ἴδιο καί ἡ μορφή του. Μικρόσωμος, ἀσκητικός καί μειλίχιος, μιλοῦσε ἁπλά καί πατρικά, μέ πολλές παραστάσεις ἀπό τήν ζωή τῶν ἁπλῶν ἀνθρώπων. Δέν κούραζε κι ὅταν ὁμιλοῦσε ἐπί 20-25 λεπτά. Ἐκτός ἀπό τή θεία Λειτουργία κήρυττε καί σέ ἄλλες ἀκολουθίες, χωρίς νά σέ ἀπομακρύνη ἀπό τή μυσταγωγία τους. Τήν ἴδια ἐκκλησιαστική ἀτμόσφαιρα ἀποπνέουν καί οἱ ἐγκύκλιοί του» .

Διηγοῦνται γιά τό κήρυγμά του:

«Τό κήρυγμά του ἦταν πολύ πνευματικό καί συγχρόνως ἁπλό. Γινόταν κατανοητό ἀπό πολλούς ἀνθρώπους καί συγχρόνως ἱκανοποιοῦσε καί τούς μορφωμένους» .
«Τό κήρυγμα πού ἔκανε ἦταν συνέχεια τῆς θείας Λειτουργίας. Ποτέ δέν φαινόταν ξεκομμένο ἀπ’ αὐτήν» .
«Ἡ μνήμη τοῦ θανάτου διαπότιζε τά κηρύγματά του χωρίς νά δημιουργῆ ἀπελπισία. Ἀντίθετα, ἡ ἐλπίδα του στήν εὐσπλαγχνία καί τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ στήριζε τό ἀκροατήριο. Ἡ φωνή του ἄλλοτε ἤπια, ἄλλοτε δυνατή σ’ ἔκανε νά τόν ἀκολουθῆς στήν πορεία τοῦ λόγου του. Εἶχε μία γλυκύτητα καί παιδικότητα πού ἐκφραζόταν πολλές φορές ὑποκοριστικά. Ἡ γλώσσα του ζωντανή γινόταν κατανοητή ἀπό ὅλους. Μιλοῦσε μέ ὅλη του τήν ὕπαρξη κι’ ἀπευθυνόταν σέ ὅλους, ἀλλά καί σέ καθέναν προσωπικά. Πάντοτε ἔκλεινε τίς ὁμιλίες του μέ πολλές καί ἐγκάρδιες εὐχές» .
«Ἡ μεστότητα καί ἡ καθηλωτική ἁπλότητα, ἡ γλυκύτητα πού ἐνστάλαζε τό κήρυγμά του, πολύ συχνά κατέληγε σέ προσευχή» .

4. «Ὁ ἡσυχαστής ποιμένας»

Ὁ Κληρικός, καί ἰδίως ὁ Ἐπίσκοπος, εἶναι ποιμήν, ἀκολουθώντας τόν Μεγάλο Ποιμένα Χριστό. Ὁ Χριστός εἶναι ὁ ποιμήν ὁ καλός, κατά τόν λόγο Του, «ἐγώ εἰμι ὁ ποιμήν ὁ καλός, ὁ ποιμήν ὁ καλός τήν ψυχήν αὐτοῦ τίθησιν ὑπέρ τῶν προβάτων» (Ἰω. ι΄, 11), καί ὡς ποιμήν καλός «γινώσκω τά ἐμά καί γινώσκομαι ἀπό τῶν ἐμῶν» (Ἰω. ι΄, 14). Συγχρόνως ὁ Χριστός εἶναι καί «ἡ θύρα τῶν προβάτων» (Ἰω. ι΄, 7).

Ἔτσι, ὁ Ἐπίσκοπος, ὁ κατ’ ἐξοχήν ποιμένας τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας «εἰς τύπον καί τόπον» τοῦ καλοῦ Ποιμένος, τοῦ Χριστοῦ, ἀγαπᾶ θυσιαστικά τά πρόβατα, γνωρίζει τά πρόβατα καί τά ποιμαίνει «εἰς νομάς σωτηρίους». Ἡ ποιμαντική εἶναι ὁλόκληρη ἐπιστήμη καί μάλιστα θεραπευτική ἐπιστήμη, ὅπως τήν περιγράφει θαυμάσια ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Σιναΐτης σέ ἰδιαίτερο κεφάλαιο στό βιβλίο του «Κλῖμαξ», μέ τίτλο «εἰς Ποιμένα».

Αὐτήν τήν βαθυτάτη αἴσθηση τοῦ ποιμένος τήν εἶχε ὁ ἅγιος Καλλίνικος, ἰδίως ὅταν ἐξελέγη Μητροπολίτης Ἐδέσσης, Πέλλης καί Ἀλμωπίας. Βεβαίως, ἦταν «ἡσυχαστής ποιμένας», δηλαδή ἀσκητικός, ἡσυχαστής, πού σημαίνει γνώριζε τήν μέθοδο τῆς ποιμαντικῆς θεραπευτικῆς, καί θά μποροῦσα νά πῶ εὐαίσθητος ποιμένας.

Στόν ἐνθρονιστήριο λόγο του ἄφησε τήν καρδιά του νά ἐκφρασθῆ γιά τό θέμα αὐτό:

«Ἤδη ἵσταμαι ἐπί ὄρους ὑψηλοῦ. Καλοῦμαι νά ἀγρυπνῶ, νά ἐποπτεύω, νά ἐπισκοπῶ, νά παρατηρῶ, νά παρακολουθῶ τά λογικά πρόβατα. Ἤδη μοι ἀνέθεσεν ὁ Θησαυρός τῶν ἀγαθῶν νά ἀσφαλίσω θησαυρούς ἀνυπολογίστου ἀξίας, νά διαφυλάξω ψυχάς, "ὑπέρ ὧν Χριστός ἀπέθανεν" (Α´ Κορ. η´, 11). ∆ύσκολον τό ἔργον, βαρεῖα ἡ ἀποστολή.

Ἀκούω τοῦ Ἀποστόλου Παύλου διδάσκοντος• "δεῖ τόν Ἐπίσκοπον ἀνεπίληπτον εἶναι, νηφάλιον, σώφρονα, κόσμιον, φιλόξενον, διδακτικόν" (Α´ Τιμ. γ´, 2). Ἀκούω τοῦ Κυρίου λαλοῦντος• "ὁ ποιμήν ὁ καλός τήν ψυχήν αὐτοῦ τίθησιν ὑπέρ τῶν προβάτων" (Ἰω. ι´, 11). Βλέπω τούς πρώτους Ἐπισκόπους τῆς Ἐκκλησίας, τούς Ἁγίους Ἀποστόλους, νά ἔχουν παραδώσει τάς ψυχάς αὐτῶν ὑπέρ τοῦ Ὀνόματος τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ (Πράξ. ιε´, 26), νά ἐκδαπανῶνται ὑπέρ τοῦ Ποιμνίου καί νά ὑφίστανται μαρτυρικόν θάνατον. Βλέπω τούς Ἁγίους Πατέρας νά θηριομαχοῦν ὑπέρ τῆς Πίστεως καί νά δέχωνται διωγμούς πρωτοφανεῖς. Βλέπω Ἐπισκόπους νά ἀπαγχονίζωνται καί ἀποκεφαλίζωνται χάριν τοῦ Ποιμνίου των. Τί λέγω; Βλέπω Αὐτόν τοῦτον τόν Ἀρχηγόν τῆς Πίστεώς μας Ἐσταυρωμένον.

Λοιπόν, ὁ κλῆρος τοῦ Ἐπισκόπου δέν εἶναι θρόνος, ἀλλά σταυρός. Ὁ Ἐπίσκοπος ἀναβαίνει πρῶτον εἰς τόν Γολγοθᾶν. Σταυρός εἶναι τό σύμβολον παντός Χριστιανοῦ καί μάλιστα τοῦ Ἀρχιερέως. "Ὅς οὐ λαμβάνει τόν σταυρόν αὐτοῦ καί ἀκολουθεῖ ὀπίσω μου οὐκ ἔστι μου ἄξιος" (Ματθ. ι´, 38).

Ἑπομένως, εἶμαι ὑποχρεωμένος νά λάβω ἀπόφασιν, "ὅτι οὐκ ἦλθον διακονηθῆναι, ἀλλά διακονῆσαι" (Μάρκ. ι´, 45). Ἡ Ἁγία ἡμῶν Ἐκκλησία μέ ἔστειλεν ἐνταῦθα οὐχί νά ὑπηρετηθῶ, ἀλλά νά ὑπηρετήσω• οὐχί νά διευκολυνθῶ, ἀλλά νά διευκολύνω• οὐχί νά λάβω, ἀλλά νά δώσω• οὐχί νά ζητήσω, ἀλλά νά μεταδώσω. Ἡ θυσία πρέπει νά διακρίνῃ τήν Ἀρχιερατικήν μου ζωήν.

Τῇ δυνάμει Κυρίου θά καταβάλω πᾶσαν προσπάθειαν διά τήν πνευματικήν καλλιέργειαν τοῦ ἐμπεπιστευμένου μοι Ποιμνίου. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος καθορίζων τά καθήκοντα τοῦ Ποιμένος λέγει: "Ἔδωκεν (ὁ Θεός) τούς Ποιμένας καί ∆ιδασκάλους πρός τόν καταρτισμόν τῶν Ἁγίων εἰς ἔργον διακονίας, εἰς οἰκοδομήν τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ" (Ἐφεσ. δ´, 12) .

Ὁ μακαριστός Ἡγούμενος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου Ἁγίου Ὄρους Ἀρχιμ. Γεώργιος Καψάνης ἔγραψε: «Θαυμάζομεν διά τήν ἁγιότητά του, ἀλλά καί τήν πληρότητα καί εὐρύτητα τῆς ποιμαντικῆς του διακονίας. Ἐν τῇ καρδίᾳ του ἡσυχαστής, καί συγχρόνως ἀκαταπόνητος ποιμήν καί ἱεραπόστολος. Συνδυασμός δυσεύρετος. Πῶς νά λησμονήσωμεν τό πρᾶον, τό ἀνεξίκακον, τό φιλάνθρωπον, τό προσηνές, τό κατανυκτικόν, τό σοβαρόν, τό ἁπλοῦν τῆς ἁγίας προσωπικότητός του;» .

Ἔλεγε ὁ ἅγιος Καλλίνικος: «Πόσο θά ἤθελα νά παρευρισκόμουν στίς συναντήσεις τῶν μεγάλων ἀσκητῶν, τῶν ἁγίων Γερόντων τῆς ἐρήμου! Τί θεόπνευστες συζητήσεις, τί πνευματικά βιώματα θά ἀνέφεραν! Φαντασθῆτε τί θά ἔλεγαν ὅταν συναντοῦσε ὁ Μ. Ἀντώνιος τόν Μ. Ἀθανάσιο, τόν Παῦλο τόν Ἁπλοῦν! Τί ἅγιες συζητήσεις» .

Ἐπίσης, ἔλεγε: «Σκέπτομαι πόση προσπάθεια κάνουμε γιά νά μάθουμε γραμματική, ὀρθογραφία, συντακτικό, κλήση ρημάτων κλπ. καί ὅμως ἕνα μόνον ρῆμα ἔπρεπε νά ξέρη κάθε ἄνθρωπος νά κλίνη. Φεύγω, φεύγεις, φεύγει, φεύγομεν, φεύγετε, φεύγουσιν» . Ἐννοοῦσε νά ἔχη τήν μνήμη τοῦ θανάτου. Αὐτήν τήν μνήμη τοῦ θανάτου, πού εἶναι κατ’ ἐξοχήν ἔκφραση ἀσκητικῆς ζωῆς τήν εἶχε σέ ὅλη του τήν ζωή καί τήν ἀρχιερατική του διακονία.

5. «Ἡ διοικητική διάνοια»

Οἱ σύγχρονοι Ἐπίσκοποι, χωρίς νά διαφοροποιοῦνται ἀπό τούς ἁγίους Ἀποστόλους, στήν ἐποχή μας προσέθεσαν καί τό διοικητικό ἔργο στά Γραφεῖα, στά ὁποῖα πρέπει νά ἐπιλύουν διάφορες ὑποθέσεις, ὡς ὑποστηρικτικό τῆς ὅλης ποιμαντικῆς πού πρέπει νά ἀκολουθοῦν, καί στήν λειτουργία τῶν Μητροπόλεων, Ἐνοριῶν καί Ἱερῶν Μονῶν, οἱ ὁποῖες ὡς πρός τίς νομικές σχέσεις μέ τό Κράτος εἶναι Νομικά Πρόσωπα Δημοσίου Δικαίου.

Ἔχουμε ὑπ’ ὄψη μας τήν ὅλη διάρθρωση τῶν Νοσοκομείων-Θεραπευτηρίων. Τό κύριο ἔργο τους εἶναι ἡ θεραπεία τῶν ἀσθενῶν, καί αὐτό γίνεται μέ τήν μέθοδο θεραπείας, τήν διάγνωση καί χρησιμοποίηση τῶν καταλλήλων φαρμάκων. Ὅμως, ἡ διοργάνωση τοῦ Νοσοκομείου, προκειμένου νά ἐπιτελῆ τόν στόχο του, ἀπαιτεῖ καί γραφειακή ὑποστήριξη, δηλαδή διοικητικό προσωπικό, ὑπολογιστές, τεχνικό προσωπικό καί πρό παντός ἱκανό διοικητή. Ἔτσι, τό ἰατρικό καί νοσηλευτικό προσωπικό πρέπει νά ἐπικουρῆται καί νά συμπληρώνεται καί ἀπό τό διοικητικό προσωπικό.

Αὐτό γίνεται καί στήν Ἐκκλησία, τηρουμένων τῶν ἀναλογιῶν. Ὁ Ἐπίσκοπος εἶναι ποιμένας, διδάσκαλος, θεραπευτής, διάδοχος τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων καί τῶν Πατέρων, πού διδάσκει καί θεραπεύει τούς ἀνθρώπους, αὐτό δηλώνει ἡ θεραπευτική ἐπιστήμη, ἀλλά συγχρόνως πρέπει νά εἶναι καί καλός διοικητής, καλός κυβερνήτης. Αὐτό φαίνεται ἀπό τόν ἅγιο Ἰωάννη τόν Σιναΐτη πού στό κεφάλαιό του «πρός Ποιμένα» γράφει ὅτι ὁ Ἡγούμενος, ἐδῶ πρέπει νά νοηθῆ ὁ Ἐπίσκοπος, εἶναι ποιμήν, κυβερνήτης, ἰατρός, διδάσκαλος. Σέ ἕνα σημεῖο γράφει: «Ἀγαθός Κυβερνήτης, διασώζει πλοῖον∙ καί καλός ποιμήν, ζωοποιήσει, καί ἰάσεται νοσερά πρόβατα» . Ἐδῶ φαίνεται ἡ διαφορά, ὅτι ὁ ποιμήν ζωοποιεῖ καί θεραπεύει τά ἄρρωστα πρόβατα, ἀλλά ὁ κυβερνήτης διασώζει τό πλοῖον ἀπό τίς τρικυμίες, τούς ὑφάλους κλπ.

Ἔτσι, ὁ Ἐπίσκοπος πέρα ἀπό τήν Χάρη τῆς Ἱερωσύνης, τήν ἁγία ζωή, τήν θεραπευτική καί διδασκαλική γνώση πρέπει νά ἔχη καί διοικητικά χαρίσματα, πρέπει νά γνωρίζη, δηλαδή, πῶς κυβερνᾶται τό νοητό πλοῖο τῆς Ἐκκλησίας, ἰδίως στίς ἡμέρες μας μέ τίς τόσες δυσκολίες. Ἡ ἁγιότητα δέν ἀντικαθιστᾶ τά διοικητικά χαρίσματα, οὔτε τά διοικητικά χαρίσματα ἀντικαθιστοῦν τήν ἁγιότητα.

Ὁ ἅγιος Καλλίνικος ἑρμήνευε αὐτήν τήν παράλληλη ἀναγκαιότητα τῶν χαρισμάτων ἑρμηνεύοντας τόν λόγο τοῦ Ἀποστόλου Παύλου: «Καί οὕς μέν ἔθετο ὁ Θεός ἐν τῇ ἐκκλησίᾳ πρῶτον ἀποστόλους, δεύτερον προφήτας, τρίτον διδασκάλους, ἔπειτα δυνάμεις, εἶτα χαρίσματα ἰαμάτων, ἀντιλήψεις, κυβερνήσεις, γένη γλωσσῶν» (Α΄Κορ. ιβ΄, 28). Ἔλεγε ὅτι ἡ κυβέρνηση τοῦ πλοίου τῆς Ἐκκλησίας προϋποθέτει καί τό χάρισμα τῶν «κυβερνήσεων», πού εἶναι τό διοικητικό χάρισμα.

Εἶχε σέ μεγάλο βαθμό τέτοια διοικητικά χαρίσματα, ἀφοῦ διακρινόταν ἀπό τήν «διοικητική διάνοια» καί «διοικητική εὐφυΐα». Γιά πολλά χρόνια ὑπηρέτησε στά Γραφεῖα τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως, ὡς λαϊκός Γραμματεύς, ὡς Πρωτοσύγκελλος στήν Ἱερά Μητρόπολη Αἰτωλίας καί Ἀκαρνανίας, καί ἔπειτα ὡς Μητροπολίτης στήν Ἱερά Μητρόπολη Ἐδέσσης, Πέλλης καί Ἀλμωπίας. Γνώριζε τόν τρόπο λειτουργίας τῶν Γραφείων, ἀλλά καί χειριζόταν τούς ἀνθρώπους μέ κατάλληλο τρόπο, καί λόγῳ τῆς ἔμφυτης εὐφυΐας του καί λόγῳ τῆς μεγάλης ἐμπειρίας του.

Ὁ μακαριστός Ἀρχιμ. Πολύκαρπος Κοροβέσης, Ἱεροκήρυξ Ναυτικοῦ, πού τόν γνώρισε ἀπό τήν ἀρχή τῆς ἱερατικῆς του διακονίας, ἔγραψε μετά τήν κοίμησή του: «Ὁ πολυτάλαντος κληρικός, ὁ φλογερός ἱεροκήρυξ, τό "ἀνύστακτον ὄμμα", ὁ ὀργανωτικός νοῦς, ἡ διοικητική ἰδιοφυΐα ἔφυγεν ἐκ μέσου ἡμῶν....Λέγεται πολλάκις ὅτι τά διοικητικά ζητήματα φθείρουν τόν πνευματικόν ἄνθρωπον καί τόν ἀποπροσανατολίζουν. Τοῦτο εἶναι ἐν μέρει ἀληθές, ἀλλά δι’ ἀνθρώπους ἀσθενοῦς χαρακτῆρος καί μέ περιορισμένας ἱκανότητας.

Διά τόν ἀείμνηστον Καλλίνικον καί ὅταν ἀνεδείχθη Πρωτοσύγκελλος ἡ γραφική ὑπηρεσία ἦτο καθῆκον ἐπαχθές μέν, ἀλλ’ ἀπαραίτητον διά τήν εὔρυθμον καί κανονικήν διοίκησιν μιᾶς ἀπεράντου Μητροπόλεως. Δέν εἶναι ὑπερβολή νά εἴπωμεν ὅτι ὁ μακαριστός διέθετε ἀπέραντον μνήμην. Ἐγνώριζεν ὅλους τούς ἱερεῖς, τά προβλήματά των, θέματα συνταξιοδοτικά, μισθοδοτικά, ἀσφαλιστικά, κανονικοῦ δικαίου, Ἱερῶν Ναῶν καί Μονῶν, Ἐγκυκλίους ἐπί διαφόρων ζητημάτων κλπ. Ὁ ὑπερβολικός φόρτος γραφικῆς ἐργασίας καί ἡ μέριμνα διά τά φιλανθρωπικά Ἱδρύματα τῆς Ἱ. Μητροπόλεως δέν ἦταν ἱκανά νά τόν ἀποσπάσουν ἀπό τά πνευματικά ἔργα». Ὁ Γενικός Ἀρχιερατικός του Ἐπίτροπος Πρωτ. π. Δαμιανός Μυλωνάκης ἔγραφε: «Εἶχε διοικητικά χαρίσματα σπάνια, ὅπως π.χ. τό ἀνεπίφθονο τοῦ χαρακτῆρος καί οὐδέποτε ἔπαιρνε ἐσπευσμένες ἀποφάσεις» .

Ἡ Καθηγήτρια στήν Πατριαρχική Ἐκκλησιαστική Ἀκαδημία Κρήτης Ροδάνθη Ἀνδρουλιδάκη-Πετράκη πού ἀσχολεῖται καί διδάσκει γιά τήν διοίκηση τῆς Ἐνορίας, διαβάζοντας τίς Ἐγκυκλίους τοῦ ἁγίου Καλλινίκου, χωρίς νά τόν γνωρίζη προσωπικά, ἔγραψε βιβλίο, πού ἀνταποκρίνεται στά διδακτικά της καθήκοντα μέ τίτλο «Διοικητική διάνοια, ὁ ἅγιος Καλλίνικος Μητροπολίτης Ἐδέσσης». Ἀφοῦ ἀναφέρει καί προσδιορίζει ποιά εἶναι τά διοικητικά χαρίσματα ἑνός ἡγέτη, στήν συνέχεια ἀναφέρεται στόν ἅγιο Καλλίνικο πού ἐμφορεῖτο ἀπό ὅλα αὐτά.

Θά καταγράψω χαρακτηριστικά τά κεφάλαια τοῦ βιβλίου αὐτοῦ: «Διοικητικά καί ἄλλα χαρίσματα»∙ «ἡ πρώιμη διοικητική του διακονία ὡς προϋπόθεση γιά τή μετέπειτα διοικητική του ἐξέλιξη»∙ «ἡ διοικητική διακονία καί μέριμνα στήν καθημερινότητά του»∙ «χωρίς τάξη δέν ὑπάρχει ὀργάνωση καί διοίκηση»∙ «λήψη ἀποφάσεων καί ἐπίλυση προβλημάτων»∙ «ὁ προγραμματισμός καί τό πρόγραμμα στή ζωή του»∙ «προετοιμασία, ἀξιοποίηση, ἀνάπτυξη πνευματικῶν ἐκκλησιαστικῶν στελεχῶν»∙ «ἡ ἀμεσότητα τῆς ἐπικοινωνίας του»∙ «ἡ διακριτική καί λεπταίσθητη χρησιμοποίηση τοῦ ἐλέγχου»∙ «τά κίνητρα στή διοικητική του πρακτική»∙ «ἀναφορά στήν οἰκονομική διαχείριση καί τή διαχείριση τοῦ χρόνου»∙ «πρόληψη καί ἀντιμετώπιση συγκρούσεων»∙ «πνευματικός ἡγέτης, ἡ αἴσθηση τῆς ἐξουσίας καί τό κοίταγμα στόν καθρέπτη».

Στά εἰσαγωγικά τοῦ βιβλίου γράφει:

«Ἅγιος Καλλίνικος, Ἄνθρωπος ἁπλός, καταδεκτικός, μέ πλούσια φυσικά καί ἐπίκτητα χαρίσματα, τά ὁποῖα καλλιέργησε μέ προσοχή καί εὐσυνειδησία, πάντα μέ γνώμονα τή βαθειά πίστη καί ἐμπιστοσύνη στόν Θεό καί τό πνευματικό ὄφελος τοῦ ἀνθρώπου.  Μητροπολίτης Ἐδέσσης, Πέλλης καί Ἀλμωπίας, πού μέ τή βιοτή του ἀποτελεῖ ὑπόδειγμα πνευματικῆς καί διοικητικῆς εὐθύνης, καθώς κατόρθωσε καί συνδύαζε ἀριστοτεχνικά τήν ἐπιτυχῆ ἄσκηση τῶν ποιμαντικῶν του καθηκόντων μέ τήν ἀποτελεσματική ἄσκηση τοῦ πολύπλευρου διοικητικοῦ του ἔργου».

Ἡ ἴδια γράφει ὅτι τό βιβλίο πού ἔγραψε ἦταν ἔκφραση τοῦ ἐνδιαφέροντός της νά δῆ μέ ποιόν τρόπο ἕνας σύγχρονος Ἅγιος, ὁ ὁποῖος στή ζωή αὐτή κατέχει ὑψηλό θεσμικό ρόλο, κατορθώνει νά διοικεῖ μέ ἐπιτυχία καί ἀποτελεσματικότητα, χωρίς νά παραμελεῖται ὁ προσωπικός ἀγώνας πρός ἁγιασμό καί ἡ πνευματική πρόοδος τοῦ ἰδίου καί τοῦ ποιμνίου του, ἀλλά ἀντίθετα ἡ ἄσκηση τῆς διοίκησης νά εἶναι ὑποβοηθητική στόν ἀγώνα αὐτό» .

6. «Ὁ γελαστός Δεσπότης»

Οἱ δύο λέξεις «γελαστός» καί «Δεσπότης» φαίνεται ὅτι εἶναι ἀντιθετικές μεταξύ τους καί ἴσως ἀντιφατικές, ὅτι ἡ μία ἀναιρεῖ τήν ἄλλη. Ἡ λέξη «γελαστός» δείχνει ἕναν ἄνθρωπο πού εἶναι εὐχάριστος στήν συμπεριφορά του, χωρίς νά εἶναι γελοῖος, καί ἡ λέξη «Δεσπότης» δείχνει ἕναν ἄνθρωπο πού ἔχει ἐξουσία καί στηρίζεται πάνω σέ αὐτήν, εἶναι σοβαρός, ἀγέλαστος. Συνήθως, θεωρεῖται ὅτι γιά νά εἶναι κανείς Δεσπότης-ἄρχοντας πρέπει νά ἐπιβάλλεται μέ τό ὕφος του, τήν αὐστηρότητά του, νά δείχνη τό μεγαλεῖο του, ἐνῶ ὁ γελαστός ἄνθρωπος εἶναι ἐπικοινωνιακός, χωρίς νά δημιουργῆ δέος, ἀλλά μᾶλλον ἐκφράζει μιά οἰκειότητα.

Ὁ ἅγιος Καλλίνικος συνεδύαζε καί τίς δύο αὐτές ἐκφράσεις, δηλαδή ἦταν «Δεσπότης», ὑπεύθυνος μιᾶς ἰδιαίτερης ἀποστολικῆς διακονίας, νά ὁμιλῆ καί νά ἐκφράζη τόν Δεσπότη Χριστό, ἀλλά ἦταν καί χαρούμενος, ἱλαρός, εὔθυμος, καί ἐξέφραζε τήν χαρά τῆς κοινωνίας του μέ τόν Χριστό, εἶχε ἁπλότητα καί αἴσθηση τῆς πληρότητας, δέν εἶχε τίποτε νά φοβηθῆ.

Συγχρόνως ἦταν καί «γελαστός ἅγιος». Συνήθως, θεωροῦμε ὅτι οἱ ἅγιοι εἶναι σοβαροί, νηφάλιοι, ἀφοσιωμένοι στόν Θεό καί γι’ αὐτό ἀπροσπέλαστοι ἀπό τούς ἀνθρώπους. Ὁ Μητροπολίτης Καλλίνικος ἐξέπεμπε τήν Χάρη τῆς ἁγιότητος μέ πολλούς τρόπους, καί ταυτόχρονα γελοῦσε, ὄχι βέβαια ἄπρεπα, ἀλλά εἶχε αὐτό τό παιδικό γέλιο καί χαμόγελο. Ἔτσι, τόν βλέπουμε σέ πολλές φωτογραφίες πού διασώθηκαν καί ἔτσι τόν ἐνθυμοῦνται ὅσοι τόν γνώριζαν, ἦταν ἕνας παιδαριογέρων.

Σέ συναντήσεις του μέ τούς νέους ἔλεγε ἀνέκδοτα, ἀστεῖα περιστατικά, τούς προκαλοῦσε μέ τήν εὐθυμία του, καί ὅλοι ἀναγνώριζαν ὅτι δέν ἔμοιαζε μέ κανέναν εὐσεβιστή Κληρικό πού εἶχαν γνωρίσει, πού ἦταν πάντα ἕτοιμοι νά διδάξουν, νά ποδηγετήσουν, νά κατευθύνουν ἐπιδεικτικά καί διδασκαλικά. Φυσικά, ποτέ δέν ἔφθασε σέ ἀταίριαστη οἰκειότητα καί λαϊκιστικές ἐκφράσεις καί ἐνέργειες.

Ὅταν ἐξέδωσα τό βιβλίο «Κόσμημα τῆς Ἐκκλησίας» καί ὡς εἰκόνα τοῦ ἐξωφύλλου ἔβαλα μιά προσωπογραφία του πού ἔκανε ἕνας ζωγράφος, μέ βάση μιά φωτογραφία του μετά τήν βάπτιση ἑνός κοριτσιοῦ, στήν ὁποία ὑπομειδιοῦσε, κάποιος εἶπε ὅτι δέν ἔπρεπε νά μπῆ ὡς ἐξώφυλλο αὐτή ἡ εἰκόνα διότι οἱ ἅγιοι δέν γελοῦν! Αὐτήν τήν στεβλή ἀντίληψη ἔχουν οἱ ἄνθρωποι γιά τήν ἁγιότητα.

Ὁ ἅγιος Καλλίνικος ἦταν εὐχάριστος στήν ἐπικοινωνία του μέ τούς ἀνθρώπους, ἔλεγε ἀνέκδοτα, προκαλοῦσε τήν προσοχή τῶν ἀνθρώπων. Μερικά παραδείγματα ἀπό τίς ἀναμνήσεις μερικῶν θά τό κάνουν αὐτό σαφές.

Καταγράφω μιά χαρακτηριστική μαρτυρία:

«Εἶχε κάτι γαλήνιο ἡ φυσιογνωμία του, πού τόν ἔκαμνε προσιτό σέ ὅλους καί ἀγαπητό ἀπό τήν πρώτη στιγμή. Πάντα ὁμιλητικός, πάντα εὐδιάθετος ἀπέναντι στούς μεγάλους πού κατεῖχαν θέσεις μέσα στήν κοινωνία, ὅσο καί στούς ἁπλούς τοῦ λαοῦ. Τοῦ ἄρεσε πολύ νά κυκλοφορεῖ ὧρες-ὧρες στήν ἀγορά καί ἄλλους δρόμους, μέ τήν συνοδεία ἑνός ἱερέα, νά στέκεται κάπου-κάπου καί νά κουβεντιάζει γιά λίγο μέ γνωστούς καί ἀγνώστους. Θά τόν θυμοῦνται οἱ Ἐδεσσαῖοι, οἱ Γιαννιτσιῶτες, οἱ Ἀριδαιῶτες καί ἄλλοι κάτοικοι τοῦ Νομοῦ σάν τόν Δεσπότη μέ τήν ξεχωριστή πνευματικότητα, τή βυζαντινή φυσιογνωμία πού ἀντανακλοῦσε τόν ὡραῖο του ψυχικό κόσμο» .

7. «Ἡ ζωντανή ἁγιογραφία»

Ὁ ἄνθρωπος ἀποτελεῖται ἀπό ψυχή καί σῶμα, πού εἶναι ἑνωμένα ἀπό τήν πρώτη στιγμή τῆς συλλήψεώς του, ἀλλά συγχρόνως καί διακρινόμενα. Ἡ ψυχή εἶναι ἐν Χάριτι ἀθάνατη, ὄχι κατά τήν πλατωνική ἀντίληψη, καί τό σῶμα συνδέεται μέ τήν ψυχή, ἀποχωρίζεται μέν προσωρινά ἀπό τήν ψυχή, ἀλλά θά ἀναστηθῆ κατά τήν Δευτέρα Παρουσία τοῦ Χριστοῦ, καί θά εἶναι σῶμα πνευματικό, ὅπως τό Σῶμα τοῦ Ἀναστημένου Χριστοῦ.

Ὁ ἄνθρωπος πού ἀποτελεῖται ἀπό ψυχή καί σῶμα, ἦταν διαφορετικό πρίν τήν πτώση καί διαφορετικό μετά τήν πτώση, ἀφοῦ μετά τήν προπατορική ἁμαρτία ἀναπτύχθηκαν τά σωματικά καί ψυχικά πάθη. Τώρα τό σῶμα δέν τρέφεται ἀπό τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ, ὅπως γινόταν πρίν τήν πτώση καί τρέφεται ἀπό τήν ὕλη, ἀπομυζᾶ πολλές φορές ὑπερβολικά τήν κτίση καί ἔτσι δημιουργοῦνται τά πάθη, πού φαίνεται ἀπό τό ὑπέρβαρον τοῦ σώματος.

Ὅταν, ὅμως, ὁ νοῦς τοῦ ἀνθρώπου φωτισθῆ ἀπό τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ, τότε φέρει ἰσορροπία στήν ψυχή καί τό σῶμα, ἀφοῦ ὁ φωτισμένος νοῦς τά διαβλητά πάθη τά κάνει ἀδιάβλητα-φυσικά, καί τά ἀδιάβλητα-φυσικά πάθη δέν τά ἀφήνει νά γίνουν διαβλητά. Ὁ ἄνθρωπος μέ φωτισμένο νοῦ τρέφεται ἀπό τήν κτίση, χωρίς νά ἀναπτύσσεται ἡ γαστριμαργία, ἡ λαιμαργία, ἡ φιλοποσία κλπ.

Γι’ αὐτό ἡ ὀρθόδοξη ἁγιογραφία παρουσιάζει τόν ἄνθρωπο μέ σῶμα, ὅμως τό σῶμα δέν ἔχει τά στοιχεῖα τῆς φθαρτότητας τῆς ἐπιδράσεως τῶν παθῶν. Καί εὐτραφής νά ἦταν κάποιος ἅγιος στήν ζωή του, στήν ἁγιογραφία του θά φανῆ τό ἀσκητικό του σῶμα ἀπό τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ.

Ὅμως, ὁ ἅγιος Καλλίνικος ἦταν ἀπό τήν βιολογική του ζωή μιά «ζωντανή ἁγιογραφία». Ἦταν μικρόσωμος, ἀσκητικότατος μέ ἐμφανῆ σημεῖα μεταμορφωμένης ζωῆς. Ὅταν τόν ἔβλεπες, νόμιζες ὅτι βλέπεις κάποια ἁγιογραφία στόν Ἱερό Ναό. Ὅταν λειτουργοῦσε στό Ἱερό Βῆμα, δέν ξεχώριζε ἀπό τούς Πατέρες πού βρίσκονται στόν λειτουργικό κύκλο τοῦ Ἱεροῦ.

Ὁ θεολόγος Ἀθανάσιος Κιρμιζῆς πού τόν γνώρισε ὡς λαϊκό στό Μεσολόγγι, ὡς Δημήτριο, μεταξύ τῶν ἄλλων, γράφει:

«Ὁ Δημήτριος Ποῦλος εἶχε μιά φυσιογνωμία πού ξάφνιαζε. Μικρόσωμος, λιανός, μέ πρόσωπο σχεδόν τριγωνικό, ἀστραφτερά μάτια πού καθρέφτιζαν καθαρότητα ψυχῆς καί ἱερότητα σκέψεων... Ἦταν στ’ ἀλήθεια μιά κάθετη λεπτή γραμμή... σεμνός καί λιτός μέχρι κεραίας. Ἡ ὅλη ἐνδυμασία του ἐδήλωνε κοσμοκαλόγερο καί πρίν φορέση τό ράσο» .

Ὁ Πρόδρομος Κουκουλάκης, γεωπόνος-ἐδαφολόγος πού τόν γνώρισε ὡς Μητροπολίτη στήν Ἔδεσσα γράφει, μεταξύ τῶν ἄλλων:

«Ὁ Καλλίνικος σάν ἄνθρωπος ὑπῆρξε ἁπλός καί ἀνεπιτήδευτος στούς τρόπους του, λιτός καί ἀσκητικός, ἀφιλοχρήματος καί ἀφιλάργυρος μέχρις ὑπερβολῆς, ἐπιεικής στούς ἄλλους καί αὐστηρός στόν ἑαυτό του, πιστός τηρητής τῶν ἱερῶν κανόνων, πρᾶος καί μειλίχιος, εὐσταθής καί καθαρός στόν βίο, εὐπρεπής καί σεμνός. Ἡ μορφή του ὑπενθυμίζουσα βυζαντινή ἁγιογραφία, ἦταν κόσμια καί τό παράστημά του εὐθυτενές, ἀκτινοβολοῦσε δέ ἁγιοπατερική μεγαλοπρέπεια» .

8. «Ὁ φιλόπονος ἄνθρωπος»

Ὁ ἄνθρωπος, καί μάλιστα ὁ Κληρικός καί ὁ μοναχός πρέπει νά εἶναι φιλόπονος, δηλαδή νά ἀγαπᾶ τόν κόπο, τόν πόνο, τήν ἄσκηση, ἀλλά νά ἔχη καί ἐνσυναίσθηση μέ αὐτούς πού πονοῦν καί ὑποφέρουν. Ὁ ἅγιος Καλλίνικος ζοῦσε αὐτόν τόν πόνο στήν ζωή του. Ἀπό μικρός στήν ἡλικία καί ἀργότερα στόν Στρατό, στήν ἐκκλησιαστική διακονία, τήν ποιμαντική του προσπάθεια ἦταν φιλόπονος. Δέν ὑπολόγιζε κόπους καί πόνους γιά νά ἀνταποκριθῆ στό ἔργο του.

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στούς Κολοσσαεῖς γράφει γιά τόν Ἐπαφρᾶ, ὅτι «μαρτυρῶ αὐτῷ ὅτι ἔχει ζῆλον πολύν ὑπέρ ὑμῶν», καί σέ ἄλλα χειρόγραφα ἀντί γιά «ζῆλον πολύν», γράφεται «πόνον πολύν» (Κολ. δ΄, 13). Ἀλλοῦ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος γράφει: «Ἀδιαλείπτως μνημονεύοντες ὑμῶν τοῦ ἔργου τῆς πίστεως καί τοῦ κόπου τῆς ἀγάπης καί τῆς ὑπομονῆς τῆς ἐλπίδος τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ἔμπροσθεν τοῦ Θεοῦ καί πατρός ἡμῶν» (Α΄ Θεσ. α΄, 3). Ἀλλά ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἀναφέρεται στό πῶς πρέπει νά συστήνουμε τόν ἑαυτό μας ὡς διακόνους Θεοῦ καί γράφει: «Ἐν κόποις, ἐν ἀγρυπνίαις, ἐν νηστείαις» (Β΄ Κορ. στ΄, 5), καί ὁ ἴδιος ἦταν διάκονος Χριστοῦ «ἐν κόποις περισσοτέρως, ἐν πληγαῖς ὑπερβαλλόντως...» (Β΄ Κορ. ια΄, 23).

Αὐτήν τήν ἀποστολική ζωή μέ τούς κόπους καί τούς πόνους ἔζησε ὁ ἅγιος Καλλίνικος, θυσιαζόταν καθημερινά γιά τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, ὑπερέβαλε τόν ἑαυτό του σέ ἄσκηση, σέ θυσία, σέ προσφορά, ὥστε νά γεράση πρόωρα καί νά ἀποβιώση σέ ἡλικία 65 ἐτῶν. Συγχρόνως, ἀγαποῦσε τούς ἀνθρώπους πού πονοῦσαν, πού ὑπέφεραν, ἀπό διάφορα προβλήματα, ἀπό ἀσθένειες, ἀπό φτώχεια καί ποικίλους πειρασμούς. Καί ἔκανε τά πάντα γιά νά ἀνταποκριθῆ στίς ἀνάγκες τους. Ἰδίως, ὅταν καί αὐτός ἀσθένησε καί παρέμεινε τό ἑπτάμηνο χρονικό διάστημα πρίν τήν κοίμησή του σέ τρία Νοσοκομεῖα, αἰσθάνθηκε τόν ἀνθρώπινο πόνο ὅλων τῶν ἀνθρώπων στό σῶμα του. Ἔκανε ὑπομονή κατά τήν ἑπτάμηνη ἀσθένειά του, ἄφησε τόν ἑαυτό του στήν Πρόνοια τοῦ Θεοῦ, ζοῦσε μέ ἱερά ἡσυχία, ἔχοντας ἔντονη τήν αἴσθηση ὅτι θά συναντήση τόν Χριστό καί θά δώση ἀπολογία ὅλου τοῦ ἔργου του.

Ἀκριβῶς, γι’ αὐτόν τόν λόγο ὁ Θεός τοῦ ἔδωσε τό χάρισμα τῆς θαυματουργίας, ἰδιαιτέρως σέ αὐτούς πού πάσχουν ἀπό καρκίνο στόν ἐγκέφαλο, καί γι’ αὐτό γίνονται διάφορα θαύματα.

Θά μνημονεύσω ἕνα θαῦμα πού ἔκανε σέ μιά Ρουμάνα γυναίκα ἀπό τό Ἰάσιο, ἡ ὁποία δέν τόν γνώριζε, ἀλλά τόν ἐπικαλέστηκε καί τῆς ἀπάλειψε τόν ὄγκο στόν ἐγκέφαλο. Μοῦ ἔγραψε ἡ Γερόντισσα Εὐλογία, Ἡγουμένη τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Διακονέστι Ρουμανίας.

«Χθές τό βράδυ ἐπισκέφθηκε τό Μοναστήρι μας μία ὁμάδα Χριστιανῶν ἀπό τό Ἰάσιο, μαζί μέ τόν ἱερέα τῆς ἐνορίας τους, εἰδικά γιά νά προσκυνήσουν τά ἱερά λείψανα τοῦ Ἁγίου Καλλινίκου. Ἄν καί στήν Ρουμανία ὁ Ἅγιος ἀκόμη δέν εἶναι γνωστός, οἱ Χριστιανοί εἶχαν ἀκούσει γι’ αὐτόν καί εἶχαν πολλή εὐλάβεια, χάρη σέ ἕνα θαῦμα πού μᾶς τό διηγήθηκε ὁ ἱερέας.

Μία γυναίκα ἀπό τό Ἰάσιο εἶχε κάνει μία χειρουργική ἐπέμβαση στόν ἐγκέφαλο γιά νά τῆς βγάλουν ἕναν ὄγκο, ἀλλά ἐξαιτίας τοῦ τόπου πού βρισκόταν ὁ ὄγκος, ὁ γιατρός κανόνισε νά μή τῆς τόν βγάλη ὁλόκληρο, ἀλλά μόνο ἕνα μέρος, γιατί ἀλλιῶς θά ἔμενε παράλυτη. Μετά τήν ἐπέμβαση, ἡ γυναίκα ἔκανε τομογραφία, γιά νά γνωρίσουν οἱ γιατροί τίς διαστάσεις τοῦ ὑπόλοιπου μέρους τοῦ ὄγκου, καί ἔπρεπε νά ἐπαναλάβη τίς ἐξετάσεις κατά ὁρισμένα διαστήματα, γιά νά δοῦν τήν ἐξέλιξή του.

Ἐπειδή ἦταν μία πιστή γυναίκα, κάποιος τῆς μίλησε γιά τόν Ἅγιο, τῆς ἔδωσε τήν Παράκλησή του καί τήν προέτρεψε νά τήν διαβάζη κάθε μέρα, πράγμα πού τό ἔκανε. Ὅταν ἦρθε ὁ καιρός νά πάη νά κάνη μιά δεύτερη τομογραφία, ὁ ὄγκος δέν ὑπῆρχε πιά! Καί ὁ γιατρός ἐξεπλάγη! Ἡ γυναίκα τό θεώρησε θαῦμα τοῦ Ἁγίου Καλλινίκου καί τό διηγήθηκε σέ ὅλους. Ὁ ἱερέας ἔχει πολλή εὐλάβεια στόν Ἅγιο καί ἤθελε νά φέρη τούς πιστούς στήν Μονή μας, γιά νά προσκυνήσουν τά ἱερά του λείψανα».

Περατώνοντας τόν λόγο, ἀφοῦ βρίσκομαι στόν Βόλο προσκεκλημένος ἀπό τόν Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Δημητριάδος κ. Ἰγνάτιο καί τόν Ἀρχιμ. π. Ἐπιφάνιο Οἰκονόμου νά ὁμιλήσω γιά τόν ἅγιο Καλλίνικο, θά ἤθελα νά ἀναφέρω τό τί ἔγραψε μετά τήν κοίμησή του, τόν Αὔγουστο 1984, δηλαδή 36 χρόνια πρίν τήν ἁγιοκατάταξή του, ὁ τότε Μητροπολίτης Δημητριάδος καί μετέπειτα Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν καί Πάσης Ἑλλάδος Χριστόδουλος γιά τόν Καλλίνικο: Ἔγραψε:

«Μειλίχιος, προσινής καί σώφρων ὁ Ἐδέσσης Καλλίνικος. Ἄνδρας ἱεραποστολικός καί ἀφοπλιστικός μέ τήν ἀγάπη καί τήν ἁπλότητά του. Ἀσκητικός καί λιτός, ἀναλώθηκε στό βωμό τοῦ ἀληθινοῦ Ποιμένα, πού "καί τήν ψυχήν αὐτοῦ τίθησιν ὑπέρ τῶν προσβάτων". Ἄφθαστος χειριστής τοῦ λόγου, ἔμπειρος ὁδηγός ψυχῶν, ζυμώθηκε μαζί μέ τό λαό καί ἀπέβη χαρισματικός ἡγέτης, μέ τό τάλαντο τῆς ἁπλότητος, πού ἀνοίγει καί τίς πιό ἀσφαλισμένες καρδιές. Ζωηρός στή διεκδίκηση τῶν δικαίων τῆς Ἐκκλησίας καί ἀταλάντευτος στήν ἐπίτευξη τοῦ στόχου του, ἔμεινε ἀκλόνητος ἐμπρός στίς ἐπιθέσεις καί γαλήνιος στίς διαβολές. Ἡ πίστη του στερεή καί ἀκλόνητη τόν συνώδευσε μέχρι τέλους. Καί ὁ λαμπρός καί εὐγενής δεσπότης ἔδωσε καί τήν τελευταία μάχη του πάνω στό κρεββάτι τοῦ πόνου καί ἐνίκησε. Ὑπῆρξεν ἄξιος τῆς ἱστορίας του».


Εἶναι σημαντικό πῶς ὁ μακαριστός Χριστόδουλος ἀξιολόγησε αὐθεντικά τόν ἅγιο Καλλίνικο 36 χρόνια πρίν τήν ἁγιοκατάταξή του!

Νά ἔχουμε τίς πρεσβεῖες τοῦ ἁγίου Καλλινίκου καί τίς εὐχές τοῦ μακαριστοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν καί Πάσης Ἑλλάδος κυροῦ Χριστοδούλου.
Εὐχαριστῶ γιά τήν πρόσκληση καί τήν προσοχή σας.